เกริ่นนำ

บนเตียงนอนยับย่น ผ้าห่มไหลไปกองที่พื้นห้อง หมอนที่มีกลายเป็นไร้ความหมาย 

หลังม่านพลิ้วไหวบนเตียงนั้น มีสองร่างเปลือยเปล่าแนบชิดสนิทแน่นต่างคลอเคลียลูบไล้เสมือนไม่เคยผลักไส ดวงตาหญิงสาวปริ่มน้ำหยาดเยิ้มยั่วยวนใจ ดวงตาชายหนุ่มร้อนแรงยิ่งกว่าเปลวไฟ สันกรามที่ขบแน่นทรงเสน่ห์ลวงใจ

ใบหน้าเนียนที่แดงก่ำและชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดเหงื่อเกาะพราวมีดวงตาสั่นไหวที่ทอดมองชายหนุ่มเหนือร่างอย่างหลงใหล

เขาเป็นใคร? อ้อ...สามี

บุรุษที่ผลักไสนางทุกวัน

และนางก็คอยตามตื้ออย่างไร้ยางอายทุกวันเช่นกัน

“ท่านไม่รังเกียจข้าแล้ว?”

“รังเกียจหรือ?” คนถูกถามหัวเราะสุ้มเสียงทุ้มพร่า “จากความทรงจำ ข้าคิดว่าเกลียดชังเจ้าอย่างยิ่ง”

“...” แม้อึ้งงันแต่หญิงสาวยังคงผลิยิ้มหวานล้ำ จากความทรงจำ นางทำตัวไม่ร้ายกาจอย่างยิ่ง อาจเข้าขั้นต่ำทรามเลยด้วยซ้ำ คิดแล้วจึงทำใจดีสู้เสือ ออดอ้อนว่า “เช่นนั้น ท่านคงให้อภัยข้าแล้วกระมัง”

เขาขยับสะโพกแกร่งสร้างความสุขสมขณะก้มหน้ากระซิบเสียงนุ่ม

“เจ้าคือภรรยา คือแม่ของลูกข้าในชาตินี้...”

บุรุษหนุ่มรูปงามหล่อเหลา มีลอนมัดกล้ามกำลังดีตามธรรมชาติของบุรุษพพึงมี ไม่ใหญ่โตเกินไป ท่วงท่าลีลายามร่วมรักหรือยังเหลือร้าย

แววตาคมกล้าคล้ายมีประกายเพลิงปะดุอยู่ข้างใน ร้อนแรงปานนั้น ประหนึ่งต้องการแผดเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้กลายเป็นจุนทุกเวลา ทุกสิ่งของเขา เรียกได้ว่าทรงเสน่ห์กระแทกใจหาใดเทียม นางกำลังหลอมละลาย...

มิใช่เพียงรูปกายงามสง่าแต่รวมถึงบุคลิกที่ครอบงำทำสตรีลุ่มหลงเพียงสบตา

คนผู้หนึ่งปกติสุขุมเย่อหยิ่งทั้งเคร่งขรึมเย็นชา คล้ายบัณฑิตผู้กุมฉายาน้ำแข็ง

มิคาด ยามอยู่บนเตียงจะเร่าร้อนปานนั้น

ดวงตานางจับจ้องมิวาง เขาเป็นบุรุษน่าค้นหา ทว่ากลับมิใช่บุคคลที่ควรเข้าใกล้ ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่านางได้เป็นภรรยาของเขา อา...รู้สึกโชคดี

ชีวิตนี้ได้มีสามีเสียที นางไม่ต้องการอะไรแล้ว

ทว่าน่าเสียดายที่ทั้งหมดคือเรื่องราวเพียงชั่วราตรี ได้มีโอกาสซึมซับความรู้สึกคลั่งรักราวกับเพียงแค่ความฝัน เพราะรุ่งขึ้นวันต่อมา

นางถูกหย่า...