ท่านมันเห็นแก่ตัว

เมื่อเดินออกมาไกลจากชาวบ้านแล้ว หลี่หยวนก็ดึงแขนของซีซีเข้าไปในซอยที่ไร้ผู้คน

“ข้าเจ็บ” เขาจับไปโดนแผลที่เจียลี่ข่วนนางไว้

“เหตุใดเจ้าไม่บอกข้า ว่าเจ้าออกมาด้านนอกได้”

“เหอะ ข้าบอกท่านแล้ว ท่านฟังข้าเสียที่ไหน” นางดึงแขนเสื้อขึ้นมาดู โดยไม่ได้สนใจหลี่หยวน

เขาเบิกตากว้างเมื่อนางกล้าที่จะเปิดเผยเนื้อตัวต่อหน้าบุรุษเช่นนี้ เมื่อครู่เขายังตกใจไม่หายที่นางเปิดแขนเสื้อให้อี้เหลียงดู

“เอาลงเสีย” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน

ถึงนางจะไม่เข้าใจ แต่ก็เอาแขนเสื้อลงอย่างว่าง่าย

“เจอท่านก็ดี ข้าขอเงินหน่อย” นางแบมือขอเงินหลี่หยวน พร้อมทั้งยิ้มประจบเอาใจ

“เจ้ารู้จักอี้เหลียงได้อย่างไร”

“เอ่อ ข้าเดินชนเขา แล้วท้องดันร้องออกมา เขาสงสารข้ามั้ง ถึงได้คิดจะพาไปกินข้าว ใครจะรู้จะอยู่คู่หมั้นเขาเล่า” นางยู่ปากออกมาอย่างไม่พอใจ

ท่าทางของซีซีล้วนตกอยู่ในสายตาของหลี่หยวน นางช่างเปิดเผย และกล้าไปเสียทุกเรื่องเพียงพบเจออี้เหลียงครั้งแรกก็คิดจะตามเขาไปกินอาหารด้วยแล้ว

“เช่นนั้น ก็ไปกินข้าวเสียก่อน”

“ไป ไป ข้าหิวจะตาย รู้เช่นนี้กินมาเสียก่อนก็ดี ท่านรีบเดินหน่อย ข้ามีเวลาไม่มาก” ซีซีเอ่ยเร่งเขา เมื่อเขาเอาแต่เดินช้า

“เพราะอันใด”

“เฮ้ออ ข้าได้รางวัล ถึงได้ออกมาเที่ยวเล่นได้สองชั่วยาม นี่ก็หมดไปแล้วหนึ่งชั่วยามได้มั้ง” นางเอ่ยเสียงเศร้า

“อืม เช่นนั้นก็รีบไป” หลี่หยวนเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ทั้งคู่เข้ามานั่งในห้องรับรองของเหลาอาหาร อาหารที่เต็มโต๊ะล้วนแต่สั่งมาให้ซีซีนางได้กินอย่างเต็มที่

หลี่หยวนคอยคีบอาหารให้นางอย่างเต็มใจ ทั้งยังมองนางกินด้วยท่าทางที่เอร็ดอร่อย

“ค่อยๆ กิน”

“ไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะได้ออกมาอีกเมื่อใด ถึงอาหารจะไม่ค่อยถูกปาก แต่ข้าก็อยากจะลองกินให้ครบ”

“อืม”

“แล้วสตรีที่เจ้านัดเล่า พามาแนะนำให้ข้ารู้จักด้วยสิ” ซีซีมองเขาอย่างหยอกล้อ

“ไม่มี”

“เหอะ อย่ามาหลอกข้า ข้าได้ยิน เอาน่า เราเป็นสหายกันเจ้ามิต้องอาย”

“ข้านัดเจอคุณหนูสี่ กงเจียลี่” หลี่หยวนก็ไม่คิดจะปิดบังนาง

ตะเกียบในมือของซีซีหล่นลงบนโต๊ะ นางมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“แต่นางเป็นคู่หมั้นของอี้เหลียง”

“ข้ารู้ แล้วอย่างไร ในเมื่อข้าต้องการนาง”

“สิ่งที่ท่านทำอยู่มันผิด ทั้งคู่ยังมีสัญญาหมั้นหมายกันอยู่” ซีซีเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เช่นนี้ไม่เท่ากับว่าสิ่งที่นางทำมาสูญเปล่าหรอกหรือ

“เรื่องนี้เป็นเรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องยุ่ง”

“หลี่หยวน ข้าจะไม่ยุ่งได้อย่างไร การที่ข้ามาอยู่ที่นี่ก็เพื่อเปลี่ยนโชคชะตาของท่าน หากข้าทำไม่สำเร็จข้าต้องติดอยู่ในนั้นไปตลอด” นางโวยวายออกมาอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

“นั่นมันเรื่องของเจ้า” คำพูดของหลี่หยวนทำให้สมองของซีซีขาวโพลนไปหมด

“ท่านมันเห็นแก่ตัวที่สุด” นางมองเขาด้วยสายตาที่ผิดหวัง ภายในใจของซีซีเศร้าหมองเมื่อรู้ว่านางอาจจะต้องอยู่ผู้เดียวภายในมิติไปตลอด

นางเดินออกจากห้องรับรองไปโดยไม่สนเสียงเรียกของเขา ความโกรธทำให้ดวงตาของนางแดงก่ำ แต่นางไม่ร้องออกมาให้เขาเห็นเด็ดขาด นางค่อยไปร้องไห้ในมิติเอา

หลี่หยวนรีบจ่ายค่าอาหารแล้วเดินตามซีซีออกมา เขาเพิ่งจะรู้ว่าคำพูดของเขารุนแรงต่อนางไม่น้อย

ซีซีรีบเดินเข้าไปในซอยที่ไร้ผู้คน เพราะเสียงสัญญาณเตือนเวลาของนางที่อยู่ด้านนอกใกล้หมดแล้ว หากหายตัวไปต่อหน้าคนเยอะๆ ก็คงจะไม่ดีนัก

“ซีซี เจ้าหยุดก่อน” หลี่หยวนเอื้อมมือจะไปจับแขนของนางเอาไป ห่างแค่เพียงไม่กี่ชุ่น (1ชุ่น=1นิ้ว) ที่เขากำลังจะจับนางไว้ได้ ซีซีนางก็หายไปต่อหน้าเขาทันที

“ซีซี” เขาร้องเรียกชื่อนางออกมาอย่างตกใจ

ซีซีเมื่อเขามาในมิติก็ตัดสัญญาณการติดต่อเขาไปทันที ตอนนี้นางต้องเปลี่ยนแผนใหม่เสียแล้ว รอการรายงานผลในครั้งหน้า นางจะขอพูดเรื่องเปลี่ยนตัวผู้ถูกเลือก หรือขอทำภารกิจที่ยากขึ้นดู

เพราะภารกิจเปลี่ยนจิตใจของหลี่หยวนของนางคงไม่สำเร็จเสียแล้ว

หลี่หยวนสื่อสารกับซีซีไม่ได้ เขาก็ร้อนใจอยู่ไม่น้อย ได้แต่คิดว่าไม่ควรพูดเช่นนั้นกับนางไปเลย หรือไม่ควรบอกนางตั้งแต่แรกว่าเขานัดเจอกับเจียลี่

ซีซี เมื่อเข้าในมิติ นางรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปหายามาทาที่แผลของนางทันที เพราะกลัวจะทิ้งร่องรอยแผลเป็นเอาไว้

นางอดที่จะนึกถึงคำพูดที่เห็นแก่ตัวของหลี่หยวนมิได้ เขาเลือดเย็นเกินไปแล้ว เขาทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นให้กับเรื่องของตนเองได้ โดยที่ไม่สนใจคนอื่น

“บ้าบอ ทำไมฉันต้องโชคร้ายแบบนี้ด้วย ฮือออ” ซีซีปล่อยโฮออกมาเสียงดัง นางน่าจะเชื่ออาผิงเพื่อสนิทของนาง ไม่น่ามาโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย