ตอนที่ 2 องค์ชายแปด "ฮ่าวจื่อหรง"

ว่านเยว่เฟยรู้โดยสัญชาตญาณทันทีว่าสองคนที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องนี้มิได้หวังดีกับเจ้าของร่าง อีกทั้งยังเห็นนางเป็นศัตรูอีกด้วย แม้จะไม่บอกก็รู้ว่านางคือผู้ใดในจวนแห่งนี้เพราะสังเกตจากท่าทีของสาวใช้ที่เกรงใจนาง

“เอาล่ะ ๆ ไหน ๆ เจ้าก็มาแล้วก็นั่งเถอะอย่าพึ่งพูดมากเลย ไม่เห็นหรือว่าเยว่เฟยพึ่งจะฟื้น”

“ท่านพ่อ ลูกไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะเพียงแค่ยังรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเท่านั้น”

“ก็แน่ละสิ เจ้านอนโอบเมืองไปเสียหลายวันเลยนี่หากไม่ฟื้นวันนี้ข้าก็คงคิดว่า...”

“ซูหลิง!! ข้าบอกให้เจ้าหยุด”

“นายท่าน!!”

“หากเจ้าไม่รู้จะพูดสิ่งใดก็พาลี่เอ๋อร์ออกไปก่อนเถอะให้นางได้พักผ่อน”

“ท่านพ่อเจ้าคะ”

สตรีอ่อนวัยกว่านางราว ๆ สามถึงสี่ปีเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าละห้อย ว่านเยว่เฟยที่หันไปมองก็รู้สึกว่านางน่ารักแต่ก็เพียงเท่านั้นเพราะคำพูดที่ออกมาจากปากนางหลังจากนั้น….

“ท่านแม่เป็นห่วงพี่ใหญ่จริง ๆ เจ้าค่ะ มิเช่นนั้นจะสั่งให้ท่านหมอมาดูอาการนางอย่างใกล้ชิดหรือเจ้าคะ อีกอย่างยารักษาอาการที่แพง ๆ ดี ๆ ท่านแม่ก็ล้วนเป็นผู้จัดหามาให้ทั้งนั้นท่านพ่อพูดเช่นนี้ไม่รักษาน้ำใจท่านแม่ไม่เกรงว่าผู้อื่นจะหาว่าท่านลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่หรือเจ้าคะ”

พูดเสร็จก็บีบน้ำตาในทันทีราวกับสั่งได้ ผู้ที่ป่วยอยู่บนเตียงถึงกับเบิกตามองดู นึกว่ามีแต่ในละครเสียอีกที่นางร้ายจะบีบน้ำตาเช่นนี้

“เอาเถอะ ๆ พวกเจ้ามาเยี่ยมแล้วก็กลับไปได้แล้ว”

แม่นมอิ๋งและสาวใช้อีกสองคนเดินหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องพร้อมกับความแปลกใจของเสนาบดีว่าน

“นายท่านเจ้าคะ”

“มีอะไรถึงได้แตกตื่นกันขนาดนี้”

“องค์ชายแปดเสด็จมาเจ้าค่ะตอนนี้อยู่หน้าจวนแล้ว”

“อะไรนะ องค์ชายแปดงั้นหรือ เร็ว ๆ เข้ารีบออกไปรับเสด็จ”

ว่านเยว่เฟยได้ยินเพียงคำว่าองค์ชายก็หันไปมองสาวใช้ที่ยืนข้าง ๆ ซึ่งตอนนี้นางจำชื่อได้แล้ว

“นี่เสี่ยวชิง องค์ชายมาทำอะไรที่นี่งั้นหรือ”

“ท่านหญิง!! ท่านจดจำแม้กระทั่งองค์ชายแปด "ฮ่าวจื่อหรง" ผู้ที่ท่านชื่นชอบจนคลั่งไคล้มิได้หรือเจ้าคะ"

“อะไรนะ!! ถึงกับคลั่งเลยหรือ”

“เจ้าค่ะ ท่านเอาแต่ตามติดเขาไปทุกที่อีกทั้งยังทำเรื่องมิบังควรกับองค์ชายไปหลายครั้งจน…”

“องค์ชายแปดเสด็จ!!”

เยว่เฟยหันรีหันขวางเพราะทำตัวไม่ถูก เสี่ยวชิงค่อย ๆ ผลักผู้เป็นนายนอนเอนลงที่เตียงเป็นสัญญาณเพื่อให้เยว่เฟยไม่ตกใจแต่ไม่ทันที่จะเอนกายลง บุรุษหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมชุดทางการสีดำขลิบทองพร้อมเครื่องประดับแม้จะไม่มากแต่ก็นับว่าดูหล่อเหลารับกับใบหน้าที่รูปงามดุจเซียนปั้นนั่น เมื่อเห็นก็รู้ว่าเหตุใดเสี่ยวชิงจึงได้ใช้คำว่า “คลั่งไคล้” กับนาง เพราะคนที่มายืนอยู่ตรงหน้านี้หล่อเหลาราวกับเทพเซียนลงมาจากสวรรค์ก็ไม่ปาน

“ขออภัยที่กระหม่อมไม่ทันออกไปรับเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านเสนาบดีว่านไม่ต้องเกรงใจ ข้ารับบัญชาเสด็จพ่อให้มาตรวจอาการ…ของนาง จึงได้มาที่นี่ตามบัญชา”

เยว่เฟยเผลอตัวมองใบหน้าที่หล่อเหลานั่นตาไม่กะพริบแต่เขาเพียงเอียงมองมาและหันกลับไปทันทีและหันไปทักทายอนุซูและน้องสาวต่างมารดาของนางอย่างเป็นมิตร

“ไม่ทราบว่าองค์ชายจะเสด็จมา มิเช่นนั้นจะให้ลี่เอ๋อร์ตั้งสำรับของว่างรอเพคะ ลี่เอ๋อร์เจ้ารีบไปสั่งให้คนจัดเตรียมของว่างเอาไว้รับรององค์ชายแปดเร็วเข้า”

“อนุซูอย่าได้ลำบากเลย ข้ามาเพราะคำสั่งเสด็จพ่อเพื่อตรวจอาการ เมื่อเสร็จก็จะรีบกลับไปทูลแจ้งอาการให้เสด็จพ่อทรงทราบทันที”

องค์ชายแปดเดินมาที่เตียงของนางช้า ๆ และวางของที่องครักษ์ข้างกายนำมาวางที่โต๊ะกลางก่อนจะนั่งลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่เพื่อหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาจึงจำใจต้องมาอยู่ตรงนี้

“เฟย…. ว่านเยว่เฟย”

“คะ!! เอ่อ…เพคะ”

เยว่เฟยที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่เมื่อหันกลับมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองเผชิญหน้ากับบุรุษหนุ่มรูปงามตรงหน้า ใบหน้าเขาอยู่ห่างนางไม่มาก ดูแล้วเขาน่าจะเป็นหมอ

“ข้าบอกว่าจะตรวจชีพจรให้”

“อ้อ ไม่ต้องเพคะ ตอนนี้ชีพจรเต้นปกติหัวใจเต้นเจ็ดสิบครั้งต่อ…เอ่อ…เอาเป็นว่าหม่อมฉันยังเหลืออาการหูอื้อคงเพราะน้ำเข้าหูมากตอนจมน้ำขอเพียงพารา…. เอ่อ…ยาแก้ปวด แก้ไข้อย่างละสามโดส…ไม่ใช่ สาม..”

บุรุษหนุ่มปัดมือนางออกโดยทันทีพร้อมกับสีหน้าที่ดูหงุดหงิดพร้อมกับลุกขึ้นจนนางตกใจกับการกระทำของเขา

“ดูเหมือนว่านางจะปลอดภัยแล้วจริง ๆ อาการทั่วไปนอกจากดูอ่อนเพลียมากกว่าเดิมก็ไม่เห็นว่า…. จะมีสิ่งอื่นผิดปกติ หึ”

เยว่เฟยขมวดคิ้วอีกครั้ง เสียงแค่นหัวเราเยาะนั่นนางไม่ได้หูฝาดเป็นแน่ ชายผู้นี้แม้จะหน้าตาดีแต่พฤติกรรมที่ปฏิบัติกับสตรีช่างหยาบนัก แม้ว่าจะเป็นถึงองค์ชายและยังเป็นหมอด้วยก็ตาม

“องค์ชาย มั่นพระทัยแน่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านเสนาบดีมิได้ฟังที่นางพูดออกมาเมื่อครู่หรอกหรือ เมื่อครู่นี้นางพูดราวกับรู้ดีกว่าหมอเสียอีก”

“เอ่อ กระหม่อมคิดว่านางน่าจะ…. มันน่าจะเป็นอาการผิดปกติหลังจากตกน้ำพ่ะย่ะค่ะ”

“งั้นหรือ ได้ เช่นนั้นเราขอเวลาตรวจอีกสักครู่ พวกท่านออกไปให้หมดข้าขอตรวจนางโดยละเอียดอีกครั้ง”

องค์ชายแปดยิ้มให้กับเสนาบดีว่านอย่างสุภาพ ทุกคนจึงเริ่มทยอยเดินออกไป แม้แต่สาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวชิงก็เช่นกัน เมื่อทุกคนออกไปแล้วองค์ชายแปด “ฮ่าวจื่อหรง” ก็พยักหน้าให้กับองครักษ์ของตนเองเดินออกไปและปิดประตูทันทีพร้อมกับหันมามองว่านเยว่เฟยที่กำลังจับแขนและมือของตัวเอง เขาพินิจมองนางอยู่สักพักและเอ่ยขึ้น

“ว่านเยว่เฟย”

นางเพียงแค่เงยหน้ามองสบตาเขา ครั้งนี้เองที่นางหยุดมองเขาแม้แต่ฮ่าวจื่อหรงเองก็มองนางนิ่ง ๆ เช่นกัน สายตาที่มองเขากลับไม่เหมือนเดิม สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย สับสนและบางอย่างซึ่งเขาเองก็บอกไม่ถูก

“เจ้ากล้ามากนะที่กล้าใช้เรื่องนี้มาเรียกร้องความสนใจของเสด็จพ่อจนต้องส่งข้ามาถึงที่นี่”

“อะไรนะ? พระองค์กล่าว เอ่อ…ตรัสเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไรเพคะหม่อมฉันไม่เข้าใจ …พูดถูกแล้วใช่ไหมนะ”

“เจ้าพูดอะไร อย่างไรเจ้ายังน่ารังเกียจเช่นเดิมเมื่อใดจะเลิกใช้วิธีการสกปรกเช่นนี้เสียที ข้าบอกเจ้าไปหลายครั้งแล้วว่าถึงอย่างไรงานหมั้นหมายระหว่างเราก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ต่อให้เจ้าจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม”

“เขาพูดอะไรของเขากันน่ะ ใครจะหมั้นกับเขากันตาขี้เก๊กเอ๊ย”

“ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะว่านเยว่เฟย!!”

เยว่เฟยตกใจสุดชีวิตจนตื่นตระหนกซึ่งแม้แต่จื่อหรงเองก็ตกใจกับท่าทางของนาง โดยปกติแล้วคนอย่างว่านเยว่เฟยที่เขารู้จักจะเป็นคนดื้อดึง เถียงคำไม่ตกฟาก พูดอะไรไปก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างราวกับหูซ้ายทะลุหูขวาและไม่ใส่ใจ นางสนใจเพียงแต่ความต้องการของตัวเองเท่านั้น

“เป็นอะไร เจ้ากำลังเปลี่ยนไปเล่นบทใสซื่อบริสุทธิ์อยู่งั้นหรือ เจ้าไม่คิดว่าหลังจากเหตุการณ์ที่เจ้า…ลอบเข้าไปหาข้าที่ตำหนักสองเดือนก่อนนั่นผู้คนจะหลงลืมงั้นหรือ "สตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน" อย่าคิดว่าแกล้งตกน้ำแล้วจะเรียกร้องความสงสารจากเสด็จพ่อเพื่อบีบบังคับให้ข้ารับเจ้ามาเป็นพระชายา ชาตินี้ต่อให้เหลือเจ้าเป็นสตรีเพียงคนเดียว ข้าก็ไม่มีทางที่จะ…."

“ท่านพล่ามพอหรือยัง”

“อะไรนะ”

“ข้าถามว่า ท่านพูดพล่ามเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยเป็นนกแก้วนกขุนทองพอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็เงียบแล้วฟังสักหน่อยเถอะ คิดว่าเป็นองค์ชายแล้วแน่นักหรือ ใหญ่มาจากไหนก็แค่มังกรน้อยลูกของฮ่องเต้ไม่ใช่หรืออย่างไรมีสิทธิ์อันใดมาต่อว่าผู้อื่น...”

“หุบปาก!!”

เยว่เฟยหยุดทันที เป็นอีกครั้งที่เขาแผดเสียงใส่นาง โลกที่ไม่เคยรู้จัก เมื่อข้ามมาก็พบแต่ผู้คนแปลก ๆ อีกทั้งคนผู้นี้ยังมายืนชี้หน้าด่านางว่าอะไรนะ “สตรีน่ารังเกียจ” งั้นหรือ น้ำตาที่เริ่มคลอหน่วยทำให้องค์ชายผู้วางท่าใจหายวาบไปในทันที เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของคนอย่างว่านเยว่เฟยมาก่อน

“นี่เจ้า…”

“หากพระองค์มิได้มาตรวจก็จงกลับไปเสียแต่เดี๋ยวนี้ ก่อนที่หม่อมฉัน…จะกระโดดถีบยอดหน้าพระองค์ออกจากห้องนี้ไป”