หลานจะแต่งเขยเข้าบ้านเพื่อสืบสกุล

ยามโหย่วรถม้าของเซียวหงก็กลับมาถึงจวน เซียวอี้เซียนที่ตอนนี้กำลังเคี่ยวยาให้กับท่านย่าของนางอยู่ เซียวหงมองดูบุตรสาวที่แปลกไป แม้ว่านางจะไม่อาลัยอาวรณ์จ้าวเฉิงแล้วก็ตาม แต่ปัญหายังคงอยู่ พรุ่งนี้พระราชโองการจะมา คนสกุลจ้าวจะมาหาเรื่องอีกไหม

จ้าวอันป๋อให้คนปล่อยข่าวไปทั่วว่าจะรับนางไปเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของจ้าวเฉิง เพราะนางทำชื่อเสียงสกุลสามีเสียหาย ให้เป็นอนุยังนับว่าให้เกียรติเกินไป หากมิใช่เพราะต้องรักษาคำพูดแค่ถือรองเท้าให้สาวใช้สกุลจ้าวนางยังไม่คู่ควร จ้าวอันป๋อไอ้คนสารเลวนั่นต้องการลบหลู่เกียรติสกุลเซียวให้ได้จริงๆเช่นนั้นหรือ ยาถูกเคี่ยวเสร็จแล้วเซียวอี้เซียนยกกาต้มยา ก่อนจะเทยาลงในชาม นางยกถาดไม้ที่รองถ้วยยาหันกลับมาก็เจอเข้ากับบิดาที่ยืนอยู่

"ท่านพ่อ...ท่านกลับมาแล้วเหนื่อยหรือไม่ เจรจาต่อรองเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"้เซียนเอ๋อร์อ่า นั่นฝ่าบาทเชียวนะ เจ้าใช้คำว่าต่อรองได้อย่างไรกัน"

"คิกๆ ท่านพ่อการเจรจาเรื่องผลประโยชน์ไม่เรียกต่อรองแล้วจะให้เรียกว่าอย่างไรเจ้าคะ ยาอุ่นแล้วข้าจะยกไปให้ท่านย่าก่อน เดี๋ยวเราพ่อลูกค่อยมาคุยกัน ท่านพ่อไปพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ"

เซียวหงถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าให้บุตรสาว เซียวอี้เซียนยกยาเข้าไปในห้องให้ท่านย่าของนาง รวมถึงมารดาที่เหนื่อยจากการดูแลท่านย่าหลายวันแล้ว เซียวอี้เซียนอยากตำหนิเด็กสาวเจ้าของร่างเดิมเสียจริงๆ นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรคือความรัก อยากแต่งงานกับจ้าวเฉิงเพียงเพื่อต้องการให้ตระกูลเซียวมีที่ช่วยค้ำยัน พอเขาไม่แต่งก็คิดว่าตัวเองทำให้ตระกูลอับอายทำลายตระกูลจึงฆ่าตัวตาย ช่างกตัญญูผิดวิธีจริงๆ

"เฮ้อนางหนู เจ้ามิเคยได้ยินหรือพึ่งคนอื่นมิเท่ากับพึ่งตนเอง เอาล่ะทุกอย่างข้าจะทวงคืนให้เจ้าไปให้สงบเถอะนะ"

เมื่อดูแลหญิงชราดื่มยาและให้นางได้นอนพักแล้ว เซียวอี้เซียนก็กำลังจะเดินออกมา นางกลับคว้าลำแขนกลมกลึงเอาไว้ น้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรงอย่างเห็นได้ชัด

"เซี่ยนเซี่ยนของย่า เจ้ามีพรสวรรค์เหมือนท่านปู่ของเจ้า ตระกูลเซียวจะต้องรุ่งเรืองอีกครั้ง อย่าได้พึ่งพาผู้อื่นเลย แค่กๆๆ"

"ท่าย่าวางใจ..หลานจะทำให้คนที่กล้าดูถูกตระกูลเซียว กล้าดูหมิ่นท่านปู่ต้องชดใช้ ท่านย่ารักษาสุขภาพให้แข็งแรง รอวันที่คนเหล่านั้นมาก้มหัวให้กับบรรพบุรุษตระกูลเซียวของเราเถอะเจ้าคะ"

"ดีๆๆ ฮ่าๆๆๆ นายท่านๆเห็นหรือเปล่า หลานสาวของเรานางช่างองอาจยิ่งนัก เซี่ยนเซี่ยนอ่า ก่อนหน้าเจ้าต้องแบกรับภาระตระกูลเอาไว้ จากนี้ไปมีเรื่องอันใดอย่าแบกไว้คนเดียว บิดาเจ้าแม้ไร้กำลังแต่เขามิได้ไร้สติปัญญา"

"ข้ารู้เจ้าค่ะข้ารู้ ท่านย่า..ท่านพ่อป่วยส่วนหนึ่งมาจากวิตกกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของท่าน หลานกล่าวเช่นนี้มิได้จะกล่าวโทษท่านแต่อย่างใด แต่ท่านเจ้าคะ ย่าท่านสงบจิตใจได้หรือไม่ อย่ายึดติดอีกเลย วางใจเถอะมีข้าอยู่ตระกูลเซียวไม่มีวันล่มสลายแน่นอนเจ้าค่ะ"

"เซี่ยนเซี่ยนของย่าหากเจ้าเป็นบุรุษตระกูลของเราคงได้ผู้สืบทอดแล้ว"

"หลานมีเงิน หลานหาเงินเก่ง เมื่อถึงเวลาหลานก็แต่งเขยเข้าบ้านสักคน พอให้กำเนิดบุตรชายเท่านี้สกุลเซียวก็ไม่ไร้ผู้สืบทอดแล้ว ท่านย่าพักผ่อนเถอะนะเจ้าคะ หลานมีงานอยากปรึกษาท่านพ่อสักหน่อย"

"อืม ไปเถอะเด็กดีของย่า"

เซียวอี้เซียนมาถึงศาลากลางน้ำที่บิดารออยู่แล้วก็เดินเข้ามาหา เซียวหงไอเบาๆสองสามที นางเข้าไปยืนด้านหลังลูบหลังให้บิดาเบาๆ ก่อนจะทุบตามบ่า ไหล่ สันหลัง ฟังจากเสียงหายใจในปอดของเขาคงมีเสมหะคั่งค้างอยู่ไม่น้อย เซียนอี้เซียนไม่ใช่หมอหญิงทะลุมิติอะไรเทือกนั้น แต่การเคาะปอดเป็นวิธีเบื้องต้นที่พยาบาลสอนได้ทั่วไป

เซียวหงรู้สึกอยากอาเจียน เสี่ยวฮวารีบนำกระโถนมาให้ เซียวหงอาเจียนออกมาเป็นเสมหะสีเขียวขุ่นเหนียวหนืด เซียวอี้เซียนยังคงลูบหลังไปด้วยเคาะปอดไปพลางๆด้วย จนกระทั่งบิดาอาเจียนออกมาเกือบครึ่งกระโถนนางจึงหยุดมือ หากเขาอาเจียนมากเกินไปอาจเหนื่อยจนเกิดอาการแทรกซ้อนได้

"ท่านพ่อ นี่เป็นการเคาะเบาๆเอาเสมหะออก ข้าขอความรู้มาจากท่านตาเจิ้นหนานเจ้าค่ะ เสี่ยวฮวา ขุดหลุมลึกๆแล้วเททิ้ง อย่าเอาไปล้างรวมกับสิ่งของอย่างอื่น เสร็จแล้วลวกน้ำร้อน ของท่านพ่อแยกเอาไว้ให้ท่านพ่อคนเดียว"

"เจ้าค่ะคุณหนู"