บทที่ 4 พวกเราหย่ากันเถอะ

“แก......แก......ปู้ด!”

บนหน้าหลิวจื่อหยังสีหน้าดูไม่ดี เหงื่อออกเต็มหน้า

ไม่มีวิธีเลย เหม็นเหลือเกินเสียจริง เขาโดนตดที่ตัวเองปล่อยออกมารมจนน้ำตาไหลแล้ว

พลังอันมหาศาลส่วนหนึ่งในกระเพาะ เหมือนจะพ่นออกมาได้ทุกเมื่อ

“คุณชายหลิว ขอให้คุณรีบไปเถอะ เดี๋ยวพวกเราจะโดนคุณรมจนตายกันหมด......”

มีคนส่งเสียงตะโกน

หลิวจื่อหยังนึกไม่ถึงว่าตนเองจะเป็นแบบนี้กะทันหัน อยากพูดอะไรหน่อยก็ตดดังปู้ดๆ ติดต่อกันหลายที นี่ทำให้เขาสะอิดสะเอียนจนอยากคลื่นไส้ เกือบจะอาเจียนออกมา

รอเดี๋ยวเขาคงกลายเป็นผู้ชายคนแรกบนโลกที่โดนตดของตนเองรมจนอาเจียนแล้ว

นี่ทำให้หลิวจื่อหยังไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป หมุนตัวอยากพุ่งออกนอกประตูไปหาห้องน้ำ

แต่ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไรกัน เหมือนโชคร้ายพัวพันอยู่ที่เขา เพิ่งก้าวออกมาได้ไม่ถึงสองก้าว เท้าซ้ายก็ขัดเท้าขวาอีก ล้มอย่างกระเซอะกระเซิงมาก หน้าผากกระแทกที่มุมผนัง ศีรษะแตกเลือดไหล!

หลิวจื่อหยังเกือบจะแหงนหน้าร้องคำรามออกมา นี่แม่งมันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันแน่!

แต่ทว่าก็ตดปู้ดๆ สองที ความรู้สึกนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น ไม่กล้าอยู่ต่อไปอีกจริงๆ ปีนขึ้นมาโดยไม่สนใจความเจ็บ ออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

ตามองเห็นหลิวจื่อหยังวิ่งออกไปนอกประตูแบบกระเซอะกระเซิงสุดจะทน มุมปากเย่เทียนวาดรอยยิ้มแปลกประหลาดขึ้น

พูดในใจ: “นี่เป็นแค่ดอกเบี้ย พวกเรามีเวลาอีกค่อยๆ เล่นกันไป!”

ไม่ผิด เมื่อสักครู่คือเขาเล่นพิเรนทร์

ร่างกายคนเราลี้ลับมหัศจรรย์อย่างมาก มีจุดหลายร้อยจุด กดลงเบาๆ ล้วนสามารถเกิดผลลัพธ์สารพัดแบบ

เขากดจุดของหลิวจื่อหยังแล้ว ถึงทำให้เขาตดเหม็นไม่หยุด

คนอื่นๆ ก็รีบเปิดหน้าต่างของห้องคนไข้ออกทันที ไม่ง่ายถึงไล่กลิ่นเหม็นเน่าพวกนี้ออกไปหมด

ในบรรดาผู้คนมีเพียงเฉินหวั่นชิงคนเดียวที่เห็นรอยยิ้มแปลกประหลาดบนหน้าของเย่เทียน ถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่า หลิวจื่อหยังกลายเป็นแบบเมื่อสักครู่นั้น ต้องมีความเกี่ยวข้องกับเขามากที่สุด!

บางทีหากมองตรงส่วนที่แปลกประหลาดของเย่เทียนออก เฉินหวั่นชิงเอ่ยปากอย่างจับพลัดจับผลู

“เย่เทียน เมื่อกี้นายพูดว่า นายมีวิธีรักษาโรคหัวใจของคุณปู่ให้หายใช่ไหม?”

เย่เทียนรีบพยักหน้าทันที “ถูกต้อง ฉันมีวิธีแน่นอน โดยเฉพาะสามารถทำให้คุณปู่ดีขึ้นมาถึงที่สุดได้ด้วย!”

พูดพวกนี้ออกมา ทุกคนอดตกตะลึงไม่ได้ ทันใดนั้นที่เกิดเหตุฮือฮาขึ้นกัน เริ่มพูดจับผิดเย่เทียนขึ้นมา

“เย่เทียน ขี้โม้ก็ไม่ใช่โม้แบบนี้ แม้แต่ท่านหวูยังไม่มีวิธี นายคิดว่านายเป็นหมอวิเศษเหรอ? ยังสามารถรักษาโรคของคุณปู่ให้ดี?”

“ใช่ ถึงแม้เป็นฮัวโต๋ยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ได้พูดจาโอ้อวดขนาดนี้แบบนาย!”

“แกรักษาคุณปู่ให้หายดีได้ ฉันจะเขียนเฉินหยังสองคำนี้กลับหลังให้ดู!”

ทุกคนเยาะเย้ยอย่างกำเริบเสิบสาน เห็นได้ชัดว่าเดิมทีไม่เชื่อคำพูดนี้ของเย่เทียน

เย่เทียนรู้ว่าพวกเขาไม่เชื่อ แต่ไม่สนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพลักษณ์สวะของเขาฝังรากลึก ยากมากที่จะเปลี่ยนความคิดของคนอื่นที่มีต่อเขาในเวลาอันสั้น

แต่ว่าเย่เทียนไม่มีความหมายที่อยากเปลี่ยนแปลง คนอื่นมองเขาอย่างไร เกี่ยวข้องอะไรกับเขาด้วย?

เพียงแค่ตอนนี้เกี่ยวกับอาการป่วยของปู่ตนเอง เย่เทียนไม่อยากเสียเวลา จิตอาฆาตแค้นที่แข็งตัวทะลักออกมาอย่างรุนแรงจากบนตัวเขา ดุจภูเขาสูงลูกหนึ่ง กดจิตใจของแต่ละคนเอาไว้

“ผมไม่สนว่าพวกคุณจะเชื่อหรือไม่ วันนี้ผมจะรักษาโรคให้คุณปู่!”

“แกบ้าไปแล้วหรือไง ที่นี่คือสถานที่ที่แกทำมั่วซั่วได้เหรอ? ให้แกเข้ามาถือว่าไว้หน้าแกมากแล้ว ยังคิดจริงว่าตัวเองเป็นเทพ......”

เฉินหยังอดไม่ได้ลุกออกมาด่าทอเย่เทียน

เพียงแค่เย่เทียนมองด้วยสายตาเฉียบขาดไป ก็ทำให้เขาตัวแข็งไปหมด

สายตานั้นคืออะไรกัน? ทำไมรู้สึกตนเองเหมือนโดนเสือดุตัวหนึ่งจ้องอยู่ ช่างน่าสยองขวัญเสียจริง!

เฉินหยังตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน คำพูดช่วงท้ายติดอยู่ในลำคอเอาดื้อๆ

“เย่เทียน ฉันสามารถให้แกลองดูได้ แต่ว่า ถ้าแกกล้าทำมั่วซั่ว อย่าโทษว่าฉันใจร้าย!”

ช่วงสำคัญ ยังเป็นเฉินจงเหอลุกออกมาแล้ว สายตาที่มองทางเย่เทียนซับซ้อนเล็กน้อย

พอเย่เทียนได้ยิน สีหน้าเคร่งขรึม พูดรับรอง “ถึงผมจะใจเหี้ยมโหดอย่างไร ก็ไม่อาจทำร้ายคุณปู่ได้!”

คนอื่นๆ กลับนั่งไม่ติดแล้ว

“พี่ใหญ่ พี่ให้เขาทำมั่วซั่วได้อย่างไร?”

“จริงด้วย ถ้าพ่อของพวกเราเกิดอันตรายถึงชีวิตอะไรขึ้น ใครจะรับผิดชอบ?”

“ท่านหวู ท่านพูดอะไรสักหน่อยสิ!”

ความจริงหวูโซว่ยี่ไม่เชื่อว่าเย่เทียนอายุน้อยคนนี้จะมีวิธี แต่โดยเฉพาะเป็นเรื่องครอบครัวคนอื่น เขาจึงไม่สะดวกเข้าไปผสมโรง

โดยเฉพาะมองท่าทางของเย่เทียนที่มั่นใจมาก ไม่แน่เขาอาจมีวิธีจริงล่ะ?

“ไม่เป็นไร ให้พ่อหนุ่มคนนี้ดูหน่อย มีผมอยู่ที่นี่ จะไม่เกิดเรื่องใหญ่อะไร”

หวูโซว่ยี่พูดนิ่งๆ ในความเป็นจริงด้วยอาการป่วยของท่านปู่ ผลลัพธ์จะแย่อย่างไร ก็แย่ไปได้ไม่ถึงไหนแล้ว

แม้แต่หวูโซว่ยี่ยังพูดมาขนาดนี้ ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรมากอีกเช่นกัน เพียงแค่ใช้สายตาที่ระแวงจ้องเย่เทียนไว้

เชื่อว่าถ้าเกิดเย่เทียนมีการกระทำเกินเลยอะไร เชื่อได้ว่าพวกเขาจะพุ่งเข้าไปได้ในวินาทีแรก แล้วจับตัวเย่เทียนเอาไว้!

จากนั้น เย่เทียนมาที่ข้างเตียงคนไข้ มองผู้อาวุโสที่นอนไม่ได้สติ และสีหน้าซีดเซียว ในใจรู้สึกสะเทือนใจครู่หนึ่ง

เขตแดนในตอนนี้ของเขาอยู่ต่ำ ไม่สามารถรักษาโรคหัวใจของปู่ให้หายดี

แต่ว่า ดันพลังชี่แท้เข้าไปทีหนึ่ง เพื่อเลื่อนอาการป่วยของปู่ออกไปอีกปีสองปี ตรงนี้ตนเองสามารถทำได้ง่ายดาย

หลังจากช่วงหนึ่งปี เขาก็ควบคุมพลังแน่นอนได้แล้ว ถึงตอนนั้นจะสามารถรักษาอาการป่วยให้ปู่ได้หายขาด!

นึกถึงตรงนี้ เย่เทียนจึงไม่รอช้า รวบรวมพลังชี่แท้ที่สะสมลงมาไม่ง่ายไว้ที่ฝ่ามือ กดลงบนหน้าอกของผู้อาวุโสเบาๆ

ทุกคนรู้สึกถึงการกระทำของเขา ต่างกลั้นลมหายใจไว้ อยากมองว่าเย่เทียนจะกระทำอะไร

“เสร็จแล้ว!”

รู้ที่ไหนว่า มือของเย่เทียนเพียงวางด้านบนไม่กี่วินาทีก็เก็บกลับไปแล้ว

ทุกคนตะลึงกันก่อน จากนั้นตอบสนองเข้ามา ส่งเสียงหัวเราะครืน

“เชี้ย ฉันยังคิดว่าเขาจะมีวิธีอะไรจริงๆ ความรู้สึกคือกำลังเป็นลิงหลอกเจ้าน่ะสิ!”

“ท่านหวู ขอโทษที่ผมตาต่ำ เย่เทียนเขาใช้วิชาแพทย์อะไรกัน เพียงแค่ใช้มือกดลงนิดหน่อย ก็สามารถรักษาโรคหัวใจให้หายได้?”

ทุกคนเยาะเย้ยอย่างกำเริบเสิบสาน เห็นได้ชัดว่ากำลังเห็นเย่เทียนเป็นตัวตลก

เฉินจงเหอแอบทอดถอนใจ ในสายตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาเห็นเย่เทียนก่อกวนอยู่ที่นี่เหมือนกัน

เฉินหวั่นชิงสีหน้ายิ่งดูแย่กว่า คิดในใจ: “ฉันยังคิดว่านายเปลี่ยนไปจริงๆ ตอนนี้ดูแล้ว นึกไม่ถึงเป็นฉันคิดมากไปเอง นายก็คือนาย ทำอะไรบุ่มบ่ามตามอำเภอใจ ยังกล้าเอาคุณปู่มาล้อเล่น!”

เธอผิดหวังต่อเย่เทียนเหลือเกิน ในสายตาที่มองเย่เทียนเขียนความสะอิดสะเอียนไว้เต็ม

คิดในใจอาก็พูดถูก เธอไม่ควรจิตใจลังเลไม่มีความเด็ดขาด

นึกถึงจุดนี้ เฉินหวั่นชิงสีหน้ายิ่งเย็นชา พูดกับเย่เทียนว่า “นายออกไปกับฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”

“มีอะไรรอคุณปู่ฟื้นค่อยว่ากันนะ”

เย่เทียนกำลังรอปู่ฟื้นมา และไม่ได้สังเกตถึงสีหน้าที่ผิดปกติของเฉินหวั่นชิง

“นายอยากทำเป็นเล่นไปถึงเมื่อไรกัน! ตอนนี้ รีบตามฉันออกมาเลย!”

เฉินหวั่นชิงโกรธจนแทบไม่ไหว บังคับลากเย่เทียนเดินออกจากห้องคนไข้

ทุกคนมองท่าทางที่โกรธมากของเฉินหวั่นชิงอยู่ ล้วนรู้ว่าเย่เทียนต้องตายแน่

แต่ว่าเดิมทีพวกเขาไม่พอใจเย่เทียนที่สุด เห็นเขาเสียหน้า จึงเป็นความรู้สึกเหมือนกินไอศกรีมในช่วงที่ร้อนสุดของฤดูร้อนเสียจริง ช่างสบายใจมากเหลือเกิน

และในเวลานี้ เย่เทียนถูกเฉินหวั่นชิงลากออกจากห้องคนไข้ ยืนอยู่ข้างหน้าต่างคนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งอยู่หลัง

“พวกเราหย่ากันเถอะ”

เฉินหวั่นชิงหน้าตาไร้อารมณ์ พูดไม่กี่คำนี้ออกมานิ่งๆ

เย่เทียนตะลึงอยู่ตรงนั้น