บทที่ 1

"ขอร้อง ได้โปรดช่วยเขาด้วย"

ตุบ ตุบ ตุบ

ชุนหลี่เวยตะโกนร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตาร่างบางคุกเข่าอยู่หน้าจวนฉินก่อนจะโขกศีรษะลงบนพื้นเสียงดังก้อง ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาต่างรุมล้อมดูการกระทำของนาง

"ได้โปรดนายท่านฉิน ได้โปรดช่วยต้าหลี่ด้วย"

นายท่านฉินปรายตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาไม่พอ สถานะของนางเป็นใครเขาย่อมรู้ดี สตรีชั่วที่ล่อลวงบุตรชายเพียงคนเดียวของข้าให้หนีตามนางไป

"ลากนางออกไป"

"ขอรับ!!!"

ชุนหลี่เวยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ร้อนรน นางรู้ดีหากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคนตรงหน้าสามีนางต้องตายในไม่ช้า

ต้าหลี่ทำเพื่อข้ามามากเหลือเกินในวันนี้ข้าต้องช่วยเขาให้ได้

"ต้าหลี่บุตรชายของท่านกำลังจะตาย!!!"

"หึ บุตรชายหรือ เด็กคนนั้นได้ตัดขาดจากข้าตั้งแต่วันที่เลือกหญิงชั่วเช่นเจ้าแล้ว ชุนหลี่เวยจงรู้ไว้ที่เด็กคนนั้นเป็นเช่นนี้ก็เพราะเจ้า เพราะมีตัวซวยแบบเจ้าข้างกายเขาจึงเป็นเช่นนี้ ลากนางออกไป!!"

นายท่านฉินพูดจบก็เดินเข้าไปในจวนด้วยความโมโห คำพูดของสตรีชั่วเช่นนั้นจะเชื่อถือได้เช่นไร ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะหมดเงินจึงคิดแผนชั่วเช่นนี้ขึ้นมาเรียกร้องขอเงินจากข้า รออีกสักหน่อยให้บุตรชายข้ารู้ตัวตนที่แท้จริงของนางเดี๋ยวก็คงกลับมาเอง

ชุนหลี่เวยที่รู้ว่าตอนนี้ความหวังเดียวของนางได้สลายไปแล้ว ก็ทำเพียงเดินร้องไห้ท่ามกลางสายฝนออกมา นางเอาแต่โทษตัวเองที่ทุกอย่างเป็นเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะนางต้าหลี่ก็คงไม่ต้องทำงานหนักจนล้มป่วยเช่นนี้

"เพราะข้า เพราะข้าคนเดียว"

นางทุบลงที่อกตัวเองอย่างแรงแต่ไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดและความรู้สึกผิดคลายลงเลย สามีนางกำลังจะตายแต่นางกลับทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด นางมันคือตัวซวยที่ไร้ประโยชน์จริง ๆ

"เว่ยเว่ย เจ้าต้องการเงินหรือ"

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของชุนหลี่เวย เมื่อนางหันไปตามต้นเสียงพบบุรุษที่คุ้นเคยกำลังส่งยิ้มให้นางอยู่ พ่อบ้านตระกูลชุน คนที่มักจะเอ็นดูข้าในตอนที่ข้าอาศัยอยู่ตระกูลชุนนางเองก็นับถือเขาเป็นท่านลุง จริงสิหากเป็นท่านลุงละก็...

"ท่านลุงช่วยข้าด้วย ต้าหลี่ต้องการหมอข้าขอร้องท่าน"

ชุนหลี่เวยพูดอ้อนวอนออกมาทั้งน้ำตา เพราะนางรู้ดีว่าคนตรงหน้าสามารถช่วยเหลือนางได้หากนางขอร้อง เขาต้องรับปากแน่ ๆ เช่นนั้นต้าหลี่ก็จะมีทางรอด

"ได้สิ เช่นนั้นข้าจะให้เงินตามที่เจ้าต้องการไปหาหมอดีหรือไม่ เว่ยเว่ย"

พ่อบ้านพูดออกมาด้วยรอยยิ้มมองหญิงสาวหน้าตางดงามตรงหน้า ก่อนจะแลบลิ้นเลียปากด้วยท่าทางหื่นกระหาย ทำเอาชุนหลี่เวยที่เห็นท่าทางไม่เป็นมิตรเช่นนั้นก้าวถอยหลังหนีทันที

"ทะ...ท่านลุงเหตุใดมองข้าเช่นนั้น"

"เว่ยเว่ย ไม่อยากช่วยสามีที่ใกล้ตายของเจ้าแล้วหรือ"

".........."

"แค่เจ้ายินยอม หลังจากข้าพอใจข้าจะมอบเงินให้เจ้าไปรักษาเขาทันที"

".........."

"ว่าอย่างไร เจ้าอยากได้เงินไปรักษาสามีใกล้ตายของเจ้าหรือไม่..."

วันนี้ช่างเป็นวันที่หนักหนาสำหรับชุนหลี่เวยจริง ๆ นางเดินเข้าไปในบ้านที่ทรุดโทรมด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลในมือของนางมีถุงเงินจำนวนไม่น้อย

"ท่านพี่ข้ากลับมาแล้ว"

ชุนหลี่เวยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางพยายามเก็บความเสียใจไว้ในใจก่อนจะฝืนยิ้มออกมา นางไม่อยากให้สามีรู้ว่านางต้องทำสิ่งใดเพื่อแลกกับเงินที่นำมาซื้อยาให้กับเขา

"ท่านพี่ เดี๋ยวข้าจะพาท่านไปที่โรงมะ....."

เสียงของนางหายไปในลำคอเมื่อมือบางจับร่างกายของสามีพบว่ามันเย็นเฉียบ ดวงตาของต้าหลี่หลับสนิทชุนหลี่เวยยืนมืออันสั่นเทาวางที่จมูกพบว่าสามีของนางไม่หายใจอีกแล้ว

"ท่านพี่!!! ท่านพี่ฟื้นสิ ข้ามีเงินรักษาท่านแล้ว ดูสิ"

"........"

"ท่านพี่ อย่าแกล้งข้าเช่นนี้สิ ไหนว่าจะแต่งงานกับข้าไง ท่านไม่ใช่บอกว่าจะมีลูกของเราหรือ ต้าหลี่คนโกหก"

ชุนหลี่เวยโอบกอดร่างไร้วิญญาณของสามีก่อนจะพูดออกมาทั้งน้ำตาราวกับคนเสียสติ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่นางเป็นเช่นนี้ ต้าหลี่สามีเพียงคนเดียวของนางได้จากโลกนี้ไปแล้ว เงินที่นางจะนำมาซื้อยาให้เขากลับกลายเป็นเงินที่นางมาซื้อโลงศพให้สามี นางเพียงอยากมีความรักและสร้างครอบครัวกับสามี เหตุใดโลกใบนี้ถึงได้โหดร้ายกับข้าเช่นนี้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชุนหลี่เวยในชุดเจ้าสาวสีแดงยืนมองโลงศพที่อยู่ตรงหน้าภายในโลงมีร่างของต้าหลี่สามีของนางในชุดเจ้าบ่าวสีแดง รอยยิ้มเศร้าประดับอยู่บนใบหน้าของนางก่อนนางจะส่งถุงเงินให้ชายผู้หนึ่งเป็นค่าตอบแทนสำหรับการฝังศพครั้งนี้

"แม่นาง เจ้าแน่ใจหรือจะทำเช่นนี้"

"นั่นสิ สามีของเจ้าเองก็คงไม่ต้องการให้เจ้าตายพร้อมเขาเช่นนี้"

"แม้ข้าจะรู้ว่าพวกเจ้ารักกันมากแต่การที่เจ้าจะฝังทั้งเป็นร่วมกับสามีนี่มัน...."

ชุนหลี่เวยไม่ได้ตอบอะไรนางเพียงยิ้มออกมาก่อนจะก้าวลงไปนอนในโลงที่อยู่คู่กับโลงของสามีนาง ชุนหลี่เวยหลับตาลงช้า ๆ ในวันนี้นางตั้งใจจะร่วมฝังไปพร้อมกับสามี

ต้าหลี่วางใจเถอะ บนเส้นทางปรโลกของเจ้าจะมีข้าเดินเคียงข้าง....