ตอนที่ 4 ไม่มีทางหนีกูพ้นNC++

“ซ่อนรูปนะมึง “ฮัททสึแค่นเสียงในลำคออย่างเย้ยหยัน พลันไล่สายตามองเรือนร่างอรชรของสาวแรกแย้มราวกับหมาป่าที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ

หมับ !

“อ๊ะ! “มือหนารีบกระชากข้อเท้าของหญิงสาวกลับมาที่กลางเตียง ก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมตัวเธอเอาไว้ พร้อมกับขึงข้อมือทั้งสองข้างกดลงกับเตียงนอน เมื่อเธอกำลังจะคลานหนีทำให้เธอส่งเสียงร้องขึ้นมาอีกครั้ง

“จะไปไหน กูกำลังจะทำความรู้จักกับมึงให้ลึกซึ้งไปถึงข้างในรู ห… ตามคำสั่งพ่อกูอยู่นะ”

“..” มีนาเบือนหน้าหนียามที่ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาใกล้ พลอยให้หยาดน้ำตาหยดแหมะลงหมอนใบใหญ่ และ เป็นครั้งแรกที่เธอได้ใกล้ชิดแนบเนื้อกับผู้ชายร่างกำยำแบบนี้ แต่ใช่ว่าเธอจะรู้สึกดีกลับหวาดกลัวจนทั่วร่างสั่นเทิ้มอย่างหนัก

“อึก ~~”

“เก็บเสียงร้องไห้ของมึง ไว้ครางตอนที่โดนคxวกูกระแทกดีกว่า “ฮัททสึปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กพลางดันตัวลุกขึ้นปลดกางเกงยีนของตัวเองออก มุมปากหนาเหยียดยิ้มอย่างพึงพอใจที่สามารถทำให้ผู้หญิงตรงหน้าเกรงกลัวเขาได้สำเร็จ เป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด ให้เธอเจ็บปวดทุกข์ ทรมานอย่างที่เขาและคนรักที่หนีหายกำลังรู้สึก

หมับ !

“มึงไม่มีทางหนีกูพ้น “ฮัททสึรีบคว้าเอวคอดของมีนาไว้ในยามที่เธอวิ่งหนีลงจากเตียงก่อนจะเหวี่ยงกลับไปที่กลางเตียงอีกครั้ง

พลั่ก !

“อื้อออ ~~ “มีนากุมท้องน้อยไว้ด้วยความจุก ก่อนที่ข้อมือจะถูกร่างหนาพันธนาการไว้ด้วยเข็มขัดหนังที่เขาหยิบติดมือมาด้วยตอนคว้าร่างเธอ

“….”

“ปล่อยนาไปเถอะนะนากลัวแล้ว! อย่าทำอะไรนาเลยนะ “ริมฝีปากบางสั่นระริกอ้อนวอนขอความเห็นใจจากสามีด้วยแววตาน่าสงสาร หวังให้เขาปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

“..” ทว่าฮัททสึกับยิ้มเยาะขณะที่มือหนากระชากแพตตี้ตัวจิ๋วของเธอทิ้งอย่าง ไยดี ทำให้เธอรู้สึกอายเป็นอย่างมาก ที่ต้องมีสายตาของคนอื่นจับจ้องมองส่วนที่หวงแหนของเธอแบบนี้ โดนเฉพาะผู้ชาย

“ไม่มีขนซะด้วย “มุมปากหนาแสยะยิ้มร้าย สายตาคมกริบหื่นกระหายจ้องมองกลีบกุหลาบสีอมชมพูไร้ซึ่งขนปกปิดไม่วางตา ภาพสวยงามตรงหน้ามันกำลังทำให้มังกรภายใต้กางเกงบ๊อกเซอร์ผงะแข็งทื่อจนปูดนูนออกมาเด่นชัด

“อื้ออ ~ “มีนากัดฟันแน่นหลุดเปล่งเสียงออกมา เมื่อนิ้วเรียวยาวของคนตรงหน้าแหวกส่วนสงวนของเธอให้ปริออกจากกัน ก่อนจะบดขยี้จุกอ่อนไหวเบา ๆ ทำให้ความรู้สึกแปลกใหม่แทรกซึมเข้ามาทันที หนำซ้ำภายในท้องน้อยยังรู้สึกวูบวาบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“สะกิดนิดเดียวก็ปล่อยน้ำออกมาแล้วเหรอวะ! แม่งโคตรแรดจริง ๆ เลยว่ะ! “ฮัททสึแค่นเสียงหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ เมื่อน้ำรักของหญิงสาวตรงหน้าหลั่งไหลออกมาจากรูสวาทมากมายจนฝ่ามือใหญ่เปียกแฉะ ทั้งที่เขาเพียงแค่ใช้นิ้วสัมผัสภายนอกเท่านั้น

“..” ในขณะที่มีนาหลับตาแน่นไม่กล้ามองภาพตรงหน้า มันทั้งรู้สึกเขินอายและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน หนำซ้ำร่างกายกับจิตใต้สำนึกดันตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง ทั้งที่เธอกำลังถูกชายแปลกหน้าข่มขืนแม้จะขึ้นชื่อว่าสามีก็ตาม

“อย่าหวังว่าฉันจะทำให้เธอมีความสุข “ถ้อยคำสุดท้ายถูกเปล่งออกมาฮัททสึจึงอ้าเรียวขาเล็กให้ออกกว้าง ก่อนจะสักรูดแก่นกายใหญ่สองสามครั้ง แล้วนำไปจ่อที่ร่องสวาทพลางอัดกระแทกเข้าไปทีเดียวจนสุดลำโคน

พรึบ! พรวด!

“อึก! กรี๊ดดดด “มีนาเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าวราวกับร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ภายในอกเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจและสิ้นหวังที่ถูกพรากความบริสุทธิ์ไปโดยผู้ชายที่ไม่ได้รัก

“แม่ง! รัดแน่นฉิบหาย “ฮัททสึกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บไม่ต่างจากเธอ เพราะถูกกายสาวที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน บีบรัดท่อนเอ็นเขาแน่นเกินไปจนแทบขยับไม่ได้ หนำซ้ำเลือดบริสุทธิ์ยังไหลซึมออกมาตามรอยฉีกขาดอวัยวะเพศของหญิงสาว จนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

“จะ…เจ็บเอาออกไป! “มีนาใช้มือที่ถูกพันธนาการด้วยเข็ม ดันหน้าท้องอันแข็งของฮัททสึให้เขาถอดมันออกไปจากร่างกายเธอ ความรู้สึกวาบหวามก่อนหน้านี้เลือนหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความเจ็บหน่วงตรงส่วนสงวนเท่านั้น

ปึก! ปึก! ปึก!

ฮัททสึไม่ได้ฟังเสียงของคนใต้ข้าง แต่กลับจับเอวคอดกิ่วไว้มั่นพร้อมกับขยับเอวสอบเข้าออกในกายสาวอย่างยากลำบาก เพราะช่องทางรักของมีนายังคับแน่นเหมือนเดิม แม้ว่าจะมีน้ำหล่อลื่นเป็นตัวเบิกทางจากเมื่อครู่ก็ตาม โดยที่เลือดสีสดหยดลงกับผ้าปูที่นอนเป็นวงใหญ่ตามจังหวะ ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ของท่อนเอ็นใหญ่

“เจ็บ..เอาออกไปนาเจ็บ! “ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดทรมาน ครั้นถูกท่อนเอ็นใหญ่กระทุ้งเข้ากระทุ้งออกอย่างหนักหน่วง จนเสียงขาเตียงเสียดสีกับพื้นปูนห้องประสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น ทรวงอกใหญ่เกินขนาดที่พลิ้วไหวขึ้นลงไปตามจังหวะหยาบโลนสร้างความปรารถนาให้ชายหนุ่มเป็นอย่างมาก

“หึ “ฮัททสึแค่นเสียงในลำคออย่างเย้ยหยัน หลุบตามองใบหน้าบิดเบ้อาบน้ำตาของคนใต้ล่างแล้วเหยียดยิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นท่าทางเจ็บปวดของเธอ มือหนาจับเรียวขาเล็กขาออกให้กว้างกว่าเดิม เมื่อเธอหนีบขาเข้าหาเอวสอบ

“อ้า! เจ็บ อึก! “มีนาได้แต่กัดฟันแน่นเปล่งเสียงอยู่อย่างนั้น โดยไม่สามารถขัดขืนคนโฉดไร้หัวใจด้านบนได้เลย เขาข่มเหงร่างกายของเธอได้อย่างป่าเถื่อนราวกับไม่ใช่คนที่มีชีวิตจิตใจ

".."

....

หนึ่งปีต่อมา ~~

“อึก! ฮื้ออ~~ “หญิงสาวใต้ผ้าห่มฝืนหนาร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งที่เปลือกตาบางยังปิดสนิท มือเรียวเล็กพลันกระชับผ้าห่มตรงหน้าอกแน่นแฟ้น ด้วยความทุกข์ระงมที่ไม่สามารถขจัดออกไปจากความทรงจำอันเลวร้ายได้หมดสิ้น จนกลายเป็นตราบาปตามติดชีวิตของเธอตั้งแต่ปีที่แล้วจนมาถึงปัจจุบัน