**บทที่ 1

​

เหมียว เหมียว

เสียงร้องของลูกแมวดังแว่นเข้ามาในหูของหญิงสาวร่างเล็กใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก สวมแว่นตาอันใหญ่ ผมสีดำดั่งแพรไหมยาวจนถึงเอวเล็ก ถูกถักเปียไว้สองข้าง “เมเบล” เป็นชื่อของเธอ เท้าเล็กก้าวเดินตามเสียงที่ดังมาเป็นระยะ ต้นไม้ใหญ่ข้างริมสระน้ำ เมเบลแหงนมองขึ้นไปบนต้นไม้ที่มีใบสีเขียวหนาเต็มต้น บนกิ่งไม้ใหญ่ มีลูกแมวสีขาวขนปุกปุยน่ารักนั่งแผดเสียงร้องขอความช่วยเหลืออยู่ ร่างเล็กของมันสั่นเทาหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดเจน

“ขึ้นไปได้ไงเจ้าตัวเล็ก รอแป๊บ เดี๋ยวฉันช่วยแกเอง” ว่าแล้วหญิงสาวก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่นั้นทันที เธอเอื้อมมือเพื่อจับลูกแมว แต่เหมือนเจ้าแมวน้อยจะกลัวมันเดินถอยหลังพร้อมร้องเสียงแสบแก้วหู ปั๊มเบลขยับตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ “มาม๊ะ ไม่ต้องกลัว ฉันมาช่วยแกนะ เร็วเข้าเด็กดี” เธอยื่นมือไปด้านหน้า พร้อมพูดคุยกับลูกแมว แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เจ้าแมวน้อยยังถอยห่างด้วยความหวาดระแวง “เหมียวๆๆ” เสียงใสร้องเรียกลูกแมว เธอขยับเข้าไปใกล้ แต่ทันใดนั้น สายตาของเธอดันมองลงไปยังเบื้องล่างที่สูงห่างจากพื้น มองเห็นผิวน้ำเป็นระยิบระยับต้องแสงอาทิตย์ ความหวาดเสียว วิ่งเข้าเล่นงาน จนเสียการทรงตัว

ตูม!!!

เสียงดังจากของหนักที่ตกลงสู่สระน้ำ เมเบลตะเกี่ยตะกายแขนขากวัดไกว่แหวกว่าย ตีน้ำจนเกิดคลื่นฟองน้ำกระจัดกระจาย “ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยด้วย” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นกลางความเงียบรอบบริเวณสระน้ำ ก่อนร่างของหญิงสาวค่อยๆ จมลงสู่ใต้สระน้ำ

ตูม!!!

อเดลที่เดินเล่นอยู่บริเวณใกล้เคียง เขาได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือแว่วเข้ามาในหู เมื่อเห็นคนกำลังจมน้ำ เขาไม่รอช้ากระโดดลงไปในน้ำทันที ก่อนจะคว้าร่างของหญิงสาวขึ้นมาจากก้นสระ ร่างเล็กแน่นิ่ง เขาปั๊มหัวใจให้เธอ จนท้ายสุดต้องทำการผายปอดให้กับเธออย่างเลี่ยงไม่ได้

เมเบลเริ่มรู้สึกตัวได้สติกลับคืนมา เธอสำลักเอาน้ำที่กลืนเข้าไปออกมา อเดลมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างโล่งอก ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาลงบนพื้นหญ้าเขียวขจีพร้อมหายใจหอบเหนื่อย

“เดล เกิดอะไรขึ้น ทำไมเปียกไปทั้งตัวแบบนี้” เสียงตกใจจากหญิงสาวที่เดินเข้ามาโหวกเหวกโวยวาย สายตาของเธอจับจ้องมาที่ เมเบล อย่างเอาเรื่อง “นี้แกสร้างเรื่องอะไรอีกห๊ะ ทำไมแฟนฉันมีสภาพแบบนี้”

“ไม่มีอะไร แค่น้องเขาตกน้ำ ฉันเลยลงไปช่วย” อเดลพูดตัดปัญหาก่อนที่เฟรย่าแฟนสาวของตนจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้น เขามองตามสายตาของหญิงสาวที่ถูกช่วยขึ้นมากับน้ำ จึงได้รู้สาเหตุที่เธอผลัดตกลงไปในสระน้ำทันที อเดลไม่รอช้าปีนขึ้นไปบนต้นไม้ นำลูกแมวสีขาวน่ารักมาส่งในกับเมเบล เขาส่งยิ้มให้กับเธอ “ครั้งหน้าระวังกว่านี้นะ เดี๋ยวตกลงไปอีก” น้ำเสียงอันอ่อนโยน ของชายหนุ่มทำให้เมเบลตกหลุมรักของเขาในทันที

“ขอบคุณมากค่ะ” เมเบลมองตามแผงหลังใหญ่ของอเดลที่เดินจากไปพร้อมพี่สาวต่างแม่ และต่างพ่อของเธอ ทุกคนอาจไม่เข้าใจ เธอคือลูกติดของแม่เลี้ยง คุณพ่อเสียไปได้สองปี ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป พี่ชายไปเรียนที่ต่างประเทศต้องเดินทางกลับกะทันหันมารับช่วงบริหารงานต่อจากบิดา บ้านของเธอเปิดโรงแรมพร้อมบาร์เหล้า ธุรกิจเติบโตไปได้ด้วยดีในระยะเวลาสองปีที่พี่ชายของเธอเข้ามาบริหารงาน

“เมเบล น้องไปทำอะไรมา ทำไมเปียกแบบนี้” ฟรอเรส ถามน้องสาวออกมาปนความเป็นห่วง

“ตกลงไปในสระหลังบ้านค่ะ นี้น่ารักไหมคะ” เมเบลยื่นเจ้าแมวน้อยสีขาวไปตรงหน้าพี่ชาย ก่อนจะได้รับรอยยิ้มแสนอ่อนโยนกลับมา

“ทีหลังก็ระวังตัวบ้าง อย่าทำให้พี่เป็นห่วงนักเลย แล้วจะกลับหอพักวันไหน”

“อีกสองวันค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ตอนนี้พี่ต้องไปทำงานแล้ว ไว้เย็นนี้พี่กลับมาทานข้าวด้วย ฝากบอกคุณย่าด้วยนะ”

“ค่ะ” เมเบลเดินอุ้มลูกแมว เข้าไปในบ้าน เธอไม่ลืมที่จะเดินตรงไปหาคุณย่าก่อน บอกกล่าวข้อความของพี่ชายให้กับหญิงชราแสนใจที่เธอรัก ก่อนจะเดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

“อารมณ์เสีย เฟรย่าอุตส่าห์จะพาเดลมาแนะนำให้คุณย่ากับคุณแม่รู้จัก ดูสิสภาพดูไม่ได้เลย วันนี้ เดลก็กลับไปก่อนแล้วกัน เอาไว้วันหน้า ค่อยมาใหม่” เฟรย่าทำสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอบอกปัดกับแฟนหนุ่มที่คบกันมานาน 5 ปี อเดลเป็นหนุ่มรูปหล่อ เขาเพียบพร้อมในทุกๆ อย่าง มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาทอดสะพานให้กับเขา รวมทั้งเฟรย่า เธอใช้มารยาร้อยเล่มเกรียนงัดเอามาใช้ จนสุดท้ายจึงได้หัวใจของชายหนุ่มมาครอง

ภายใต้ใบหน้าหล่อที่สงบเงียบเรียบเฉย ไม่เคยแสดงสีหน้าใดๆ ออกมา แต่ไม่ใช่กับแฟนสาว เธอจะได้รับความเอาใจใส่พร้อมรอยยิ้มที่มีให้เห็นเป็นประจำจากเขา ผู้ชายที่ให้เกียรติฝ่ายหญิง ไม่เคยล่วงเกินไปมากกว่าจับมือ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำมัน แต่การทำให้หญิงสาวผู้เป็นที่รักเชื่อใจและไว้ใจเขาเป็นสิ่งสำคัญมากกว่า

เฟรย่าเป็นหญิงสาวสวย ดูภายนอกเหมือนเพียบพร้อมไปทุกอย่าง แต่หาใช่อย่างที่ตาเห็น แตกต่างจากเอย่าแม่ของเธอ ที่มีนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตน เอย่าไม่ใช่แม่เลี้ยงใจร้าย เธอทำหน้าที่แม่ที่ดีให้กับฟรอเรสและเมเบล ไม่เคยขาดตกบกพร่อง รักลูกติดสามีเหมือนลูกในไส้ ทำให้เฟรย่าไม่ค่อยพอใจแม่ของเธอสักเท่าไหร่ที่คอยเอาแต่ปกป้องสองพี่น้อง จนเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่ลูกของแม่

“เรามีเสื้อผ้าอยู่หลังรถ เปลี่ยนแป๊บเดียว ไม่เป็นไรหรอก” อเดลพูดพร้อมเดินไปยังรถยนต์คันหรู พร้อมเปิดท้ายรถออก แต่เฟรย่าจับแขนชายหนุ่มเอาไว้ก่อนที่เขาจะเปิดมันออก

“ไม่ต้องหรอกวันนี้เฟรไม่มีอารมณ์แล้ว เดลกับไปก่อนเถอะ เอาไว้วันหน้าแล้วกัน” เฟรย่าพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ เธอรู้ว่าแฟนหนุ่มไม่เคยขัดใจ เขาตามใจเธอทุกอย่างและนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เฟรย่ามองอเดลเป็นแค่ของตายสำหรับเธอ

“อืม ถ้างั้นเรากลับก่อนแล้วกัน อย่าลืมโทรหานะ”

“จ๊ะ ขับรถดีๆ นะ” เฟรย่ามองรถยนต์วิ่งออกไปก่อนจะเดินเข้าบ้านด้วยทาที่บึ้งตึง ในห้องโถงใหญ่ของบ้านเป็นโซนห้องรับแขกมีหญิงกลางคนและหญิงชรากำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน เฟรย่าเดินตรงเข้าไปหาเมเบลที่กำลังนั่งเล่นกับแมวอยู่บนตักของตัวเอง “นี้ ฉันขอเตือนแก อย่าเข้าใกล้แฟนของฉันอีก”

ทั้งสามคนมองไปที่เฟรย่าเป็นตาเดียว “เฟรเกิดอะไรขึ้นหนูไปว่าน้องแบบนั้นได้ยังไง”

“แม่ดูลูกสาวสุดที่รักของแม่ให้ดีๆ ทุกวันก่อแต่เรื่องให้ปวดหัว วันนี้หนูนัดแฟนมาพบคุณแม่กับคุณย่า เป็นเพราะมันคนเดียว ทุกอย่างฉันเกลียดแกนัก ไอ้ท่าทางไร้เดียงสาของแกเนี่ย” เฟรย่าจิ้มนิ้วชี้ลงไปบนหน้าผากของเมเบล พร้อมผลักด้วยนิ้วเดียว ศีรษะเล็กก็หงายไปด้านหลัง

“ยัยเฟรหยุดเดี๋ยวนี้นะ ทุกวันนี้พูดจาไม่เพาะ ต่อหน้าแม่กับคุณย่ายังทำตัวแบบนี้อีก”

“ทำไมค่ะ เฟรทำอะไรผิด”

“คุณแม่กับพี่เฟรอย่าทะเลาะกันเพราะเบลเลยนะคะ” เมเบลหันหน้ามาทางเฟรย่า “พี่เฟร เบลผิดเอง ขอโทษนะคะ ต่อไปเบลจะไม่ทำอีกแล้ว” หญิงสาวกล่าวคำขอโทษพร้อมน้ำตาคลอเบ้าในใจรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

“พอๆ ขอโทษกันแล้วก็แล้วกันไป เบลต่อไปจะทำอะไรก็ต้องระวังอย่าสร้างแต่ปัญหาเข้าใจไหม ส่วนเฟร ย่าอยากเตือนสักหน่อย อย่าพาคนอื่นมาบ้าน เรายังเรียนไม่จบ สนใจเรื่องเรียนก่อนค่อยไปสนใจอย่างอื่นเข้าใจไหม” ย่าออกปากสอนหลาน แต่ดูเหมือนเฟรย่าจะไม่พอใจ เธอกระแทกส้นเท้าหนัก หนีขึ้นไปบนห้อง โดยไม่สนใจคำพูดของหญิงชราแม้แต่น้อย

​