ตอนที่1 ขอแต่งงาน

“เราแต่งงานกันเถิด...”

เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังเอ่ยปากขอกันตามตรง ยามเราสองนั่งเคียงข้างกันอยู่ใต้ต้นดอกเหมยบานสะพรั่ง ในกลางฤดูเหมันต์

หิมะสีขาวเย็นเยียบไม่อาจทำให้พวกเราหนาวเหน็บแต่อย่างใด ในหัวใจมีเพียงความรู้สึกอุ่นซ่าน เรือนร่างร้อนผ่าวไปทั่วทุกอณู ผิดกับอากาศตามฤดูกาลในยามนี้ยิ่งนัก

เฮ่อเหลียนก้มหน้าหลุบตา พวงแก้มซับสีเลือดอย่างไม่อาจห้ามได้ นางขบฝีปากล่างอย่างเขินอาย บังเกิดเป็นภาพชวนวาบหวามแก่ใจชายผู้กำลังขอนางแต่งงาน

หลี่ชางใช้เรียวนิ้วเชยปลายคางมนของหญิงคนรักให้เงยหน้าขึ้นมาสบสายตาคมของเขา ที่บัดนี้ฉายแววฉ่ำลึกเข้มข้น เผยขุมเพลิงสั่นระริกแห่งเสน่หาชัดเจน

“ข้ารักเจ้า เหลียนเอ๋อร์ รักเหลือเกิน”

เสียงทุ้มพร่าฟังดูเย้ายวนใจเอ่ยออกมาจากปากบางเฉียบอีกครา ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะก้มลงมา แล้วจรดกลีบปากแดงจิ้มลิ้มของนางแทนคำตอบที่นางควรเอ่ย

เฮ่อเหลียนหลับตาพริ้มยอมรับรสสัมผัสแสนพิเศษจากการจุมพิตของชายคนรักอย่างยินดี

นี่คือการตอบรับคำขอแต่งงาน...

หลี่ชางละเลียดชิมกลีบปากนางอย่างนุ่มนวลเนิ่นนานก่อนจะค่อยๆ ผละออกด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

“เจ้าตกลงแต่งให้ข้าแล้ว”

เขาเอ่ยเสียงทุ้มแผ่ว มองหญิงคนรักอย่างอ่อนโยน จ้องลึกเข้าไปในดวงตานาง

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ อย่างขวยเขินเกินจะกล่าว พวงแก้มของนางแดงก่ำไปทั่วราวกับผลอิงเถา ลำคอระหงขึ้นสีแดงเรื่ออย่างไม่อาจควบคุมได้

หลี่ชางเห็นเช่นนั้นก็คลี่ยิ้มอบอุ่นเอ่ยอย่างจริงใจ

“ข้าหลี่ชางขอสัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดีให้เหลียนเอ๋อร์ และจะมีเพียงเหลียนเอ๋อร์คนเดียวตลอดไป”

เส้นเสียงทุ้มต่ำที่แสนน่าฟังให้ความรู้สึกหนักแน่นและมั่นคงสุดจะหยั่ง เฮ่อเหลียนถึงกับชะงักงันก่อนจะช้อนตามองชายตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง

“จริงหรืออาชาง ท่านพูดจริงหรือ?”

หญิงสาวถามเสียงสั่นอย่างไม่อาจห้ามใจ ใดๆ ในโลกล้วนไม่สำคัญอีกต่อไปเมื่อเทียบกับคำสัญญานี้

ชายหนุ่มพยักหน้าให้หญิงสาวแล้วเอ่ยปากอีกครา

“ข้าจะรักเจ้าเพียงผู้เดียวตลอดไป เหลียนเอ๋อร์...”

แววตาคมเผยความนัยตามประโยคทุกคำ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มละมุนตา พาหัวใจของเฮ่อเหลียนแทบโบยบิน

“ข้าก็รักท่าน ข้ารักหลี่ชางเพียงผู้เดียว ตลอดไป...”

นี่คือคำสัญญาแห่งเราสอง ก่อนการแต่งงานจะบังเกิด

หญิงสาวแรกแย้มนามเฮ่อเหลียนในวัยสิบห้าปีได้พบรักกับชายหนุ่มผู้หล่อเหลาจริงใจนามว่าหลี่ชางในวัยสิบแปดปี

ทั้งสองคบหากันจนรู้แจ้งในหัวใจว่ารักมั่นต่อกันอย่างแท้จริงภายในหนึ่งปี ในวันที่เฮ่อเหลียนอายุครบสิบหกปีบริบูรณ์ และหลี่ชางอายุได้สิบเก้าปีพอดิบพอดี จากนั้นการสู่ขอถูกดำเนินการอย่างถูกต้องทุกสิ่งพิธีมงคลสมรสล้วนจัดตามพิธีการอย่างสมเกียรติครบถ้วนไม่มีตกหล่นแม้แต่น้อย

กระทั่งส่งตัวเข้าหอ การร่วมรักระหว่างเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเกิดขึ้นอย่างสุขสม

เนื่องจากความรักของทั้งสองคนถูกบ่มเพาะจนสุกงอมเต็มที่ เสียงครวญครางแว่วหวานผสานเสียงครางแหบต่ำจึงบังเกิดจนรุ่งสาง

หลังจากนั้นในทุกค่ำคืนยังคงดื่มด่ำรสสวาทแห่งเพลิงปรารถนาที่ลุกโชนทุกค่ำคืน

หากจะมีชายหญิงคู่ใดที่รักกันหวานล้ำทุกวันคงไม่พ้นสามีภรรยาคู่นี้

ความรักของหลี่ชางและเฮ่อเหลียนผลิดอกบานสะพรั่งไม่มีร่วงโรย คงเหลือเพียงออกผลให้วงศ์ตระกูลก็เท่านั้น

สกุลหลี่เป็นคหบดีที่ร่ำรวยมาก มีอาชีพวาณิชทำการค้าทั้งในและนอกเมืองอย่างมั่นคง หากแต่คฤหาสน์ของหลี่ชางกลับมีสมาชิกไม่มาก หากไม่นับบรรดาบ่าวรับใช้ในคฤหาสน์ ก็มีเพียงนายท่านผู้เฒ่าหลี่และฮูหยินผู้เฒ่าหลี่เท่านั้นที่เป็นใหญ่ในบ้าน

หลี่ชางเป็นบุตรชายคนเดียวและเป็นผู้สืบทอดตระกูลอย่างแท้จริง เมื่อหลี่ชางแต่งงานกับเฮ่อเหลียน ครอบครัวหลี่จึงมีสมาชิกเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

ในทุกค่ำคืนนอกจากอยู่ร่วมกับสามีในห้องหับมิดชิดอย่างไม่มีเบื่อแล้ว ในทุกย่ำเช้าเฮ่อเหลียนจึงมีอีกหน้าที่หนึ่งคือดูแลพ่อสามีและแม่สามี ดูแลจัดระเบียบบ่าวไพร่ก็เท่านั้น

ส่วนงานนอกบ้าน การค้าต่างๆ รวมถึงบัญชีทุกเล่มล้วนเป็นหลี่ชางที่ต้องเหน็ดเหนื่อยหัวหมุน เฮ่อเหลียนแทบไม่ต้องหยิบจับงานหนักให้เหงื่อออก

ทุกวันทั้งสี่คนในครอบครัวยังต้องร่วมกินข้าวดื่มน้ำชาด้วยกันอย่างรักใคร่กลมเกลียวเสมอมา เฮ่อเหลียนให้รู้สึกมีความสุขยิ่งนัก นางคิดไม่ผิดจริงๆ ที่แต่งงานกับหลี่ชาง

ชายหนุ่มผู้เป็นสามีทั้งรักและทะนุถนอมหญิงสาวผู้เป็นภรรยาหนึ่งเดียวอย่างดี มอบความรักให้เพียงนางเสมอมา คำพูดคำจาไม่เคยมีให้เจ็บช้ำน้ำใจแม้ครึ่งคำ

ยามที่หลี่ชางกับนายท่านผู้เฒ่าหลี่ต้องออกเดินทางไกลไปติดต่อการค้าต่างเมือง ที่บ้านจึงคงเหลือเพียงเฮ่อเหลียนอยู่ดูแลฮูหยินผู้เฒ่า แม่สามีและลูกสะใภ้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ล้วนไม่เคยเกิดปัญหาใด