อวบอูม

จริงอยู่ที่ลุงโยชิมาช่วยใช้หนี้แต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะมันก็เป็นจำนวนที่มากโขอยู่ ตัวแกเองก็เอาเงินมาลงทุนทำร้าน ทำให้แม่ต้องขายทรัพย์สินทั้งบ้านและรถไปเคลียร์ หลังจากนั้นแม่ก็ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของสองคนพ่อลูกนั่น

แต่เสือค่อนข้างเป็นคนหัวรั้น เขารู้ว่าพ่อไม่ดี พ่อสร้างความเดือดร้อนให้ครอบครัว รู้ว่าลุงโยชิดีกว่าพ่อแค่ไหน แต่ก็ทำใจไม่ได้อยู่ดีที่ครอบครัวต้องพังทลาย เสียพ่อ ทำให้เกิดทิฐิ ทั้งที่สองคนพ่อลูกนั่นดีกับเขา แต่เขาก็ยังตั้งแง่เกลียดทั้งคู่

...ใครมันจะยอมรับผัวใหม่ของแม่กับลูกติดวะ ไม่มีทาง เขาต้องเกลียดพวกมันนั่นแหละ ถูกแล้ว

ที่สำคัญไปกว่านั้น เขาเกลียดตัวเองอยู่ลึก ๆ ทำไมน่ะเหรอ เพราะครั้งแรกที่เขาเห็นยัยมิกินั่น มันทำให้เขาตะลึง

วันนั้นเขาไปส่งแม่ที่ร้านกาแฟลุงโยชิเพื่อจะจัดการเอกสารบางอย่าง เขาจะกลับเลยแต่แม่คะยั้นคะยอให้เขาดื่มกาแฟก่อนสักแก้ว เลยจำเป็นต้องนั่งอยู่ แม่เดินไปเข้าห้องน้ำ เขาเลยนั่งอยู่เพียงลำพังที่โต๊ะ สักพักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน

สาวน้อยหน้าใส ผิวขาวจั๊วะ ตาโต แก้มป่อง ปากนิด จมูกหน่อย บ้องแบ๊วน่ารักคาวาอี้ตามสไตล์สาวญี่ปุ่น เธอสวมชุดเดรสสีชมพูลายคิตตี้น่ารักยาวเหนือเข่าขึ้นไปนิด

สาวน้อยแก้มใสวัยสิบแปด ยืนยิ้มหวานให้ชายหนุ่มหน้าคมวัยยี่สิบสาม ที่จ้องมองเธอราวโดนมนต์สะกด

แต่ทันทีที่แม่กลับมาแล้วแนะนำให้เขารู้จักกับเธอว่าเป็นใคร หัวใจที่พองโตราวลูกโป่งก็เหี่ยวแฟบเหมือนโดนเข็มเจาะทันที

เด็กนั่นเป็นลูกเลี้ยงของผู้ชายคนใหม่ของแม่...

สายตาอ่อนโยน รอยยิ้มฉ่ำหวานของเสือเปลี่ยนแปลงไปทันที มันเปลี่ยนเป็นมึนตึง บางคราวสายตานั้นยังส่งความ เกรี้ยวกราดเกลียดชังให้เธอเป็นพัก ๆ

แต่แปลก เด็กบ้านั่นยังคงส่งยิ้มหวานให้เขา แถมแววตาใสนั้นมีประกายแปลก ๆ คนอื่นอาจมองว่ามิกิเป็นเด็กสาวใส ไร้มลพิษ แต่สำหรับเสือ มันไม่ใช่.. กระซู่ตาใส ชัด ๆ !

ทุกครั้งที่เธอจ้องมองเขา หัวใจชายมันวูบไหวแปลก ๆ ทั้งที่เสือก็ผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน

ทำไมต้องมามีปฏิกิริยากับเด็กอายุสิบแปด และที่สำคัญ เธอคือลูกของผัวใหม่แม่

ไม่โว้ย ญาติดีกันไม่ได้ !

ต้องเกลียด เกลียดเท่านั้น !

เขาเลยพยายามเลี่ยงที่จะพบปะเจอะเจอสองพ่อลูกนั่นด้วยการไปขออาศัยนอนบ้านเพื่อนคนโน้นคนนี้ ไม่เข้าบ้าน (ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขาได้งานแล้วแต่ก็ต้องรอเรียก เลยต้องกลับมาอยู่บ้าน) แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องมีวันที่เขาต้องกลับมาอยู่บ้าน (บ้านของลุงโยชิ)

วันนั้น ถือเป็นคราวซวยของเขา...

ชายหนุ่มขับรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์มาถึงหน้าบ้าน แม่ปั๊มกุญแจไว้ให้ เขาดับเครื่อง ไขกุญแจหน้าบ้าน ก่อนเข็นรถเข้าไปจอดด้านใน

เขาไขกุญแจประตูบ้านแล้วเปิดเข้าไป รู้สึกโล่งอกที่เมื่อวานโทรหาแม่แล้วท่านบอกว่าลุงโยชิ มิกิ และแม่ จะไม่อยู่สองวันเพราะต้องไปงานบวชลูกเพื่อนที่ต่างจังหวัด เขาจะได้อยู่บ้านคนเดียว ไม่ต้องทนร่วมชายคากับสองพ่อลูกนั่น

เขาเดินเข้าไปในบ้าน วางของลงบนโต๊ะ เดินเข้าครัวเปิดตู้เย็นหาขนมกับผลไม้กินจนอิ่มหนำสำราญดีจึงเข้าไปในห้องนอน หลับไปงีบหนึ่งก็ตื่นแล้วรู้สึกหิวน้ำ จึงเดินออกมาด้านนอก

พลันหูก็ได้ยินเสียงอะไรกุกกักทางหลังบ้าน ชายหนุ่มหูผึ่ง ตอนนี้มีเพียงเขาอยู่ในบ้านเพียงลำพัง เสียงนั่นจะคืออะไร ผีเหรอ บ้าน่า ตอนนี้มันกลางวันแสก ๆ

หรือว่าจะเป็น ขโมย !

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปคว้ามีดทำครัวมากระชับไว้ในมือ ก่อนค่อยย่องไปทางหลังบ้าน แล้วเขาก็เห็น !

ขโมยที่ว่านั้นมันมันสวมผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หันหลังให้เขา กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่บริเวณหน้าเครื่องซักผ้า ผิวมันขาวจั๊วะอย่างกับกระดาษ ด้วยความที่ผ้าเช็ดตัวมันไม่ได้ยาวมาก เวลาที่เจ้าตัวก้มผ้ามันก็ร่นขึ้นไปสูง สูงจนกระทั่งเขาเห็นเบื้องล่างของ แก้มก้นขาวอวบ ขาของมันแยกกว้างนิดหนึ่งก็เลยแลลอดเห็นอะไรบางอย่างเป็นกลีบอวบอูมเบียดชิดกันด้วย