10 - หมดเวลา

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาแล้วกดโทรไปหายาย แต่คนที่รับสายคือโอมน้องชายของฉัน

(ฮัลโหลพี่เอย)

“ยายล่ะโอม พี่ขอคุยกับยายหน่อย”

(ยายกำลังจ่ายค่าเทอมให้ผมอยู่ พี่เอยมีอะไรหรือเปล่า)

“บอกยายว่าอย่าเพิ่งจ่ายเงินนะ” ฉันรีบค้านขึ้นทันที

(ยายจ่ายไปแล้วพี่เอยมีอะไรหรือเปล่า ถ้าผมไม่รีบจ่ายอาจจะโดนไล่ออกเพราะค้างคาเทอมมาหลายเดือนแล้ว)

“ยายบอกหรือเปล่าว่าได้เงินมาจากไหน”

(ทำไมพี่เอยถามเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้ล่ะครับ ยายบอกว่าเงินก้อนนี้เจ้านายพี่เอยฝากคนเอามาให้ เป็นเงินล่วงหน้าที่หัวหน้างานจ่ายให้ก่อน)

ฉันค่อย ๆ เอาโทรศัพท์ลงจากหูแล้วกดตัดสาย

มันเหมือนโลกใบนี้กำลังแคบลงเรื่อย ๆ ฉันไม่โทษที่ยายเอาเงินไปใช้ เพราะยายคิดว่าเป็นเงินจากการทำงานของฉัน ครั้งล่าสุดที่คุยโทรศัพท์ด้วยกันฉันเป็นคนบอกยายเองว่าได้งานแล้วและเจ้านายใจดีมาก ๆ

อีกอย่างค่าเทอมของโอมฉันก็ผลัดมาหลายเดือนเพราะยังหาเงินไปจ่ายไม่ได้ ยายคงกลัวว่าทางโรงเรียนจะไล่โอมออกจึงรีบนำเงินไปจ่าย

“โทรหายายแล้วเธอสบายใจขึ้นหรือยัง ?” คุณเพลิงที่เงียบฟังฉันคุยโทรศัพท์เอ่ยถามขึ้นมา สายตาที่ร้ายกาจคู่นั้นจับจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา

“…” เขาจะให้ฉันสบายใจเรื่องอะไรกัน ในเมื่อตอนนี้มันหมดหนทาง

“แรก ๆ เธอคงจะไม่ชินฉันรู้ ทำไปสักพักเธออาจจะติดใจจนไปจากฉันไม่ได้” เขาพูดอย่างหลงตัวเอง

“เอยอยากทำงานอย่างอื่นใช้หนี้ค่ะ งานอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องนั้น”

“ไม่มีงานอื่น งานของเธอมีหน้าที่แค่ขึ้นเตียงกับฉัน”

“…” สำหรับฉันแล้วมันเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่เคยคบหาดูใจกันจะให้ไปทำเรื่องน่าอับอายแบบนั้นได้ยังไง

“เธออาจจะมองว่าฉันใจร้าย ก็คงงั้น สำหรับคนที่ฉันถูกใจต่อให้ถูกมองว่าเป็นคนเลวขนาดไหนฉันก็ไม่สน ขอแค่ได้ของสิ่งนั้นมา”

“… ทำไมต้องเป็นเอยคะ”

“ไม่มีเหตุผล”

ฉันครุ่นคิดว่าควรจะอ้างอะไรเพื่อให้ผู้ชายตรงหน้ายอมปล่อยไป จึงคิดเหตุผลโง่ ๆ ออกมา “เอยมีแฟนแล้วค่ะ”

“แล้วยังไงฉันไม่สน” คุณเพลิงก้มใบหน้าลงมาใกล้ ๆ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “… เพราะฉันอยากได้ร่างกายของเธอ ไม่ได้คิดจะเอามาเป็นแฟน”

หมับ!! ฝ่ามือใหญ่คว้ามาจับแขนของฉัน ก่อนที่ร่างจะถูกคุณเพลิงฉุดลากเข้ามาในห้องนอน โดยที่ฉันทั้งดิ้นและโวยวาย

“คุณเพลิงอย่าทำอะไรเอยเลยนะคะ เอยขอร้อง”

“คุณเพลิงปล่อยเอยนะ ปล่อย!!”

ตุบ!! ร่างของฉันถูกเหวี่ยงกระแทกลงบนเตียงขนาดคิงไซส์อย่างไม่ปรานี ใบหน้าคมคายเริ่มมองฉันแบบไม่สบอารมณ์

“หมดเวลาของเธอแล้วเอิงเอย ไม่ว่ายังไงก็ต้องยอมรับว่าเธอพลาดเองตั้งแต่แรก” คุณเพลิงบอกพร้อมกับค่อย ๆ ใช้มือปลดเชือกที่ผูกอยู่ตรงเสื้อคลุมออกช้า ๆ

ใช่ฉันพลาดเอง…

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะถามเสียงสั่น “ค… แค่ครั้งเดียวใช่ไหมคะ”

“ในสัญญาบอกไว้ว่าจนกว่าเธอจะเรียนจบ”

สำหรับฉันมันเป็นเวลาที่นานมาก ๆ มันคงจะเป็นช่วงเวลาที่เหมือนตกอยู่ในนรก