บทที่ 15 ตอน 2

“โอ๊ยอย่าให้พูดครับเพิร์ล”

ติณณภพท่าทางจะร่ายยาวณัฐนันท์เลยรีบห้าม

“ก็ไม่ต้องพูดครับเพื่อน นั่งเงียบๆไปครับ”

ติณณภพหัวเราะร่าอย่างเป็นต่อ หันไปสะกิดน้องรหัสที่นั่งเงียบ

“กายเว้ย คืนนี้อยากดื่มอะไรปลอบใจตัวเองดีน้อง บอกมาเลยเรามีเจ้ามือพร้อมเลี้ยง”

ติณณภพสะกิดน้องรหัสที่นั่งหน้าเศร้ามาตลอดทาง

“เออ อยากกินอะไรบอกมาเดี๋ยวกูเป็นเจ้ามือเอง แล้วขนมอะไรที่มีอยู่ตอนนี้ก็อุดปากไปสะ ปากจะได้ไม่ว่าง”

ณัฐนันท์เอ่ยปรามเพื่อน หันมายิ้มให้พัลลภา

“เพิร์ลอยากเข้าห้องน้ำไหมคะ เดี๋ยวพี่แวะปั๊มให้ อย่าไปสนใจอะไรที่ไอ้ตี๋พูดเลยนะคะ มันก็พูดไปเรื่อย”

พัลลภาส่ายหัวให้กับความกะล่อนของเขา เธอก็พอจะรู้ว่าหน้าตาดีแบบพี่นัท ก็น่าจะมีสาวๆเยอะพอสมควร

“เข้าก็ได้ค่ะ เพิร์ลอยากซื้อชาเขียวเย็นด้วย”

ณัฐนันท์หันมายิ้มให้เธอ

“ได้ครับเดี๋ยวเจอปั๊มพี่จอดให้นะ”

พอถึงปั๊มณัฐนันท์ก็จอดให้ทุกคนลงรถ แยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำ

“เพิร์ลเข้าห้องน้ำก่อนไหม เดี๋ยวพี่พาไป”

พัลลภาพยักหน้า

"เข้าก่อนก็ดีเหมือนกันค่ะ พี่นัทเข้าไหมคะ”

“เข้าครับ ป่ะพี่พาไปส่งหน้าห้องน้ำหญิง”

ณัฐนันท์จูงมือพัลลภาไปทางห้องน้ำ ตอนนี้เขาและเธออยู่ในชุดลำลองในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่เป็นใครมาจากไหน

ภาพที่ทุกคนมองมาคือหนุ่มสาวที่เหมาะสมกันมากๆ ชายหนุ่มหล่อและฝ่ายหญิงก็น่ารักน่าทนุถนอม ซึ่งฝ่ายชายก็ดูท่าจะเป็นหนุ่มคลั่งรักที่ดูแลฝ่ายหญิงเป็นอย่างดี

พัลลภามองมือที่จับจูงเธออยู่แล้วยิ้มออกมา เธอมีความสุขมาก

เมื่อมาถึงหน้าห้องน้ำเขากับเธอก็แยกกัน ณัฐนันท์ที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จก่อนมายืนรอพัลลภาที่หน้าห้องน้ำ

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเขาหยิบขึ้นมาดู พริมาโทรมา เขาลังเลว่าจะรับสายฝ่ายนั้นดีไหมไม่ได้กลัวว่าพริมาจะรู้ว่าเขามาเที่ยว แต่กลัวว่าพัลลภาจะออกมาเจอเขาคุยโทรศัพท์กับคนอื่น เหลือบตาไปมองทางห้องน้ำหญิงยังไม่เห็นว่าพัลลภาจะออกมา เขาเลยกดรับสาย

“ครับปริม”

“นัทคืนนี้ว่างไหมคะ”

“ผมมาเที่ยวกับตี๋แล้วก็น้องรหัสครับปริม”

“ไปเที่ยวไหนคะ”

“เสม็ดครับ”

“ไปเสม็ดเสร็จทุกราย ไม่พาปริมไปด้วยจะเสร็จไหม เอ๊ะหรือพาสาวที่ไหนไปเที่ยว บอกมานะ”

พริมาถามน้ำเสียงมีแววคาดคั้น

“ก็ คนนั่นแหละ คนที่ปริมเคยเจอว่าไปกับผม”

“อ้อจำได้แล้วที่บอกว่ายังไม่ได้ฟันใช่ไหม กะรวบหัวรวบหางทริปนี่เลยใช่ไหมเนี่ย ตายแล้ว ปริมอยากบอกเด็กนั่นจริงๆว่าให้หนีไป”

พริมาหัวเราะมาตามสาย ณัฐนันท์พลอยหัวเราะตาม พริมาคือความสบายใจของเขาจริงๆ กับเธอเขาไม่จำเป็นต้องมีความลับ

“ปริมถ้าทำแบบนั้น ผมก็อดน่ะสิ ถ้าผมอดนี่ต้องลำบากปริมนะ สงสัยต้องไปหาปริมวันเว้นเว้นปริมจะเหนื่อยกว่าเดิม”

พริมาหัวเราะเบาๆ

"ช่วงนี้ปริมงานยุ่ง อาทิตย์หน้าต้องไปสิงคโปร์ด้วย ไปประชุมที่บริษัทแม่ ปริมต้องทำสไลด์ไปพรีเซนต์ อนุญาตให้หากินจากที่อื่นก่อนได้ตามสบายเลย เสร็จจากตรงนี้ค่อยว่ากัน”

ณัฐนันท์มองพัลลภาที่ยืนล้างมืออยู่หน้าห้องน้ำ ส่งยิ้มให้เธอไป แต่ยังคุยโทรศัพท์กับพริมาไปด้วย

“ได้ครับผมซื้อของไปฝากนะ กลับไปจะไปหา ปริม อยากได้อะไรไหม”

“อยากได้นัท กลับมาค่อยมาหาปริมแล้วกัน ปริมไม่อยากได้อะไรหรอก อย่าลืมป้องกันดีดีนะนัท"

ณัฐนันท์เหลือบตามองเห็นพัลลภากำลังเดินมา เลยขอวางสาย

“น้องเขามาแล้ว เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะครับ แล้วจะรีบไปหา”

ณัฐนันท์วางสายจากพริมาแล้วหันมายิ้มให้พัลลภา

“เสร็จแล้วเหรอครับ ไปซื้อกาแฟกัน”

ณัฐนันท์จูงมือพัลลภาไปร้านกาแฟที่อยู่ในปั๊ม พัลลภามองใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเขาตอนคุยโทรศัพท์แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาคุยกับใคร ถึงได้ดูอารมณ์ดีขนาดนั้น

สัญชาตญาณบอกว่าน่าจะเป็นผู้หญิง อยากจะถามออกไปแต่ก็ไม่กล้า เลยได้แต่นิ่งไป พอไปถึงร้านกาแฟ พัลลภาสั่งชาเขียวหวานน้อย ส่วนณัฐนันท์สั่งแบล็กคอฟฟี่เย็น

“ทั้งหมดหนึ่งร้อยสามสิบบาทค่ะ”

ณัฐนันท์ชิงยื่นเงินสองร้อยให้พนักงานก่อนที่พัลลภาจะจ่ายเงิน มีข้อความจากพี่สาวเข้ามาเขาเลยพิมพ์ข้อความตอบพี่สาว

“คุณลูกค้ามีเหรียญสิบไหมคะ”

พนักงานเอ่ยถามพัลลภาเมื่อไม่มีเงินทอน พัลลภาเปิดกระเป๋าสตางค์หาเศษเหรียญแต่มีไม่ถึงสิบบาทเลยถามณัฐนันท์ ที่กำลังพิมพ์ข้อความตอบพี่สาวอยู่

“พี่นัทมีเหรียญไหมคะ”

“มีครับในกระเป๋ากางเกง เพิร์ลล้วงให้ที”

***