บทที่ 14 ตอน 3

“ถ้าเขาไม่เอาไปล่ะคะ”

เมื่อได้ยินที่เขาบอกพัลลภาก็อดกังวลใจไม่ได้ เพื่อนๆของเขา เธอก็เจอนับครั้งได้แทบจะไม่รู้จักใครดีเลย คนที่คุยด้วยบ่อยที่สุดก็คือพี่ตี๋เพราะเขาเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คกับเธอ นอกนั้นแทบไม่รู้จัก

“เพิร์ลกังวลอะไรหรือเปล่าครับ ไม่ไว้ใจพี่เหรอ”

ณัฐนันท์สีหน้าน้อยใจ เอ่ยถามเธออย่างตัดพ้อ

“ไม่ใช่นะคะเพียงแค่ว่าเพิร์ลไม่รู้จักใครเลย ตอนแรกก็คิดว่าน่าจะมีแฟนของเพื่อนพี่ไปด้วย เพิร์ลจะได้มีเพื่อนบ้าง ถ้ามีแต่ผู้ชายเพิร์ลกลัวทำตัวไม่ถูก”

ณัฐนันท์นึกเห็นใจเธอ ว่าอาจจะกังวลได้ แต่เขารู้จักเพื่อนเขาดี ทุกคนนิสัยดีไว้ใจได้และเขามั่นใจว่าเขาดูแลเธอได้ ไม่มีอะไรต้องกังวลเลย

“ไม่เป็นไรนะคนดี พี่สัญญาว่าจะดูแลเพิร์ลอย่างดี เพิร์ลเป็นตัวของตัวเองได้เลยเพื่อนพี่มันสบายๆอยู่แล้ว นิสัยดีทุกคน รับรองว่าพี่ไม่ให้ใครมาวุ่นวายกับเพิร์ลแน่นอนพี่หวงเพิร์ลขนาดนี้ เชื่อพี่นะคะ”

พัลลภาพิศมองใบหน้าภายใต้กรอบแว่นสีดำ เธอเห็นเพียงรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมาให้ แต่ไม่เห็นแววตาของเขา ในใจลึกๆก็อดกังลไม่ได้ ตอนแรกยังคิดว่ามีแฟนๆของเพื่อนเขาไปด้วยพอให้ได้พูดคุยหรือทำกิจกรรมแบบผู้หญิงด้วยกัน แต่พอมีแต่ผู้ชายไปเธอจะทำอะไรล่ะ

ณัฐนันท์มองหน้านิ่งๆของคนที่เขาอยากให้มาด้วย ก็อดใจเสียไม่ได้ หรือจะโกรธหน้าของเธอนิ่งมาก แววตาดูกังวล

“โกรธพี่เหรอครับ”

พัลลภาส่ายหน้า

“ไม่หรอกค่ะแค่อดกังวลไม่ได้ พวกพี่มีแต่ผู้ชาย เพิร์ลเป็นผู้หญิงคนเดียว เลยกลัวว่าจะเหงา”

พัลลภาพยายามฝืนยิ้ม

“งั้นเอาแบบนี้ไหม ถ้าระหว่างที่เราเดินทางไปถึงบ้านเพ ถ้าเพิร์ลรู้สึกไม่โอเคกับเพื่อนพี่ พี่พาเพิร์ลแยกออกมาแล้วเที่ยวกันสองคนดีไหมครับ เที่ยวในระยองก็ได้ อยู่กับพี่ไม่ต้องกลัวเหงา นะรับรองมีอะไรให้ทำเยอะแยะ”

ณัฐนันท์ปลอบใจเธอ เขาเป็นคนชวนเธอมา เขาต้องดูแลเธออย่างดีตลอดทั้งทริปอยู่แล้ว

พัลลภาเห็นความจริงใจของเขาที่ส่งมาก็พอทำให้เธอคลายใจลงได้บ้าง

“ก็ได้ค่ะ”

ณัฐนันท์จุมพิตเบาๆที่มือของเธอ

“เด็กดี”

พัลลภารู้สึกดีขึ้นมากเมื่อเขาเข้าใจและได้รับความใส่ใจจากเขา จริงๆเธอไว้ใจเขามาก แต่แค่ไม่รู้จักเพื่อนๆของเขาดีพอเลยกังวล แต่พอเขาให้ความมั่นใจเธอก็รู้สึกโอเคขึ้น

“บ้านพี่ตี๋อยู่แถวไหนคะ ไกลไหม”

พัลลภาชวนเขาคุย

“ไม่ไกลครับห่างจากมอแค่สองกิโลเองเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

ณัฐนันท์เลี้ยวรถเข้าไปในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง เมื่อเขาไปถึงบ้าน ก็บีบแตรเป็นสัญญาณให้เพื่อนรู้ว่ามาถึงแล้ว รอไม่นานก็มีคนเปิดประตูออกมา

“เราต้องลงไหมคะ พี่ตี๋อยู่บ้านกับใครคะ”

เผื่อต้องลงไปสวัสดีพ่อแม่ของพี่เขา

“ตี๋อยู่คนเดียวครับ บ้านนี่พ่อแม่ซื้อให้อยู่เพราะมาเรียน จริงๆเขาไม่ใช่คนที่นี่”

พัลลภามองเข้าไปในบ้านนอกจากพี่ตี๋แล้วยังมีผู้ชายอีกสองคนเดินตามออกมาด้วย

“เดี๋ยวพี่ลงไปดูที่เก็บของให้เพื่อนแป๊บนึงนะครับ”

ณัฐนันท์เปิดประตูลงไปช่วยเพื่อนจัดกระเป๋า

พัลลภา เลยเปิดประตูลงไปด้วย

“น้องเพิร์ลคนโปรด สวัสดีครับ ดีใจที่จะได้ไปเที่ยวด้วยกันนะ”

พัลลภายิ้มกว้างให้ติณณภพและเผื่อแผ่รอยยิ้มไปให้อีกสองคนที่เดินตามมาด้วย เธอไม่เคยเห็นหน้าพวกเขามาก่อน

“เพิร์ลนี่เท็นน้องรหัสของพี่ ส่วนนั้นกายน้องรหัสตี๋”

พัลลภายกมือไหว้น้องรหัสของเขาและแน่นอนว่าพวกเขาอายุมากกว่าเธอ

“สวัสดีค่ะพี่เท็นพี่กาย”

“สวัสดีครับเพิร์ลพี่เท็นนะครับน้องรหัสพี่นัท”

“เอ๊ะสายรหัสนี่คัดตามหน้าตาหรือเปล่าคะ”

พัลลภาแกล้งแซวเพื่อทำความคุ้นเคย

“แน่นอนครับความหล่อมันดึงดูดกันเอง นี่หล่อตั้งแต่ต้นสายยันปลายสายเลยนะครับ"

เธอทักทายอย่างเป็นกันเองกับน้องรหัสของเขา ณัฐนันท์หรี่ตามองไอ้กายที่มองผู้หญิงของเขาตาปรอย แถมพอหันไปมองพัลลภา ฝ่ายนี้ก็ยิ้มหวานให้น้องรหัสเขากับน้องรหัสไอ้ตี๋เหลือเกิน

ในใจรู้สึกแปลกๆ หวงแหละ พอจะรู้ตัว ยิ่งกับไอ้กายที่แอบชอบเด็กเขาอยู่แล้วด้วย เขายิ่งหวง ไม่ค่อยชอบใจที่มันมองเธอตาหวานขนาดนั้น

“ไอ้กายคนนี้ของพี่ครับ มึงอย่ามองเพิร์ลตาหวานขนาดนั้น กูหวง”

ณัฐนันท์เดินไปโอบพัลลภาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ส่งผลให้คนที่โดนโอบหน้าแดงใจเต้นแรงขึ้นมาทันที รู้สึกดีที่เขาบอกว่าหวงและแสดงออกมาว่าหวงจริงๆ

***