ขย้ำครั้งที่ 1 - งานใหม่

ไอรินกำลังตกงาน

หลังจากเรียนจบตอนอายุยี่สิบสองปี ไอรินก็สมัครเข้าทำงานกับบริษัทมีชื่อเสียงพอสมควรในตำแหน่งเลขาผู้จัดการฝ่ายการตลาด ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี เธอมีอาชีพที่มั่นคง เงินเดือนพอเลี้ยงปากท้องและผ่อนคอนโดได้ มีเหลือส่งให้แม่ที่เชียงราย และเหลือเก็บเล็กน้อยไว้ใช้ยามฉุกเฉิน เธอวาดฝันว่าคงทำงานที่นี่จนเกษียณ เก็บเงินไว้เยอะ ๆ แล้ว ลาออกไปเลี้ยงแมวสักตอนอายุห้าสิบ

แต่ฝัน ก็เป็นได้แค่ฝัน

ไอรินมักจะอยู่ทำงานจนดึกเป็นนิสัย เธอเป็นคนขยันที่ไม่เคยได้โอที โบนัสก็ได้เท่ากับคนอื่น ๆ แต่เพราะตอนนั้นเธอยังไร้เดียงสา คิดว่าถ้าเราดีกับองค์กร องค์กรก็จะดีตอบ ใสซื่อกับโลกใบนี้จนลืมคิดไปว่าพวกนายทุนมันเลว

วันหนึ่งเธอถูกเจ้านายที่ทำงานมาด้วยสองปีลวนลาม โชคดีที่รอดมาได้ แต่พอแจ้งเรื่องนี้กับฝ่ายบุคคล เรื่องก็ไปถึงผู้บริหาร

ผลคือเธอถูกไล่ออก ถูกกล่าวหาว่าปั้นน้ำเป็นตัว ใส่ร้ายผู้จัดการที่เป็นญาติของผู้บริหารอีกที

วันที่ถูกไล่ออกตรงกับวันเกิดปีที่ยี่สิบห้าของเธอพอดี ต้อนรับปีเบญจเพสด้วยความซวยและห่วยแตก แต่คนอย่างไอรินไม่เคยยอมแพ้กับอะไรง่าย ๆ ภาระยังมี คอนโดก็ยังต้องผ่อน เธอจะมัวแต่น้อยเนื้อต่ำใจกับโชคชะตาไม่ได้ เพราะโลกใบนี้มันขับเคลื่อนด้วยเงิน ดังนั้นเธอจึงต้องมีเงิน

มีมากเท่าไหร่ยิ่งดี

“อะไร! ไม่ได้อีกแล้ว”

ไอรินกดปิดอีเมลฉบับที่สิบที่ได้รับในรอบเดือน ฟันขาวงับขนมปังแผ่นบางด้วยความหงุดหงิด เนื้อหาภายในไม่ได้แตกต่างจากฉบับอื่น ๆ มากนัก สรุปสั้น ๆ ว่าเธอไม่ได้งาน เพราะเรียกเงินเดือนสูงเกินไป ทั้ง ๆ ที่เธอจบเกียรตินิยม พูดได้สี่ภาษา มีประสบการณ์ ไม่เคยมีประวัติเสียหาย แต่กลับถูกปฏิเสธเพราะเรียกเงินเดือนตามความสามารถที่มี

“ไม่ได้ก็แค่หาใหม่”

ไอรินคาบขนมปังราคาถูกไว้ในปาก นิ้วเรียวรัวจิ้มแป้นพิมพ์อย่างชำนาญ เตรียมกดส่งอีเมลฉบับใหม่ให้บริษัทอื่น ๆ วันนี้เธอจะส่งไปห้าที่ มันต้องได้สักที่สิน่า

ก่อนที่ไอรินจะได้กดส่งอีเมลฉบับใหม่ แจ้งเตือนก็ดังขึ้นให้รู้ว่าเธอได้รับอีเมลจากใครสักคน ไอรินกดร่างข้อความของตัวเอง แล้วกดเข้าไปดูในกล่องขาเขาด้วยมือที่สั่นเทา

สาธุ ขอให้ไม่ใช่ข้อความสแปม

“กรี๊ด!”

มันไม่ใช่ข้อความสแปมจริง ๆ แต่ที่ไอรินเผลอกรี๊ดออกมาไม่ใช่แค่เรื่องนั้น

“นี่มัน PDM Group ไม่ใช่เหรอ!”

พีดีเอ็มกรุ๊ปคืออะไร? อธิบายง่าย ๆ ก็คือ PDM Group เป็นเหมือนอาณาจักรหนึ่ง ที่ในนั้นมีธุรกิจมากมายนับไม่ถ้วน ครอบคลุมทั้งประเทศ ทวีปเอเชีย รวมถึงทวีปอื่น ๆ แบบที่หันไปทางไหนก็เจอแต่โลโก้นี้จนหลอน แต่ที่โดดเด่นที่สุดก็คงไม่พ้นธุรกิจสายการบิน

ครั้งหนึ่งไอรินเคยฝันว่าอยากเป็นแอร์โฮสเตสของที่นี่ แต่เธอรักงานเลขามากกว่า ก็เลยตัดสินใจเลือกทำงานกับบริษัทนั้น และถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่เลือกมันเด็ดขาด

อีเมลของพีดีเอ็มกรุ๊ปส่งมาเพื่อเรียกตัวไอรินไปสัมภาษณ์รอบสุดท้าย ที่เรียกว่ารอบสุดท้ายก็เพราะไอรินไปสัมภาษณ์มาหลายครั้งแล้ว ตำแหน่งที่เธอสมัครมีคนสนใจหลายร้อยคน และเธอได้เป็นหนึ่งในสิบที่ถูกเลือก ไอรินไม่ทันได้อ่านรายละเอียดก็ตอบตกลงไปทันที ความฝันที่จะได้ทำงานในบริษัทใหญ่เริ่มเป็นรูปร่างชัดเจน

ถ้าสัมภาษณ์รอบนี้ผลลัพธ์ออกมาอย่างที่หวัง เธอจะได้บอกลาตำแหน่งคนว่างงานซะที

.

.

ไอรินนั่งตัวลีบอย่างหมดท่า หลังจากได้อ่านเอกสารลับที่ต้องเซ็นสัญญาวุ่นวายเพื่อยินยอมว่าจะไม่เปิดเผยมัน ไม่อย่างนั้นต้องจ่ายค่าผิดสัญญาเป็นเงินจำนวนมหาศาล หลังจากที่อ่านจบ ไอรินก็ตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

พีดีเอ็มกรุ๊ปไม่มีปัญหากับเงินเดือนที่เธอเรียกไป ทั้งยังยินดีจ่ายเพิ่มอีกห้าเท่า ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอลับระหว่างเธอและบอสใหญ่แห่งพีดีเอ็มกรุ๊ป

ไอรินต้องทำหน้าที่เลขา ทั้งเลขาทั่วไป และเลขาบนเตียง

“คุณไม่สนใจก็ไม่เป็นไรนะครับ บอสต้องการคนที่สมัครใจ ไม่ต้องคิดมากนะครับ ถ้าไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดต่อก็จะไม่มีปัญหาอะไร แต่คุณรู้ใช่ไหมว่าพีดีเอ็มกรุ๊ปมีหูตามากมายแค่ไหน”

ขู่กันชัด ๆ

ไอรินคิดไม่ตก เธออยากได้เงิน อยากได้งาน แต่ก็ไม่อยากขายเรือนร่าง แต่พอคิดไปคิดมามันก็ไม่ได้ผิดอะไร เพราะเธอเองก็เป็นคนหนึ่งที่เรียกร้องให้ sex worker เป็นอาชีพที่ถูกกฎหมาย

ร่างกายของเรา จะทำอะไรก็เรื่องของเรา อย่างน้อย ๆ บอสคนนี้ก็แจ้งมาชัดเจน ไม่ใช่เอาเปรียบหน้าด้าน ๆ เหมือนเจ้านายเก่า

แต่ปัญหาคือ.. เธอทำเรื่องนั้นไม่เป็นน่ะสิ แบบนี้จะไม่ถูกไล่ออกตั้งแต่วันแรกหรอกเหรอ

“ไม่ใช่ว่าฉันต้องไปเป็นภรรยาน้อยใช่ไหมคะ”

“ไม่ครับ บอสยังไม่มีภรรยา ไม่มีคู่หมั้น ไม่มีพันธะ บอสไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวหรือชอบโกหก คุณสบายใจได้ว่าตลอดเวลาที่ทำหน้าที่ จะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่นอนครับ” เขาตอบฉะฉานโดยไม่เสียเวลาหยุดคิด ดูก็รู้ว่าไม่ได้โกหก

ไอรินกัดปากเบา ๆ การตัดสินใจในครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตเธอไป แต่นานแค่ไหนล่ะ

“นานแค่ไหนคะ ที่ฉันต้องทำหน้าที่นั้น”

“ไม่มีใครตอบได้ครับ แต่บอสต้องการให้เกียรติคนที่เข้ามาทำหน้าที่นี้ ดังนั้นสัญญาลับฉบับนี้จะมีคนรู้เพียงไม่กี่คน และเมื่อไหร่ที่สัญญาพิเศษสิ้นสุดลง คุณจะยังทำหน้าที่เลขาของบอสได้เหมือนเดิม ถ้าคุณต้องการ”

อีกฝ่ายยืนยัน ว่าไอรินจะไม่ตกงาน ต่อให้หน้าที่บนเตียงสิ้นสุดแล้วก็ตาม

ไอรินอ่านทวนสัญญาลับอีกหลายครั้ง ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็เป็นฝ่ายได้มากกว่า ทั้งสวัสดิการ เงินเดือน และความมั่นคงในหน้าที่การงาน แค่สัญญาคร่าว ๆ ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เอาเปรียบเธอแม้แต่นิดเดียว

พลาดจากที่นี่ไป ไอรินไม่รู้ว่าจะได้งานที่พร้อมจ่ายเงินเดือนได้ไม่อั้นแบบนี้อีกหรือเปล่า ในเมื่อโลกใบนี้ขับเคลื่อนด้วยเงิน และเธอก็พอใจกับสัญญา ก็คงไม่ผิดถ้าเธอจะคว้าโอกาสนี้เอาไว้

เธอตัดสินใจแล้ว

“ถ้าอย่างนั้น.. ฉันตกลงค่ะ”

.

.

พอตอบตกลงไปแล้ว ไอรินก็ถูกพาตัวขึ้นมายังชั้นสูงสุดของตึก ชายหนุ่มที่เดินนำบอกให้เธอนั่งรอในห้องรับรองแขก แจ้งว่าบอสจะเป็นคนเข้ามาสัมภาษณ์ในขั้นตอนสุดท้ายด้วยตัวเอง ซึ่งเธอต้องยินยอมให้บอสถามเรื่องส่วนตัวได้ เพราะประวัติทั่วไปไม่มีปัญหาอะไร

เหลือแค่เรื่องบนเตียงที่ต้องให้เจ้าตัวมาถามเอง

แม่บ้านเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่มและของว่าง ไอรินได้รับการดูแลไม่ต่างจากแขกคนหนึ่ง แต่เธอกลับกินอะไรไม่ลง มือทั้งสองข้างเย็นเฉียบเพราะความตื่นเต้น

ไม่รู้ว่าจะถูกถามอะไรบ้าง

นั่งรอไม่ถึงสิบนาทีประตูห้องก็เปิดออก ยังไม่ทันได้หันไปมอง กลิ่นน้ำหอมเย็น ๆ ก็ลอยเข้ามากระทบที่ปลายจมูก มันหอม มีเสน่ห์ และเย้ายวนชวนให้เคลิบเคลิ้มหวั่นไหว

“ขอโทษที่ปล่อยให้รอนาน พอดีว่าประชุมมันยืดเยื้อกว่าที่คิด”

นอกจากกลิ่นน้ำหอมที่มีเสน่ห์แล้ว เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยอำนาจก็ชวนให้อกซ้ายเต้นกระหน่ำ เสียงฝีเท้าที่ย่ำเข้ามาใกล้ทำให้ร่างแบบบางสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น แม้จะเคยเห็นหน้าว่าที่บอสผ่านหน้าหนังสือพิมพ์มาบ้าง แต่ไอรินก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี ในหนังสือพิมพ์ยังหล่อเหลาขนาดนั้น แล้วตัวจริง..

“สวัสดี ผมพลช ดีน แม็กซ์เวล”

ลูกรักพระเจ้ามีอยู่จริง

ไอรินช้อนดวงตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของชายตรงหน้าราวกับกำลังเพ้อ เธอไล่สายตาสำรวจตั้งแต่เส้นผมสีน้ำตาลไหม้ที่เซ็ตตั้งเปิดให้เห็นหน้าผาก คิ้วเข้มที่พาดเฉียงขึ้น รับกับดวงตาคมกริบเหมือนเหยี่ยว และนัยน์ตาสีเข้มลึกลับ จมูกโด่งเป็นสันสมกับมีเชื้อสายตะวันตก และริมฝีปากหยักสีชมพูที่ขยับขึ้นลงช้า ๆ ราวกับผีเสื้อแสนสวยที่กำลังกระพือปีกบิน

แต่ว่า เขาขยับปากทำไมนะ รู้ไหมว่ามันน่า..

“คุณ?” พลชโบกมือไปมา ดวงตาคู่นั้นไม่แม้แต่ขยับตาม เธอไม่ได้สนใจเขาเลย “คุณไอริน!”

“คะ? มะ มีอะไรเหรอคะ” หญิงสาวสะดุ้ง หลุดออกจากภวังค์เล็ก ๆ ของตัวเอง กระพริบตาปริบ ๆ มองคนตรงหน้าที่ถอนหายใจ

“ผมเรียกคุณหลายครั้งแล้ว”

“เหรอคะ! ขอโทษค่ะ ดิฉันเหม่อไปหน่อย ขอโทษค่ะ ขอโทษจริง ๆ” ไอรินลุกขึ้นโค้งตัวให้พลชหลายครั้ง ใบหน้าเห่อร้อนด้วยความอับอาย นี่เธอเอาแต่เหม่อมองเขาจนไม่ได้ยินที่เขาเรียกเลยเหรอ

“ไม่เป็นไร นั่งลงเถอะ” พลชโบกมือไม่ถือสา “รีบคุยกันดีกว่า ผมมีงานต้องทำอีกเยอะ”

“..ค่ะ”

ไอรินพยักหน้ารับ เธอสูดลมหายใจเข้าปอด ยืดตัวขึ้นตรงอย่างเป็นการเป็นงาน ทั้ง ๆ ที่ในใจยังคงอับอาย ความประทับใจแรกที่คุณพลชมีต่อเธอพังไม่เป็นท่า ไม่รู้ว่าจะได้งานนี้หรือเปล่า

“ช่วยแนะนำตัวคุณให้ผมรู้จักหน่อย”

“..ค่ะ”

ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เธอเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ทักทายพลช ยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยด้วยซ้ำ มัวแต่เหม่อจนน่าขายหน้า แถมยังทำตัวเปิ่น ๆ ออกไปจนดูไม่มืออาชีพอีก ความหวังที่จะได้งานนี้เริ่มริบหรี่ขึ้นทุกที

สงสัยต้องกลับไปส่งอีเมลสมัครงานใหม่อีกครั้งแล้วล่ะมั้ง

“สวัสดีค่ะคุณพลช ดิฉันชื่อไอริน อายุยี่สิบห้าปี จบการศึกษาระดับปริญญาตรีจาก..”

“พอก่อน เรื่องพวกนั้นผมอ่านเองได้ แต่ผมอยากรู้เรื่องที่ไม่มีเขียนในนี้มากกว่า”

“ได้ค่ะ ดิฉันยินดีตอบทุกอย่างที่คุณอยากทราบ”

“อืม.. ก่อนอื่น คุณยินดีรับข้อเสนอของผมทุกอย่าง?”

“ค่ะ ไม่มีปัญหา” ไอรินพยักหน้ารับ มือที่วางบนตักบีบเข้าหากันแน่นด้วยความตื่นเต้น

“ตอนนี้คุณมีคนรักที่คบหากันอยู่หรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ โสดสนิท”

ที่จริงเธอโสดมาตั้งแต่เกิดด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้จะพูดออกไปไม่ได้เด็ดขาด ผู้ชายที่ต้องการผู้หญิงขึ้นเตียงด้วยคงไม่ชอบคนที่ไม่มีประสบการณ์และทำอะไรไม่เป็น

เธอขอแค่ได้งานนี้ก่อน ส่วนเรื่องนั้น.. เธอจะรีบกลับไปศึกษาให้ละเอียด

“ดี” พลชพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ผมไม่ชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของ ถ้าจับได้ว่าโกหกคุณจะต้องถูกปรับร้อยเท่าจากเงินเดือนที่ได้”

“ดิฉันไม่ได้โกหกจริง ๆ นะคะ”

“อืม”

ผู้บริหารหนุ่มก้มอ่านประวัติของว่าที่เลขาคนใหม่อย่างละเอียด เรื่องประวัติต่าง ๆ รวมถึงผลงานที่เธอแนบมาเขาพอใจมาก เหลือแค่เรื่องเดียว

“ลุกขึ้นยืน”

“คะ?”

“ลุกขึ้น” พลชย้ำ “ลุกขึ้นยืนให้ผมดู.. รูปร่างของคุณ”

ไอรินลุกขึ้นยืนอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “คงไม่.. ต้องถอดเสื้อผ้าใช่ไหมคะ”

“ไม่” พลชชี้นิ้วไปที่กล้องวงจรตัวจิ๋วที่หันหน้ามาทางพวกเขาพอดิบพอดี “คุณคงไม่อยากให้คนอื่นเห็นคุณโป๊”

“ไม่แน่นอนค่ะ!”

“หมุนตัว”

ไอรินหมุนตัวอย่างว่าง่าย ถึงจะแอบเขินอยู่หน่อย ๆ แต่ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็แค่หมุนตัวให้เขาดูเอง ถ้าได้งานนี้จริง ๆ ยังไงวันข้างหน้าเธอก็ต้องทำมากกว่านี้อยู่แล้ว

“คุณไม่ได้โกหกเรื่องสัดส่วน”

“ไม่ได้โกหกค่ะ เสื้อผ้าทำงานส่วนมากดิฉันต้องสั่งตัด ก็เลยจำได้แม่น”

“รูปร่างของคุณไม่เหมือนคนอื่น หน้าอกใหญ่แต่เอวเล็ก ไม่แปลกที่ต้องสั่งตัด เพราะรูปร่างแบบนี้หาเสื้อผ้าสำเร็จใส่ยาก” ไม่พูดเปล่า พลชยังมองสองส่วนนั้นอย่างจงใจ

ไอรินเบนสายตาหนีดวงตาคมกริบ เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือไม่พอใจ เพราะที่พลชมองมันไม่ได้ผิดอะไร เธอตกลงและเต็มใจแล้ว มันไม่ใช่การล่วงละเมิด

ที่หลบตาไม่ใช่เพราะความอึดอัด แต่เธอเขิน

สายตาของเขาเหมือนกำลังเปลื้องผ้าเธอออกทีละชิ้น ทีละชิ้น มันทำให้ร่างกายของเธอร้อนผ่าว เหมือนกำลังเปลือยกาย ทั้ง ๆ ที่ยังสวมใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น

หญิงสาวเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อกายสูงใหญ่กำยำลุกขึ้นยืน พลชสูงมาก มากจนเธอที่สูงร้อยหกสิบแปด ยังแทบกลายเป็นคนแคระเมื่อเทียบกับเขา

ท่อนขายาวก้าวเข้ามาใกล้ ไอรินเกร็งตัวอย่างตื่นตระหนกเมื่อใบหน้าหล่อเหลาพุ่งเข้ามาใกล้ซอกคอโดยไม่บอกกล่าว แต่เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น ไม่มีผิวเนื้อส่วนไหนที่สัมผัสกัน มีเพียงแค่ลมหายใจอุ่น ๆ ที่รินรดซอกคอเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะจางหายไปพร้อม ๆ กับร่างสูงที่ขยับออกห่าง

ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นบาง ๆ

“ผมชอบกลิ่นของคุณ”