ขยี้ครั้งที่ 1 - ฉันคือจิรัชญา

“น้องจี! น้องจีคะ ว๊าย!!”

“ถ้าไม่หยุดเดินตามอย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้านะ”

ปลายนิ้วเรียวที่ประดับด้วยเล็บยาว เพนท์ลวดลายดอกกุหลาบสีแดงสดชี้หน้าดีไซน์เนอร์ชื่อดังจนอีกฝ่ายเบรกตัวแทบไม่ทัน จิรัชญา นางร้ายเบอร์หนึ่งของวงการ เตรียมตัวตกเป็นขี้ปากชาวบ้านอีกครั้งเพราะเรื่องคาว ๆ ในกองวันนี้

‘นางร้ายหน้าสวยวีนแตกอีกแล้วจ้า วางอำนาจบาตรใหญ่ใส่ดีไซน์เนอร์ผู้น่าสงสาร คิดว่าตัวเองเป็นหลานเจ้าสัวแล้วจะทำอะไรก็ได้’

หัวข้อข่าวก็คงไม่พ้นอะไรทำนองนี้

แต่ใครจะรู้บ้างว่าความจริงคืออะไร

ไม่สิ.. ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ความจริงมันไม่สนุกปากเท่าเรื่องที่ถูกใส่สีตีไข่แล้วต่างหาก

“น้องจี แค่เปลี่ยนชุดเองนะคะ ไม่เห็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย”

“แค่?”

หญิงสาวเลิกชี้หน้าอีกฝ่าย แล้วยกแขนขึ้นกอดอกด้วยท่าทีที่หลายคนมองว่าไร้มารยาท เพราะพี่เปิ้ล ดีไซน์เนอร์ชื่อดังอายุมากกว่าเธอเกือบสิบปี แต่นางร้ายคนนี้ก็ยังไม่เห็นหัว

ถ้าจะเอาอายุมาเป็นตัวชี้วัดความน่าเคารพ คงไม่มีคนแก่ถูกเด็กถอนหงอกรายวัน ความคิดล้าหลังโบราณคร่ำครึอะไรนั่นเธอไม่สน ทำตัวไม่น่าเคารพต่อให้แก่แค่ไหนเธอก็ไม่ไว้หน้า

“กล้าพูดว่าแค่นี้? ดีไซน์เนอร์ชื่อดังทำงานไม่เป็นมืออาชีพกันแบบนี้เหรอ? ฉันนึกว่ามือสมัครเล่นซะอีก ชุดก็ใช่ว่าจะดี แบรนด์เล็ก ๆ ยังทำสวยกว่าตั้งเท่าไหร่” จิรัชญาไม่ใช่คนเลือกงานหรือแบรนด์ แต่เธอเลือกคนร่วมงานมากกว่า

ยอดติดตามในโซเชียลมีเดียมากกว่าสิบล้าน แค่โพสต์เดียวของเธอก็สร้างรายได้ให้แบรนด์ราวแปดหลัก แน่นอนว่าจิรัชญาถูกหลายแบรนด์ติดต่อให้ร่วมงานด้วยไม่เคยขาด จะแบรนด์เล็กแบรนด์ใหญ่เธอก็ทำงานด้วยได้ทั้งนั้น แต่ทีมงานต้องเป็นมืออาชีพ ไม่ใช่แบบนี้

“นี่!”

“ฉันอดทนฝึกเดินกับชุดห่วย ๆ ของคุณเป็นอาทิตย์ แต่จู่ ๆ คุณก็จะให้เปลี่ยนชุดก่อนวันจริงหนึ่งวัน ไม่ใช่ว่าฉันทำไม่ได้หรอกนะ ชุดยากกว่านี้ฉันก็เคยใส่เดินมาแล้ว แต่ที่ฉันรับไม่ได้ก็คือความไม่เป็นมืออาชีพของพวกคุณ”

จิรัชญาหมายถึงทีมงานทุกคน ที่พากันหลบตาเมื่อถูกจ้องมองด้วยดวงตาที่ทั้งสวยและดุจัดเป็นเอกลักษณ์

เหมือนดวงตาของนางพญา ทั้งโตสวยและเฉี่ยวคมแบบที่หลายคนฝันอยากจะมี ไฝเม็ดเล็กใต้ดวงตาข้างซ้ายยิ่งเสริมให้เธอมีเสน่ห์แบบหาตัวจับได้ยาก

“ต้องให้ฉันบอกไหมว่าพวกคุณไม่เป็นมืออาชีพยังไง และตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

“มันคือเหตุสุดวิสัย การทำงานก็ต้องมีข้อผิดพลาดบ้าง”

“วันแรก ฉันต้องรอให้พวกคุณพร้อมเกือบชั่วโมง ทั้ง ๆ ที่ฉันตรงเวลาทุกครั้ง วันที่สอง ทีมงานของคุณลืมเข็มไว้ในชุด ทำให้ฉันถูกเข็มทิ่มตอนเดิน”

“คือ...”

“เงียบ! ฉันยังพูดไม่จบ” เสียงที่ทั้งหวานและดุดันตวาดลั่น “และวันที่สาม พวกคุณก็ยังมาสายเหมือนเดิม ทำให้ฉันต้องซ้อมเกินเวลามาเกือบชั่วโมงโดยที่ไม่ได้รับคำขอโทษสักคำ แม้แต่วันนี้พวกคุณก็ปล่อยให้ฉันรออีก”

ไม่มีใครกล้าแย้งขึ้นมาสักคน เพราะสิ่งที่จิรัชญาพูดมันเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง

“ความไม่เป็นมืออาชีพของพวกคุณมันทำให้ฉันเสียเวลา”

ดวงตาคมกริบไล่มองหน้าทีมงานทีละคน ก่อนจะหยุดสายตาที่ดีไซน์เนอร์ผู้ออกแบบคอลเลคชั่นนี้

“ฉันจะถอนตัว”

“ไม่ได้นะ! พรุ่งนี้วันจริงแล้วจะมาถอนตัวได้ยังไง แล้วฉันจะไปหานางแบบที่ไหนมาแทนได้”

“นั่นคือปัญหาของคุณ ไม่ใช่ปัญหาของฉัน” เธอตอบเสียงราบเรียบ “ฉันไม่อยากทำงานกับพวกมือสมัครเล่น เงินมัดจำฉันจะจ่ายคืนให้เต็มจำนวน”

พูดจบก็หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม ร่างระหงหมุนตัวไปทางที่จอดรถ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน เสียงของดีไซน์เนอร์คนนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ถ้าวันนี้เธอก้าวขาออกจากที่นี่ พรุ่งนี้เธอได้รับหมายศาลแน่”

จิรัชญาหมุนตัวกลับไป ท่อนขาเรียวบนรองเท้าส้นเข็มสี่นิ้วก้าวเข้าไปใกล้คนที่กล้าขู่ว่าจะฟ้องร้องเธอ หญิงสาวก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้สายตาประสานกัน ก่อนจะยกมุมปากขึ้นช้า ๆ เป็นรอยยิ้มที่เยือกเย็นจับใจ

“ก็เอาสิ” น้ำเสียงไพเราะเปรียบเสมือนใบมีดคมกริบ ที่ทำให้ทุกคนที่ได้ยินไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกมา “ถ้าคิดว่าตัวเองจะชนะ ก็ฟ้องเลย”

หญิงสาวยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร บวกกับส้นสูงสี่นิ้วทำให้ร่างเพรียวระหงสง่างามเหมือนนางพญา สมกับที่ได้รับฉายาว่า ราชินีของวงการบันเทิง

แต่เป็นราชินีใจร้ายน่ะนะ

“แต่บอกไว้ก่อนนะ ว่าฉันเป็นพวกที่ถ้าได้กัดแล้ว...จะกัดไม่ปล่อย ถ้ายังอยากให้เสื้อผ้าห่วย ๆ พวกนี้ได้เปิดตัวพรุ่งนี้ ก็รับเงินมัดจำคืนไป แล้วเลิกยุ่งกับฉันซะ ไม่อย่างนั้น...”

จิรัชญากวาดตามองฮอลที่ใช้จัดงานพรุ่งนี้ งานจะเริ่มในอีกไม่ถึงยี่สิบชั่วโมงแล้ว แต่หน้างานยังไม่มีอะไรเป็นรูปเป็นร่างสักอย่าง ไม่มีความเป็นมืออาชีพเลยสักนิด

“พวกคุณจะได้รู้จักจิรัชญาดีกว่านี้แน่นอน”

.

เพราะวันนี้ไม่มีงานที่ไหนต่อแล้ว ซูเปอร์สตาร์ที่คิวแน่นตลอดทั้งปีเลยอยากทำตามใจตัวเองบ้าง เธอเมินมือถือเครื่องหรูที่สั่นระรัว เพราะผู้จัดการอย่างพี่แอนนากระหน่ำโทรมาไม่หยุด คงจะโทรมาถามเรื่องที่เธอวีนแตกนั่นแหละ แต่ใครจะมีอารมณ์มานั่งฟังผู้จัดการบ่นกัน ตอนนี้เธอต้องการคนเอาใจให้อารมณ์ที่ร้อนเย็นลงมากกว่า

คนเดียวที่พอจะนึกขึ้นได้ก็คือแบรนดอน แฟนหนุ่มคนล่าสุดที่คบหากันมาได้เกือบสามเดือนแล้ว เป็นแฟนที่เธอคบหาด้วยนานที่สุดในชีวิต

porsche 911 สีแดงเพลิงพุ่งทะยานไปตามท้องถนน คอนโดของอีกฝ่ายอยู่แถวสุขุมวิท ไม่ห่างจากที่นี่เท่าไหร่ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หมาย

หญิงสาวก้าวลงจากรถยนต์ราคาแพง ความสวยสะกดราวกับเทพีกรีก และท่วงท่าที่สง่างามราวกับราชินีผู้สูงศักดิ์ทำให้ใครหลายคนเผลอมองด้วยความสนใจปนชื่นชม ไม่เว้นแม้แต่กฤติน ศาสตราจารย์หนุ่มที่กำลังนั่งคุยงานกับนายทุนต่างชาติ เรื่องที่เขาต้องการสปอนเซอร์สำหรับโปรเจกต์ขุดเจาะหาโบราณวัตถุที่ลำปาง

“ผู้หญิงไทยสวยมากจริง ๆ” ชายวัยกลางคนสัญชาติอเมริกันเอ่ยชม หลังจากที่หญิงสาวในชุดสีแดงเซ็กซี่เดินผ่านไปแล้ว

ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยจนละสายตาไม่ได้ รูปร่างสูงเพรียวโดดเด่น ผิวพรรณขาวผ่องเหมือนมีสปอร์ตไลท์ส่องตลอดเวลา เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงกลางหลังพริ้วไหวยามก้าวเดิน ถึงจะเห็นหน้าไม่ชัดเพราะเธอใส่แว่นดำขนาดใหญ่ปิดใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง แต่แค่นี้ก็รู้แล้วว่าต้องสวยมากแน่ ๆ

กฤตินยกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะชวนคู่สนทนาคุยเรื่องงานต่ออย่างไม่มีติดขัด แม้ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นจะยังติดตรึงอยู่ในใจก็ตาม

จิรัชญาเชิดหน้าขึ้น เธอเคยชินกับการถูกจ้องมองจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เพราะเธอคือจิรัชญา นางร้ายเบอร์หนึ่งของวงการที่ไม่ว่าจะขยับตัวไปทางไหนก็เป็นข่าว ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีคนให้ความสนใจ มันเป็นเรื่องปกติจนเธอไม่สนแล้วว่าใครจะมองมาด้วยสายตาชื่นชมหรือด่าทอ

ท่อนขาเรียวก้าวฉับ ๆ ไปที่ลิฟต์ตัวใหญ่ กดชั้นห้องพักของแบรนดอนอย่างคล่องมือ ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วเธอเพิ่งเคยมาที่คอนโดของแฟนหนุ่มครั้งแรก แต่อีกฝ่ายคงอยากซื้อใจเลยให้คีย์การ์ดสำรองไว้ จิรัชญาไม่ต้องเสียเวลาโทรบอกเจ้าของห้องล่วงหน้า จะเข้ามาที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงชั้นจุดหมาย ร่างระหงขยับออกจากลิฟต์ ก้าวขายาว ๆ บนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วไปตามทางเดินอย่างสง่างาม ราวกับว่าที่ตรงนี้เป็นแคทวอล์ค ทั้ง ๆ ที่เป็นแค่ทางเดินธรรมดาทั่วไป

ห้องของแบรนดอนไม่ได้หายาก หญิงสาวแตะคีย์การ์ดแค่เบา ๆ ประตูห้องก็เปิดออกกว้าง

ลมเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศประทะเข้ากับใบหน้า บ่งบอกว่าวันนี้แบรนดอนอยู่ที่คอนโดจริง ๆ ถึงแฟนหนุ่มจะส่งข้อความมาบอกตั้งแต่เช้าว่าไม่มีงานก็ตาม จิรัชญาทำเพียงแค่เปิดอ่าน ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

จะว่าไปเธอไม่ได้ตอบข้อความของแบรนดอนนานแค่ไหนแล้วนะ? แต่ช่างเถอะ เธองานยุ่งขนาดนี้ เขาบอกตั้งแต่เข้ามาจีบแล้วว่ารับนิสัยของเธอได้ แค่เรื่องตอบข้อความคงไม่เก็บมาคิดเล็กคิดน้อยหรอก

ภายในห้องนอกจากเสียงของเครื่องปรับอากาศแล้ว ทุกอย่างกลับเงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่เปิดแอร์เปิดไฟไว้แบบนี้แบรนดอนคงไม่ได้ไปไหน จิรัชญาถือวิสาสะเดินไปที่ประตูห้องนอนของแฟนหนุ่ม เปิดมันออกเพราะคิดว่าบางทีเขาอาจจะนอนหลับอยู่ในนั้น

แต่ภาพที่เธอเห็นกลับตรงกันข้าม

“อ๊า เสียวค่ะแบรนดอน ตรงนั้น อู้ยยย”

“ซี้ด ดีมากเลยที่รัก โอ้วว”

ภาพของแฟนหนุ่มที่คบหากันมานาน(สามเดือน) กำลังมีเซ็กซ์อย่างเร่าร้อนกับหญิงสาวอีกคน ทำให้ใบหน้าสวย ๆ ชาวาบไปทั้งแถบ จิรัชญาถอดแว่นกันแดดราคาแพงออก กอดอกยืนจ้องมองภาพอุจาดน่ารังเกียจนั้นนิ่ง ๆ แต่ภายในดวงตาคู่สวยกลับลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความโกรธ อยากหาน้ำเย็น ๆ ไปสาดใส่สองคนที่ติดสัดจนไม่สนอะไรให้รู้ตัว

และดูเหมือนว่าคนบนเตียงจะสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตที่รุนแรง ผู้ชายที่กำลังจะกลายเป็นแฟนเก่าหันกลับมา ก่อนที่ใบหน้าแดงจัดจะซีดเผือดลงทันที

“เบบี๋!”

“ว๊าย! พี่จี!!”

จิรัชญามองร่างเปลือยเปล่าที่รีบผละออกจากกันด้วยความสมเพช

“หยุดทำไมล่ะ ยังเอากันไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ?”

มือบอบบางอย่างคนที่ไม่เคยต้องทำงานหนักลากเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งออกมา ก่อนจะนั่งลงพร้อมยกท่อนขาเรียวสวยขึ้นไขว้กันนิ่ง ๆ

“ทำต่อสิ ฉันอยากดู”

มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา

“สนุกดี เหมือนดูหมากำลังเอากันไม่มีผิด”