2

กรวีร์พูดเสียงสูงคล้ายตะคอกทันทีเพราะสงสัยกับคำพูดของเพื่อนสนิทเพราะตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่ต่างประเทศก็ยังพูดคุยกับพี่เขยอยู่เสมอแต่กลับไม่เคยรู้เรื่องที่พชรจะแต่งงานเลย

“แกเป็นอะไรวะกรทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยก็พี่พชรเขาแต่งงานกับคุณนิดา เราก็คิดว่าแกจะไปร่วมงานก็แค่นั้น”

คนฟังได้แต่กำมือแน่นเพราะเขาจำได้ดีว่าผู้หญิงที่ชื่อนิดาคือเพื่อนสนิทของพี่สาวและทำไมคนทั้งคู่ถึงได้มาแต่งงานกันหรือว่าตลอดเวลาที่พี่สาวของเขาป่วยทั้งสองคนแอบสวมเขาโดยไม่ได้สนใจว่าพี่ของเขาจะเจ็บช้ำแค่ไหน กรวีร์คิดว่าเรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้พี่สาวต้องจากไปเร็วแบบนี้น่าจะเกิดจากการกระทำของคนทั้งคู่ที่คงจะทำให้เดือนแรมเสียใจ

“เราจะกลับเมืองไทยให้เร็วที่สุด”

ดอมรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนของเขากำลังคิดอะไรถึงแม้จะอยากห้ามแต่ก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาพูดเพราะความจริงดอมก็รู้สึกไม่ต่างจากกรว่าบางทีอาการของเดือนแรมอาจจะทำให้เธอมีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้ถ้าไม่มีเรื่องเข้ามาทำให้เสียใจจนตรอมใจและจากไปก่อนที่ทุกคนจะคาดฝัน

“ทำอะไรก็คิดให้ดี ๆ นะเพื่อน”

“ไม่ต้องห่วงที่ผ่านมาเราทำพลาดมาแล้วเพราะเชื่อใจทิ้งพี่เดือนแรมให้อยู่กับผู้ชายที่เธอรักแต่ใครจะรู้ว่าสุดท้าย เรากำลังทิ้งคนที่เรารักไว้กับเสือที่มันพร้อมจะแว้งกัดได้เสมอ”

กรวีร์ใช้เวลาในการจัดการเรื่องงานเกือบ 1 เดือนกว่าที่เขาจะได้เดินทางกลับไปเมืองไทยโดยที่เจ้านายอนุญาตให้เขาย้ายไปทำงานในสาขาที่อยู่ประเทศไทยได้เพื่อที่จะได้ไม่ต้องลาออก

1เดือน ผ่านไป

“ขอโทษครับ ! ”

กรวีร์มัวแต่รีบร้อนที่จะมาหาพี่เขยจึงทำให้เขาเผลอเดินชนกับหญิงสาวแปลกหน้าที่กำลังเดินเข้าประตูบ้านพร้อมกับเขาเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรค่ะว่าแต่คุณมาหาใครคะวันนี้บ้านนี้ไม่มีคนอยู่เลย”

หญิงสาวอายุน่าจะประมาณ 20 ต้น ๆ พูดเสียงหวานทำให้ชายหนุ่มที่กำลังรู้สึกร้อนรุ่มในอารมณ์ใจเย็นได้เมื่อสบตาที่ดูใสซื่อและไม่มีพิษภัย

“ผมเป็นน้องชายของพี่เดือนแรมเจ้าของบ้านหลังนี้ครับ”

ชายหนุ่มแนะนำตัวแต่ก็แฝงคำพูดที่แสดงความเป็นเจ้าของในสมบัติทุกชิ้นของพี่สาวไว้เพราะเขาก็เริ่มคุ้นหน้าหญิงสาวที่กำลังพูดคุยอยู่เหมือนกัน