บทที่ 6 ขอโทษด้วย คุณหนูหลู่!

หลังจากกินมักกะโรนีในจานแล้ว หลู่หานเยว่ก็มองไปที่หลังของหยางอีเป็นครั้งสุดท้าย เธอนึกถึงคําพูดของหยางอีเมื่อคืน เรื่องสัญญาเขาช่วยได้ แต่หยางอีทําได้จริงๆเหรอ?

โอ๊ย! ไม่ ไม่ ไม่ ตัวเองกําลังคิดอะไรอยู่?แม้ว่าตอนนี้ความทรงจําของหยางอีจะฟื้นคืนมาแล้ว เขาจะจัดการกับตระกูลเจียงที่สูงส่งได้อย่างไร?นั่นคือตระกูลเจียง ตระกูลที่รวยที่สุดในภูมิภาคซีหนานเลยนะ!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลู่หานเยว่ก็ออกจากบ้านไป

ตอนขี่มอเตอร์ไซค์ของเธอ สมองของเธอเต็มไปด้วยพฤติกรรมแปลกๆของหยางอี สิ่งที่ทําให้หลู่หานเยว่ประหลาดใจมากที่สุดคือมักกะโรนีที่หยางอีต้ม เธอไม่คิดเลยว่าหยางอีต้มมักกะโรนีจะอร่อยขนาดนี้ จนถึงตอนนี้ ในปากของเธอยังมีรสชาติแบบนั้นอยู่

รสชาติเต็มไปทั่วปากจริงๆ นี่เป็นรสชาติที่ร้านอาหารหลายแห่งในบริเวณใกล้เคียงยังไม่สามารถทําได้เลย

หรือว่าหยางอีเคยเป็นพ่อครัวมาก่อน?ถ้าใช่ก็ดีนะ อย่างน้อยตัวเองก็สามารถกินอาหารอร่อยๆได้ทุกวัน

ขณะที่เธอกําลังทบทวนรสชาติของมักกะโรนีอยู่ ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งวิ่งผ่านเธอไปอย่างกะทันหัน พอดีข้างกายมีน้ำกระจายอยู่ ล้อรถแล่นผ่าน น้ำกระเซ็นไปทั่ว แล้วน้ำกระเซ็นนั้นล้วนกระเด็นใส่ร่างของหลู่หานเยว่

เนื่องจากถูกทําร้ายอย่างกะทันหัน รถมอเตอร์ไซค์โซเซเกือบทําให้เธอล้มลงกับพื้น

หลังจากตกตะลึงสักพัก เธอก็เงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธและพร้อมที่จะ"ชิงความเป็นธรรม"กับคนขับรถ แต่ทันทีที่เห็นว่าเป็นรถ BMW X6 เธอก็มองปราดเดียวก็รู้แจ้ง ในเวลานี้มีคนหลายคนลงมาจากรถคันนั้น คนที่ขับรถคือหลู่หานเฟิง ในนั้นยังมีหลู่หานซวงและน้องชายและน้องสาวที่บ้านอีกสองคน

หลังจากที่พวกเขาลงจากรถ ใบหน้าของพวกเขายังมีรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจอยู่ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเมื่อกี้เจตนาทำ

หลู่หานซวงยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย หลู่หานเฟิงก็พูดกลั้วหัวเราะว่า"โอ๊ย ฉันว่าเป็นใครกันเนี่ย?ที่แท้ก็เป็นดาวนําโชคของบ้านเรานี่เอง ขอโทษนะ พี่ดาวนําโชค เมื่อกี้ฉันไม่เห็นมีน้ำที่นั่นเลย เผลอไปโดนน้ำทั้งตัวของคุณ ฉันขอโทษจริงๆ มันเป็นความผิดของฉันที่พวงมาลัยรถของฉันเบาเกินไปและมักจะบิดเบาๆ และเอียง แต่เดี๋ยวจะไม่เป็นอีกแล้ว คุณย่าสัญญากับฉันว่าในวันเกิดของฉันอีกสองเดือนข้างหน้า เขาจะให้รถปอร์เช่เป็นของขวัญวันเกิดแก่ฉัน"

หลู่หานเยว่ก้มหน้าลงมองเสื้อผ้าที่เปียกโชกของตน เธอยกมือขึ้นมาตบทีหนึ่ง แล้วดันมอเตอร์ไซค์ขึ้นกําลังจะไป สําหรับคนอย่างหลู่หานเฟิง เธอขี้เกียจเกินไปที่จะพูดอะไรกับเขา

แต่ยังไม่ทันได้จากไป หลู่หานซวงก็ร้องโย่ๆ แล้วพูดว่า"ลู่หานเฟิง คุณไปยั่วโมโหนายหญิงของเราเข้าแล้วนะ ระวังตัวด้วย ตอนนี้เขาเป็นแก้วตาดวงใจของคุณย่าแล้ว ถ้าหลู่หานเยว่ไปฟ้องต่อหน้าคุณย่า ถึงเวลานั้นกลัวว่ารถปอร์เช่ของคุณจะไม่ได้แล้วนะ"

ก่อนที่หลู่หานเฟิงจะพูด น้องสาวคนนั้นก็พูดว่า"พวกคุณกําลังคิดอะไรอยู่ หลู่หานเยว่ของเราจะไม่ยอมทิ้งคนโง่นั่นแน่นอน เธอจะแต่งงานกับคุณหยางได้อย่างไร พวกคุณต้องรู้ว่าคนโง่คนนั้นเป็นคนที่คุณปู่มอบให้หลู่หานเยว่ ตอนที่คุณปู่ยังมีชีวิตอยู่คนที่เขารักมากที่สุดก็คือหลู่หานเยว่ เธอจะขัดคําพูดของคุณปู่ได้อย่างไร พวกคุณว่าถูกไหม?"

หลู่หานเฟิงรีบพยักหน้าและพูดว่า"ใช่ คุณพูดถูกแล้ว หลู่หานเยว่ของเราจะเป็นคนที่ทอดทิ้งสามีได้อย่างไรเล่า"

คําพูดนี้พูดออกมา ทุกคนต่างก็หัวเราะขึ้นมา มีเพียงหลู่หานเยว่ที่มีใบหน้าเขียวคล้ำ เธอกัดฟันและตําหนิคุณปู่อย่างไม่มีเหตุผล แต่นี่เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น

จริงๆแล้วหลู่หานเฟิงไม่อยากให้หลู่หานเยว่แต่งงานกับคนใหญ่คนโตอย่างคุณหยาง ถ้าแต่งงานกับคนคนนั้นแล้ว ฐานะของเธอก็จะสูงขึ้นเรื่อยๆ ถึงเวลานั้นไม่เพียงแต่เธอเท่านั้นที่จะได้รับผลประโยชน์ แม้แต่ครอบครัวของเธอก็จะมีน้ำหนัก เมื่อก่อนคุณปู่ตามใจเธอทําให้หลู่หานเฟิงเกิดความอิจฉา หลังจากคุณปู่เสียชีวิต เขาจึงกลั่นแกล้งหลู่หานเยว่ทุกหนทุกแห่ง ถ้าจู่ๆเธอก็ได้ดีขึ้นมาแบบนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะใช้วิธีไหนมาจัดการตัวเองอีกก็ได้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่หลู่หานเฟิงอยากเห็น

หลู่หานเยว่ยังคงไม่พูดไม่จา ขี่รถจะไป แต่เพิ่งผ่านหน้าหลู่หานเฟิง หลู่หานเฟิงก็ขวางรถไว้ แถมยังดึงแขนของหลู่หานเยว่ด้วย

เขาหัวเราะคิกคัก จากนั้นก็สำรวจหลู่หานเยว่จากบนลงล่าง แล้วถามว่า"หลู่หานเยว่ นี่วางแผนจะไปไหนหรือ?"

หลู่หานเยว่ยังไม่ได้ตอบ หลู่หานซวงก็พูดอย่างเยาะเย้ยว่า"นี่ดูไม่ออกหรือ แน่นอนว่าต้องไปหาตระกูลเจียงเพื่อเจรจาสัญญาไง! เมื่อวานตอนบ่ายเธอบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า จะหาทางไปเซ็นสัญญาให้ได้"

"ฮ่าๆ"หลู่หานเฟิงอดหัวเราะไม่ได้ ชี้ไปที่หลู่หานเยว่แล้วพูดว่า"หลู่หานเยว่แกจริงจังหรือ?ขี่รถคันนี้ไปเซ็นสัญญาเหรอ?ฉันกลัวว่าแกจะไปตลกใช่ไหม แกอยากจะทําให้ตระกูลหลู่ของเราเสียหน้าใช่ไหม? แกดูถูกตระกูลลู่ของเราหรือดูถูกตระกูลเจียงกันแน่!"

ลู่หานเยว่หน้าแดงก่ำ ผลักมือของหลู่หานเฟิงออกแล้วพูดว่า"ขอโทษด้วย พวกคุณช่วยหลีกทางให้หน่อย ฉันไม่เหมือนพวกคุณ ไม่ต้องทํางานก็สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้ทั้งวัน ทําไมฉันถึงขี่คันนี้ไปเซ็นสัญญา พวกคุณไม่รู้เหรอ เงินทั้งหมดของครอบครัวเราให้คุณชายใหญ่ คุณหนูใหญ่อย่างพวกแกไปแล้ว ฉันจะมีเงินไปซื้อรถที่ไหนได้?"

พูดจบ หลู่หานเยว่ก็ขี่มอเตอร์ไซค์จากไป ที่จริงในใจของเธอก็มีความรู้สึกผสมปนเปกัน ถ้าไม่ใช่ว่าไม่มีปัญญา เธอจะขี่รถคันนี้ไปเซ็นสัญญาได้อย่างไร

หลังจากเห็นหลู่หานเยว่จากไปแล้ว หลู่หานซวงก็ถามว่า"หลู่หานเฟิง ตอนนี้พวกเราควรทําอย่างไรดี ถ้าเธอเซ็นสัญญาได้ คุณย่าก็จะให้ความสำคัญกับเธอแน่นอน ถึงเวลานั้นฐานะในตระกูลของเธอก็จะยกระดับขึ้นเหมือนกัน"

หลู่หานเฟิงพ่นลมออกจมูก พูดด้วยสีหน้าดําคล้ำว่า "คุณคิดว่าเธอสามารถเซ็นสัญญาได้เหรอ?ถ้าสัญญาของตระกูลเจียงนั้นเซ็นง่ายขนาดนั้น ก็ไม่ถึงคิวตระกูลหลู่เราแล้ว"

"เรากลับไปบอกคุณย่าก่อน ถ้าคุณย่ารู้ว่าเธอขี่มอเตอร์ไซค์ไปเซ็นสัญญา เธอคงไม่ได้ดีเหมือนกัน”

...

ภายในออฟฟิศของบริษัทเจียงซื่อเมืองหยุนเฉิง ชายหนุ่มอายุ 25-26 ปีคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ชายหนุ่มแต่งตัวเรียบง่าย ดูแล้วเสื้อผ้าบนร่างกายอย่างมากก็แค่สองร้อยเท่านั้น แต่ด้านหลังเขามีชายร่างสูงใหญ่กํายําแต่งตัวเรียบร้อยยืนอยู่ ผู้ชายอายุประมาณ 40 กว่าปี ดูจากบุคลิกของเขาแล้ว ดูก็รู้ว่าเขาเป็นคนร่ำรวย แต่คนแบบนี้กลับดูอ่อนน้อมถ่อมตนต่อหน้าชายหนุ่ม!

หลงซานเห็นฉากนี้ ตกใจจนอ้าปากค้าง

ชายอายุ 40 กว่าปีที่อยู่ข้างหน้าเขาคือเจ้านายของเขา เจียงเจิ้งตง ผู้นำของที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคซีหนาน!เขามีโอกาสได้พบกับบุคคลที่มีเกียรติเช่นนี้ปีละไม่กี่ครั้งเอง แต่เขาดูต่ำต้อยต่อหน้าชายหนุ่มคนนี้มาก!

ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?ฐานะใหญ่โตขนาดนั้นเลยเหรอ?

ในความเข้าใจของเขา เจียงเจิ้งตง เป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ถึงขอบฟ้า แต่บุคคลนี้ยังแข็งแกร่งกว่าอีก ไม่น่าเชื่อจริงๆ!

"ทุกอย่างเข้าใจแล้วใช่ไหม"เจียงเจิ้งตงถามด้วยสีหน้าเข้มงวด

หลงซานเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก รีบพยักหน้าและกล่าวว่า"ประธานเจียง ผมเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วครับ"

"ท่านหนานหวง ท่านยังมีอะไรต้องจัดการอีกไหม สามารถบอกหลงซานได้โดยตรง ในเมืองหยุนเฉิง หลงซานยังใช้ได้อยู่ครับ"เจียงเจิ้งตงมองชายหนุ่มอย่างประจบสอพลอ

หยางอีมองเจียงเจิ้งตงอย่างเฉยเมย แล้วพูดว่า"ฉันเชื่อใจคนของคุณได้!"

หลังจากได้รับคําชมแล้ว ใบหน้าของเจียงเจิ้งตงก็เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา จากนั้นก็พูดว่า"การที่ได้ทํางานเพื่อหนานหวงอีกครั้ง เป็นเกียรติของฉันตลอดไป!ใช่แล้ว หนานหวง คืนนี้ท่านไปกินข้าวเป็นเพื่อนกับผมสักมื้อเถอะ!"

ระหว่างการสนทนา ทั้งสองออกจากห้องทํางาน ฉากนี้ทําให้หลงซานตกใจจนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังเปียกโชกไปหมด และมีคําถามหนึ่งผุดขึ้นในสมองของเขา ชายหนุ่มคนนั้นเป็นใครกันแน่?

ไม่นานหลังจากนั้น!หลู่หานเยว่มาถึงหน้าประตูบริษัทเจียงซื่อกรุ๊ป เธอเพิ่งจอดมอเตอร์ไซค์เสร็จ ก็รวบรวมความกล้าแล้วเดินเข้าไป พอเดินไปถึงหน้าประตู เธอก็ถูกคนในเครื่องแบบคนหนึ่งเรียกไว้!

"เฮ้ เฮ้! มอเตอร์ไซค์คันนี้คุณขี่มาเหรอ?"

หลู่หานเยว่หันไปมองมอเตอร์ไซค์ แล้วพูดอย่างหน้าแดงว่า"ใช่ ใช่ค่ะ!"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองสํารวจร่างกายของหลู่หานเยว่ คิดในใจว่าผู้หญิงสวยขนาดนั้นกลับขี่มอเตอร์ไซค์ พิเศษจริงๆ เขาถามว่า"คุณรู้ไหมว่าที่นี่จอดรถไม่ได้?"

"ขอโทษ ขอโทษด้วย! ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ ฉันมาหาประธานหลง!"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคิดว่าตัวเองฟังผิดแล้ว จึงถามว่า"คุณมาหาประธานหลงทําอะไร?"

"ฉันอยากถามเขาเรื่องความร่วมมือหน่อย!"

"ความร่วมมือ?ความร่วมมืออะไร?คุณขี่มอเตอร์ไซค์มาคุยเรื่องร่วมมือ เป็นบ้าหรือเปล่า?"

พูดจบ เขาก็พูดเหน็บแนมว่า"สมัยนี้ใครๆก็มีจริง ขี่มอเตอร์ไซค์มาคุยเรื่องร่วมมือ ตลกจริงๆ"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยภูมิใจเสมอที่ได้เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเจียงซื่อ แม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ในหอพักทุกวัน แต่เขาก็ยังดูถูกคนขับมอเตอร์ไซค์อย่างหลู่หานเยว่

เมื่อได้ยินคําเยาะเย้ยนี้ ใบหน้าของหลู่หานเยว่ก็แดงก่ำด้วยความอับอาย

"ทําอะไรน่ะ?"ทันใดนั้น เสียงอันทรงพลังก็ดังขึ้นมา

เห็นเพียงผู้ชายที่แต่งตัวเรียบร้อย ใบหน้าเคร่งขรึมคนหนึ่งเดินมาทางนี้

เมื่อเห็นชายคนนั้นมา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็รีบยิ้มและพูดว่า"ประธานหลงครับ ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเธอจะมาหาคุณเพื่อเจรจาสัญญา แต่กลับขี่มอเตอร์ไซค์มา!นี่ผมกำลังจะไล่เธอออกไปครับ! จะได่ไม้ขัดสายตาของท่านครับ"

"ปัง!"เพิ่งสิ้นเสียง หลงซานก็ตบหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทันที!

จากนั้นเขาก็เดินไปตรงหน้าของหลู่หานเยว่ และพูดด้วยสีหน้ารีบร้อนว่า"ขอโทษครับ คุณหนูหลู่!"