บทที่ 15 คุกเข่า!

นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่หลู่หานเฟิงทำตัวค้อมต่ำ หลู่หานเยว่ก็คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งหลู่หานเฟิงจะพูดกับตัวเองด้วยท่าทางแบบนี้

เมื่อเห็นดังนั้น หญิงเฒ่าก็รีบพูดว่า"หานเยว่ ดูสิ เสี่ยวเฟิงเขายังเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไร ตอนนี้ขอโทษคุณอย่างจริงใจแล้ว คุณเป็นพี่สาว ก็ยอมเขาหน่อย ให้อภัยเขาเถอะน่ะ!"

หลู่หานเยว่ยังไม่ได้พูดอะไร แต่หยางอีกลับเดินออกมาจากห้องแล้วพูดว่า"ไม่ได้!การขอโทษไม่มีความจริงใจแม้แต่น้อย คําขอโทษเพียงคําเดียวจะปล่อยให้ผ่านได้อย่างไร ในเมื่อจะขอโทษ ก็ต้องคุกเข่าสิ!"

ประโยคเดียว ทําให้ทั้งสามคนมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ แต่หยางอียังคงสงบเช่นเคยและไม่มีความแปรปรวนใดๆบนใบหน้าของเขา

"ไอ้โง่ ที่นี่มีเรื่องอะไรของแกหรือ ถ้ารู้กาลเทศะรีบไสหัวไปซะ ไม่งั้นฉันจัดการแกนะ"หลู่หานเฟิงระบายความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของเขาไปที่หยางอี ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนกําลังจะกลืนกินหยางอีลงไปเต็มๆ

แต่หยางอีกลับจ้องหลู่หานเฟิงแล้วพูดทีละคําว่า"ฉันจะพูดอีกครั้ง ฉันไม่ใช่คนโง่!"

ในเวลานี้ อากาศในห้องลดลงหลายองศาอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่หญิงเฒ่าที่เจอสถานการณ์มามากก็อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น แต่หลู่หานเฟิงกลับหวาดกลัว เขารีบถอนสายตากลับไปและไม่กล้าสบตากับหยางอี

เมื่อเห็นหยางอีเป็นแบบนี้ หลู่หานเยว่ก็รีบพูดว่า"หยางอี ไม่งั้น......"

หยางอียกมือขึ้นขัดจังหวะหลู่หานเยว่ เขาพูดอย่างเฉียบขาดว่า"ต้องคุกเข่า! ถ้าเขาไม่คุกเข่า คุณก็จะไม่เซ็นสัญญานี้ ไม่อย่างนั้นในตระกูลนี้คุณจะไม่มีฐานะตลอดไป ผู้หญิงของฉัน จะโดนคนไร้ประโยชน์รังแกได้ยังไง"

แต่ละคำล้วนชัดเจนและดุเดือดมาก ทําให้ลู่หานเฟิงไม่กล้าพูดแม้แต่คําเดียว

หญิงเฒ่าเห็นความยืนหยัดของหยางอี เธอได้แต่กําหมัดแน่น เพื่อที่จะเอาความร่วมมือนี้ลงมา เธอจําเป็นต้องทําตามความปรารถนาของครอบครัวนี้ นอกจากนี้คนโง่คนนี้ดูเหมือนจะฟื้นความทรงจําบางอย่างแล้ว ดังนั้นเขาจึงหันไปมองหลู่หานเฟิงและพูดว่า"ยังไม่คุกเข่าอีกหรือ?"

"คุณย่า?"หลู่หานเฟิงเงยหน้าขึ้นมองหญิงเฒ่าด้วยความประหลาดใจ

"คุกเข่า!"หญิงเฒ่าเอ่ยคําหนึ่งออกมาอย่างหนัก

แม้ว่าหลู่หานเฟิงจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ยังคุกเข่าลงบนพื้น

"หลู่หานเยว่ คราวนี้คุณให้อภัยหานเฟิงได้แล้วใช่ไหม?"หญิงเฒ่าถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

หลู่หานเยว่มองไปที่หยางอีเพื่อขอความช่วยเหลือ ราวกับกําลังขอความคิดเห็นจากหยางอี หยางอีพยักหน้าเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าโอเคแล้ว หลู่หานเยว่จึงตอบ"โอเค ฉันให้อภัยเขาแล้ว"

"แล้วเรื่องสัญญานี้ล่ะ?"น้ำเสียงของหญิงเฒ่าเปลี่ยนไปทันที พูดถึงเรื่องสัญญา นี่ถึงเป็นสิ่งสําคัญที่สุด

หลู่หานเยว่มองไปที่หยางอีอีกครั้ง ราวกับสูญเสียเสาหลักไป ตอนนี้หยางอีเป็นเสาหลักของเธอแล้ว เมื่อเห็นหยางอีไม่ปฏิเสธ เธอจึงพูดว่า"ฉันจะไปคุยกับประธานหลง!"

"โอเค หานเยว่ ฉันจะรอข่าวดีของคุณ พอเซ็นสัญญาสำเร็จแล้ว ฉันจะจัดงานฉลองให้คุณที่โรงแรมฮัวหลง"หลังจากพูดจบ หญิงชราและหลู่หานเฟิงก็ออกจากบ้านของหลู่หานเยว่

หลังจากเดินออกมาจากบ้านของหลู่หานเยว่ หลู่หานเฟิงก็เอ่ยเสียงเย็นชาออกมาด้วยความโกรธ ความโกรธในใจของเขาในตอนนี้ สามารถฆ่าวัวตัวหนึ่งได้แล้ว สักวันหนึ่ง เขาจะให้หลู่หานเยว่และหยางอีต้องชดใช้

หลังจากหญิงเฒ่ากับหลู่หานเฟิงจากไปแล้ว หลู่หานเยว่ก็ถามข้อสงสัยในใจออกมา"คุณรู้ได้อย่างไรว่ามีเพียงฉันเท่านั้นที่สามารถเซ็นสัญญานี้ได้ หรือว่าคุณรู้จักประธานหลงของเจียงซื่อหรือ?"

หยางอีส่ายหัวแล้วพูดว่า"ไม่รู้จัก แต่ฉันรู้จักผู้นําของตระกูลเจียง!"

ดวงตาของหลู่หานเยว่เบิกกว้างขึ้นในทันที เขารู้จักผู้นําขอฝตระกูลเจียง นั่นเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในภูมิภาคซีหนาน กล่าวกันว่าคนนั้นมีอิทธิพลมาก หยางอีเป็นแค่คนโง่เท่านั้น เขาจะรู้จักคนอื่นได้อย่างไร หรือว่าหยางอีก็มีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่เหมือนกัน!ในขณะที่ลู่หานเยว่กําลังตกตะลึง เขาก็พูดต่อว่า "เขาเคยเป็นลูกน้องของฉันในอดีต!"

ลู่หานเยว่"......"

เธอหมดคําพูดโดยสิ้นเชิง เดิมทีเธอยังรู้สึกว่าประโยคก่อนหน้านี้ที่หยางอีพูดนั้นจริงจังอยู่ ตอนนี้ก็เริ่มพูดจาเหลวไหลแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ฟื้นความทรงจําของเขาอย่างสมบูรณ์และดูเหมือนจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยโสโอหังอีกอย่าง

"ที่จริงของขวัญที่ส่งมาก่อนหน้านี้ เป็นของขวัญที่ลูกน้องอีกคนหนึ่งของฉันส่งมา จุดประสงค์ก็คือเพื่อชดเชยของขวัญให้คุณ"หยางอีรู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องปิดบังหลู่หานเยว่ จึงเล่าเรื่องทานหลางให้ของขวัญก่อนหน้านี้ออกมา

แต่เขาเพิ่งพูดจบ หลู่หานเยว่ก็รีบพูดว่า"เอาล่ะ หยางอี ฉันรู้ว่าคุณมีความคิดเกี่ยวกับของขวัญที่หยางเจ๋อส่งมาให้ แต่ฉันจะไม่ยอมรับเขาหรอก คุณพักผ่อนให้ดีๆเถอะ!ฉันหวังว่าคุณจะไม่พูดเรื่องเพ้อเจ้อแบบนี้ในอนาคตอีก พูดกับฉันก็ช่างเถอะ ต่อหน้าคนอื่นอย่าพูดคําเหล่านี้เด็ดขาด"

หยางอีจนคำพูดทันที เห็นได้ชัดว่าหลู่หานเยว่ไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด

หยางอีไม่ไปอธิบายหรอก เดี๋ยวจะยิ่งไปกันใหญ่เลบ บางทีมีเพียงเวลาเท่านั้นที่สามารถพิสูจน์ทุกอย่างได้

เช้าวันรุ่งขึ้น หลู่หานเยว่ก็ไปที่เจียงซื่อเพื่อเซ็นสัญญาแล้ว

เพิ่งมาถึงหน้าประตู หลงซานก็ยืนต้อนรับอยู่หน้าประตู นอกจากหลงซานแล้ว ยังมีพนักงานทั้งบริษัท พนักงานทุกคนยืนเรียงกันเป็นสองแถวและยืนประจันหน้ากัน ไม่เพียงเท่านั้น ทุกคนยังยิ้มแย้มแจ่มใส

ในตอนแรกหลู่หานเยว่คิดว่ามีคนจะมาตรวจงานที่นี่ แต่บนกรอบประตูมีป้ายแบนเนอร์ที่โค้งงอ ซึ่งเขียนว่ายินดีต้อนรับคุณหนูหลู่หานเยว่มาเซ็นสัญญา

เมื่อเห็นชื่อนั้น หลู่หานเยว่ก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะทั่วประเทศมีคนที่มีชื่อและนามสกุลเดียวกันมากมาย

ในขณะที่นางยังทําหน้าประหลาดใจอยู่ หลงซานก็เดินเข้ามาหานาง เดินไปพลางพูดว่า"นายหญิง เรื่องครั้งที่แล้วต้องขออภัยจริงๆ เป็นเพราะผมมีตาหามีแววไม่ ผมขออภัยท่านนับที่นี่ครับ"

พูดจบ หลงซานก็โค้งคํานับเก้าสิบองศาต่อหน้าหลู่หานเยว่ ดูท่าทางหวาดกลัวและจริงใจ

หลู่หานเยว่กลืนน้ำลายลงไปอึกหนึ่ง ไม่รู้ว่าหลงซานคิดอะไรอยู่ นี่คือหลงซานนะ ในเมืองหยุนเฉิง ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าหลงซานเป็นคนที่มีชื่อเสียง ไม่เพียงแต่มีเงิน มีอํานาจมาก แต่ตอนนี้กลับโค้งคํานับและยอมรับผิดกับตัวเองอีก

เธอถามด้วยความคาดคิดไม่ถึง"ประธานหลง ท่านทำอะไรหรอคะ?"

"อ้อ!"หลงซานรีบพูด"ผมเตรียมสัญญาไว้ให้แล้ว ตามผมมาครับ"

พูดไป หลงซานก็ยกมือขึ้นทําท่าเชิญ หลู่หานเยว่มองคนที่ยืนเป็นสองแถว เธอเหมือนกําลังฝันอยู่ ภาพตรงหน้าช่างเหลือเชื่อเหลือเกิน

แต่เธอก็ยังคงเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เพิ่งเดินเข้าบริษัท หลงซานก็ยกชาและน้ำให้ทันที ทําอย่างระมัดระวังมาก จากนั้นเขาก็วางสัญญาไว้ตรงหน้าของหลู่หานเยว่ แล้วพูดว่า"คุณหนูหลู่ โปรดดูหน่อยครับ ถ้าไม่มีปัญหาอะไร คุณก็เซ็นสัญญาได้เลย ถ้ารู้สึกว่ามีปัญหา คุณสามารถขีดฆ่าและแก้ไขได้โดยตรงครับ"

หลู่หานเยว่สับสนกับฉากต่อหน้านี้แล้ว รู้สึกไม่รู้จะทําอย่างไรดี

แต่เธอยังคงอ่านเนื้อหาของสัญญาอย่างใจเย็น บนสัญญานั้นเป็นประโยชน์ต่อตัวเองทั้งหมด สําหรับเจียงซื่อแล้ว ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย ถ้าจะพูดถึงการแก้ไข ไม่รู้จะลงมือแก้ตรงไหนดี!

"ประธานหลง สําหรับพวกคุณแล้ว สัญญานี้เสียเปรียบเกินไปหรือเปล่า"หลู่หานเยว่ถามอย่างสงสัย

หลงซานส่งเสียง"เฮ้อ" แล้วพูดว่า"นายหญิง คุณกําลังพูดอะไรล่ะครับ การได้ร่วมมือกับคุณ เป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับเจียงซื่อของเราครับ"