ตอนที่ 3 คนแพ้

"อ้าวไอ้ซัน กูก็นึกว่าใคร แล้วทำไมเมื่อคืนไม่ไปงานวันเกิดกูวะ" คนที่เอ่ยถามนั้นก็คือสามีของฉันเอง เขาเดินมาพร้อมแฟนสาวป้ายแดงของเขา

"ไม่ว่าง พอดีแฟนมาหาที่ห้อง" หือ แฟนมาได้ไง มาตอนไหน เมื่อคืนฉันไม่เห็นใครเลย

"มึงมีแฟนแล้วเหรอ ไม่เห็นรู้" ไนท์ถามอย่างสงสัย ฉันก็สงสัยเหมือนกัน

"อืม มีแล้ว แค่กูไม่อยากบอกใคร เขาเป็นคนในความลับ" ขณะที่ซันพูดเขาจับมือของฉันแน่นมาก

"อ้าว เดย์ แหม ยืนเงียบ ๆ ฉันก็นึกว่าแกไม่อยู่ตรงนี้ นี่ ๆ แกดูวีดีโอเมื่อคืนแล้วใช่ไหม" แอมทัก พูดทำนองว่าเพิ่งจะเห็น ทั้งที่ในลิฟต์มีแค่ฉันกับซัน ฉันตัวเล็กมากหรือไง

"อืม ดูแล้ว ดีใจด้วยนะ ขอให้รักกันนาน ๆ" ฉันได้แต่กัดฟันพูด เพราะตอนนี้น้ำตามันพร้อมจะไหลอีกแล้ว ใครแม่งจะซวยเท่าฉันคงไม่มี ต้องทนขนาดไหนถึงอวยพรให้ผัวตัวดีรักกับผู้หญิงคนอื่นได้หน้าตาเฉย

"ถ้ารู้แล้วก็รีบจัดการตัวเองซะนะ ฉันกับไนท์จะได้รักกันอย่างมีความสุข ไม่ต้องมีอะไรมาขวาง" ฉันเจ็บแปลบที่หัวใจ หันไปมองหน้าไนท์ ไนท์ไม่ได้สนใจฉันสักนิด ฉันจึงได้แต่ก้มหน้ารอให้ลิฟต์เปิดเร็ว ๆ เพราะฉันอึดอัดเหลือเกิน

ภายในคลาสเรียนฉันทนนั่งเรียนทั้งที่สถานการณ์โคตรจะอึดอัด คู่รักหวานชื่นที่กลุ่มเพื่อนร่วมคณะต่างแซวว่าแอมมีความสามารถเอาเสือไนท์อยู่หมัดและอวยพรขอให้กันนาน ๆ คนที่เป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายถูกมองข้าม

@คอนโด

"เดย์เมื่อเช้ามึงไปกับไอ้ซันได้ไง" ไนท์ก้าวขาเข้ามาในห้องนอนของฉันและเอ่ยถามในเชิงหาเรื่อง

"ไปค้างกับซันมา" ฉันบอกและกำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋า

"ไปค้างกับมันทำไม"

"อยากค้าง ก็เพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กไปค้างด้วยกันไม่เห็นจะแปลก"

"เหอะ แล้วนี่เก็บของจะไปไหน"

"จะไปอยู่ที่อื่น เดย์คิดว่าไนท์คงอยากมีเวลาส่วนตัว มีพื้นที่ส่วนตัวมากขึ้น ไม่ต้องห่วงนะ สบายใจได้เลย เดย์ว่าเดย์พอแล้วถ้าไนท์อยากจะหย่าวันไหนก็โทรนัดเดย์ได้เลยนะ เดย์ว่างตลอด" ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแววตาเย็นชา

ใช่ค่ะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกกับเขา ในเมื่อเขากล้าบอกแอมเรื่องความสัมพันธ์ของเราแสดงว่าเขาคงจะจริงจังกับแอม เพราะฉะนั้นฉันควรจะไปได้แล้ว ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของฉันตั้งแต่เเรก ก็ไม่แปลกที่ฉันต้องเป็นฝ่ายเดินจากไป

"ก็ดี แต่เรื่องหย่าคงต้องรอให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันก่อนนะ มึงก็รู้ว่าเขาอยากให้เรารักกัน แต่กูไม่ได้รักมึง มึงเข้าใจใช่ไหม หวังว่ามึงคงไม่บอกเรื่องที่มึงย้ายออกไปอยู่ที่อื่นกับครอบครัวเราทั้งสองหรอกนะ" เขาพูดหน้าตาเฉยไม่ต่างจากฉันเลยสักนิด แต่ผิดแค่นิดเดียวคือฉันเจ็บแต่เขาไม่

เฮ้อ คนไม่รักทำยังไงก็คงไม่รักสินะ

"ไม่ต้องห่วง เรื่องหย่าเดย์คุยกับที่บ้านแล้ว ว่างวันไหนนัดมาได้เลย ขอบคุณเวลาสองปีกว่าที่ผ่านมานะ ไนท์ทำให้เดย์เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่างในตัวไนท์ ขอบใจที่ทำให้เดย์รู้ว่าคนที่ไม่ใช่ยังไงมันก็ไม่ใช่ โชคดี" ฉันลากกระเป๋าเดินผ่านเขาออกมา ไม่อยากจะหันมองหน้าคนใจร้ายอีกแล้ว ถึงเวลาที่ฉันจะต้องอยู่กับความเป็นจริงเสียที....

"ไงมึง สุดท้ายก็เจ็บพอแล้วใช่ไหม" เสียงของเดือนเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดและรู้จักฉันดีที่สุด แต่ไม่ได้เรียนที่เดียวกัน ฉันเอาร่างพัง ๆ มาฝากไว้ที่เดือน

"อืม พอแล้วแพ้แล้ว" พูดพลางเดินเข้าห้องด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก ปล่อยให้เดือนเป็นคนขนกระเป๋าเข้ามาให้

"เฮ้อ มึงนะมึง ร้องไห้เถอะ ร้องออกมาให้พอ" เดือนเดินเข้ามาโอบกอด อ้อมกอดของเดือนอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของซันเลย

"เดือน ทำไมไนท์มันใจร้ายกับเดย์แบบนี้ ทั้งที่เดย์ทำหน้าเมียทุกอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทำไมไม่รักเดย์ล่ะ หรือเพราะเดย์ไม่สวย คงจะใช่แหละ ก็ไนท์เคยบอกให้เดย์ส่องกระจกดูสารรูปตัวเองบ้าง ฮือ ฮือ ฮือ ฮึก ฮึก เกิดมาไม่สวยผิดมากหรือไงอะ" ฉันพร่ำเพ้อร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าเพื่อนสาวคนสนิท เจ็บ เจ็บมาก ๆ ทั้งที่คิดว่าชินชาแต่เปล่าเลย ไม่ชินเลย

"มึงจำได้ไหม ว่ามึงติดของขวัญกูไว้หนึ่งชิ้น" ทั้งที่ฉันกำลังร้องไห้เสียใจแต่จู่ ๆ เดือนกลับทวงถามของขวัญที่ฉันติดค้างไว้เมื่อนานมาแล้ว

"เดือน เดย์เสียใจอยู่ เดือนยังมาทวงของขวัญอีกเหรอ ทำไมเดือนใจร้ายเหมือนไนท์เลย ฮือ ฮือ ฮือ ไม่สงสารเดย์บ้างเลย"

"โอ๊ย… อีเดย์มึงฟังกูนะ" ทันทีที่เสียงเดือนดัง ฉันรีบเงยหน้ามองเดือนเพราะถ้าไม่ตั้งใจฟัง เดือนต้องอารมณ์เสียใส่ฉันเป็นแน่

"ของที่มึงติดค้างกูไว้ วันนี้กูคิดได้แล้วนะว่าจะเอาอะไร" เดือนเผยรอยยิ้มที่มีความสุข

“…” แต่ฉันนี่สิที่ยังไม่เข้าใจเรื่องที่เดือนพูด ก็แค่ของขวัญจะยิ้มอะไรนักหนา ตอนนี้ฉันอกหักอยู่นะต้องปลอบฉันก่อนสิ

"งงล่ะสิอีเฉิ่ม หึ หึ หึ ที่กูอยากได้ก็คือมึงไง" เดือนส่งสายตาแพรวพราว มือลูบไล้ตามร่างกายฉัน ทำฉันขนลุกไปทั้งตัว

"ดะ ดะ เดือน คือเดย์ไม่ชอบแนวนั้น เดย์ไม่เบี้ยน" ฉันรีบปัดป่ายมือของเดือนออกจากร่างกาย

"อีบ้า มึงฟังกูนะเฉิ่ม ต่อไปมึงจะต้องสวย มึงต้องเชิด มึงต้องเริ่ด จำไว้ และที่สำคัญอย่ากลับไปหาไอ้ไนท์อีก"

"เดือน เดือนจ๋า เดย์ไม่อยากแต่งตัว ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เดย์ชอบชีวิตแบบนี้"

"แล้วชีวิตแบบนี้ที่เป็นอยู่ มึงมีความสำคัญกับคนที่มึงรักมันไหมล่ะ หลุดออกมาจากโลกมโนของมึงได้แล้วเดย์ มึงเป็นคนสวย แต่กูไม่เข้าใจทำไมมึงต้องปกปิดความสวยของตัวเอง ทั้งที่ตอนเด็กมึงก็ชอบแต่งตัวสวย ๆ อ๋อ กูคิดออกแล้ว ต้องเป็นตอนที่ไอ้ไนท์ด่ามึงครั้งที่มึงใส่ชุดเจ้าหญิงแน่เลยใช่ไหม"

"ใช่น่ะสิ ก็ไนท์บอกว่าเดย์แต่งตัวอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นสวยสักนิดสู้จี๊ดแฟนมันก็ไม่ได้ ตั้งแต่นั้นมาเดย์ก็..."

"ตั้งแต่นั้นมามึงก็กลายเป็นอีเฉิ่มโคตรเฉิ่มใส่แว่นหนาเตอะ ถักเปียสองข้าง กระโปรงลากพื้น เสื้อนักศึกษาตัวยักษ์ หน้าตาตกกระจากการแต่งเติม กูถามจริง มึงไม่เหนื่อยไม่หนักหน้าบ้างเหรอ ตอนนอนต้องมานั่งตกแต่งกระตามหน้าของตัวเอง ทั้งที่คนอื่นบำรุงแต่อีนี่อะไรแต่งให้ตัวเองขี้เหร่ บอกตรง ๆ กูเพลียจิตมาก มึงบ้าอะเดย์" เดือนร่ายเรียงคำพูดเหมือนอัดอั้นกับพฤติกรรมของฉันมานาน

พูดจนฉันรู้สึกอาย

"เดือนทำไมต้องว่าเพื่อนขนาดนั้น นี่เพื่อนเสียใจอยู่นะ"

"อีเดย์ เลิกตอแหลใส่กูค่ะ กูรู้ไส้รู้พุงมึง เลิกเอาเหตุผลวัยเด็กมาทำลายความสวยของมึงได้แล้ว มึงจะให้ไอ้ไนท์ทำร้ายมึงตลอดชีวิตเหรอ คนอย่างไอ้ไนท์มันไม่มีทางชอบผู้หญิงที่จิตใจหรอก มองความจริงได้แล้ว มึงนั่นแหละรู้จักไอ้ไนท์ดียิ่งกว่ากูซะอีก ไม่รู้ล่ะ ต่อไปกรุณาแปลงร่างที่แท้จริงออกมาได้แล้ว เอาให้มันเสียดายมึงซะ แล้วอย่าไปคืนดีกับมันนะ มึงควรหาผัวใหม่ แล้วเอาให้รูโบ๋ไปเลย"

"หยาบคาย เพื่อนยังไม่โบ๋"

"เออ นั่นแหละ เลิกได้แล้วไอติมแท่งเดิมรสชาติเดิมอะ หัดลองแท่งใหม่ที่มันอาจจะใหญ่กว่าเดิมหรือรสชาติมันอาจจะทำให้มึงติดใจก็ได้นะ อ๊ายยยย แค่คิดก็ฟินแล้วมึง" เดือนทำท่าทางดี๊ด๊าจนฉันอดขำไม่ได้ นี่จินตนาการไปถึงไหนต่อไหนแล้วสินะ

"แล้วแต่เดือนจะให้เพื่อนทำอะไรเลยค่ะ คิดซะว่าเพื่อนเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ก็ได้" ฉันคิดว่าคงถึงเวลาที่ฉันจะต้องอยู่กับโลกความจริงสักที จากนี้ฉันจะเข้มแข็งเพื่อตัวเอง

"ต้องอย่างงั้น มึงเชื่อกู มึงจะเป็นคนที่สวยที่สุด" เดือนพยักหน้าลุกเดินมาจุ๊บที่ปากของฉัน

ให้ตายเถอะทำไมฉันรู้สึกขนลุก

​