ตอนที่ 9 คิดถึงเลยมาหา

1 ปีต่อมา

“แก ฉันว่าชุดนี้ไม่เหมาะกับฉันเลยว่ะ” นารินบ่นกับนริยาหลังจากที่เธอเอาชุดเดรสที่ต้องใส่คืนนี้มาให้นริยาดู

“แลกกับฉันไหมล่ะ”

“หึ ไม่เอาอะ”

วันนี้ทั้งสองสาวจะต้องไปออกงานพร้อมกับชวัลญา ที่ได้รับบัตรเชิญไปร่วมงานวันเกิดของเจ้าของแบรนด์ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวซึ่งเป็นเพื่อนกับเธอ เธอจึงจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ทั้งสองสาวเพื่อไปด้วยกันในฐานะบุตรสาวและสะใภ้คนโต

นริยากับนารินถูกช่างแต่งหน้าทำผมจับแยกกันเพื่อเตรียมตัวกันตั้งแต่บ่าย เพราะทั้งสองสาวผมยาวถึงบั้นเอวทั้งคู่ เลยต้องใช้เวลาในการทำผมนาน อีกทั้งชุดยังมีลูกเล่นที่ต้องระวัง เลยต้องใช้เวลานานเป็นพิเศษ

จนกระทั่งใกล้เวลาออกจากบ้าน ชวัลญาก็มาตามสองสาวที่ห้องของนาริน เธอแอบสะดุดไปเล็กน้อยเมื่อเห็นนริยา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมภาคินถึงยอมหยุดที่เด็กสาวคนนี้

“เป็นยังไงบ้างคะ” นริยาเอ่ยออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก

ร่างบอบบางอยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีขาวงาช้าง กระโปรงยาวผ่าข้างสูงถึงโคนขา เผยให้เห็นรูปร่างผอมบาง แต่มีทรวดทรงที่พอเหมาะ ผมยาวตรงถูกถักเปียแล้วยกขึ้นเป็นมวยผม เปิดเปลือยต้นคอระหงสวยงาม

“สวย ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมถึงปราบพ่อคินอยู่”

“อ้าว แล้วรินล่ะ ไม่สวยเหรอ” นารินถามมารดาบ้าง หลังจากที่เธอเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวผ้าชีฟองยาวกรอมเท้า เผยให้เห็นช่วงไหล่ที่ตั้งฉากสวยงาม โดยที่ทั้งสองสาวใส่เครื่องเพชรที่ชวัลญาเตรียมเอาไว้ให้เข้ากับชุดที่ใส่

“สวย แต่ไม่เหมือนกัน รินสวยแบบดูสวย แต่น้ำสวยแบบสะดุด”

“งอน แม่หลงลูกสะใภ้มากกว่าลูกตัวเอง”

“บ่นมาก ไปได้แล้ว”

ชวัลญาเดินนำทั้งสองสาวออกจากห้องนอนไป โดยมีนริยากับนารินเดินตามหลัง จนเมื่อมาถึงหน้าประตูบ้าน ก็มีรถมาจอดรออยู่แล้ว

เมื่อมาถึงที่งาน ทั้งสองสาวก็เดินตามหลังชวัลญาเข้าไป หล่อนแนะนำนริยากับผู้คนในงานว่าเป็นลูกสะใภ้ใหญ่ เรียกเสียงฮือฮาจากผู้คนภายในงานไม่น้อย

“ขอโทษที่มาช้าครับ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างใบหูเล็ก พร้อมกับมีมือของใครบางคนโอบเอวบางอย่างถือวิสาสะ

“มาแล้วเหรอ” ชวัลญาเอ่ยทักผู้มาใหม่ด้วยรอยยิ้ม

“…..” นริยากับนารินมองผู้มาใหม่ด้วยอาการตกใจ

“มาได้ยังไงคะ” หญิงสาวถามร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าค่อนข้างตกใจ

“วันหยุดเทศกาลของที่นู่น เลยบินกลับมาหาเมีย” ภาคินตอบหญิงสาวด้วยรอยยิ้มจางๆ ที่ยังพอมองออกว่ามีอาการเหนื่อยอ่อน

“แล้วทำไมไม่กลับไปพักที่บ้านล่ะคะ”

“อยากเห็นเมียสวยไง”

“…..” นริยาถอนหายใจ เธอมองออกว่าเขาเหนื่อย แต่ก็รู้ว่าเขามาที่นี่เพราะต้องการมาเฝ้าเธอ

“เอาล่ะๆ ไปให้เจ้าภาพเห็นหน้าก่อน แล้วค่อยกลับ” ชวัลญาบอกอย่างเข้าใจ ก่อนจะควงภาคินเดินไปหาเพื่อนด้วยสีหน้าภูมิใจ

นริยากับนารินยืนคุยกันอยู่เบาๆสองคนจนกระทั่งชวัลญากับภาคินกลับมา เขาจึงขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะเริ่มไม่ไหว

“น้ำจะอยู่ก่อนไหม หรือจะกลับพร้อมเจ้าคินเลย” หญิงวัยกลางคนถามลูกสะใภ้เพื่อให้เธอเป็นฝ่ายเลือกเอง

“กลับเลยค่ะ”

“โอเค ขับรถดีๆล่ะ”

“ค่ะ”

หลังจากบอกลากันสั้นๆ นริยาก็ควงแขนภาคินกลับออกมาที่รถ เธอมองเขาอย่างแปลกใจเมื่อรู้ว่าเขาขับรถมาเอง

“กลับมาถึงก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกมาเลย” ชายหนุ่มอธิบายราวกับรู้ว่าเธอต้องการพูดอะไร

“ค่ะ น้ำขับเองนะคะ”

“ตามใจเลย”

ภาคินส่งกุญแจรถให้นริยา ก่อนที่ตัวเขาจะขึ้นนั่งที่นั่งข้างคนขับ หญิงสาวมองจนเขาปิดประตูเรียบร้อยแล้ว เธอถึงเดินมาฝั่งคนขับ ยกชายกระโปรงขึ้นแล้วก้าวขึ้นรถ

“ใครเลือกชุดให้”

“คุณแม่ค่ะ”

“สวยดี แต่ถ้าไม่ผ่า ไม่เห็นเนินจะดีกว่านี้”

“งั้นก็ควรใส่ชุดแขนยาวขายาวนะคะ”

“ก็ดีนะ”

“พอเลยค่ะ นอนไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวน้ำขับไปเรื่อยๆ”

“จ้ะ”

มือหนาปรับเอนเบาะให้พอดีกับสรีระของเขา ก่อนที่จะหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ปล่อยให้นริยาทำหน้าที่สารถีได้อย่างไว้วางใจ

“พี่คิน ถึงบ้านแล้วค่ะ”

“เร็วจัง”

“สองชั่วโมงแล้วค่ะ ปกติน้ำขับแค่ชั่วโมงกว่า”

“…..ขับเร็วเกินไปนะ”

“จะพยายามช้าลงค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

ภาคินลงจากรถโดยมีนริยาคอยช่วย ก่อนที่หญิงสาวจะเอารถไปเก็บที่โรงรถแล้วเดินเข้าบ้านไป

เมื่อเข้ามาในบ้านหญิงสาวก็ต้องสะดุ้ง เพราะเธอลืมคิดอะไรบางอย่างไป ตอนที่ภาคินไม่อยู่ เธอนอนที่ห้องของเขาแต่ตอนนี้เขาอยู่ แล้วเธอล่ะ…..เท้าเล็กก้าวขึ้นบันไดจนมาหยุดหน้าห้องนอนช้าๆ เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอควรจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ มือเรียวบางยกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไปหลังจากยืนลังเลอยู่สักพักใหญ่

“ไปอาบน้ำเถอะ จะได้มาพัก ใส่ส้นสูงยืนนานๆ มันเมื่อยนะ” ภาคินบอกหญิงสาวด้วยความห่วงใย

“…..ค่ะ”

นริยาเดินไปหยิบเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะกลับออกมาหลังจากที่เป่าผมจนแห้งเรียบร้อยแล้ว เธอเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงคนละฝั่งกับภาคิน

ชายหนุ่มเห็นนริยามีอาการเกร็งก็ยิ้มเอ็นดู เอื้อมมือไปคว้าต้นแขนกลมให้ขยับเข้ามาใกล้

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไม่ทำอะไรหรอก”

“น้ำยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”

“แหม เกร็งจนตัวจะเขียวอยู่แล้วแม่คุณ”

หญิงสาวส่งค้อนให้เขาวงใหญ่ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวไปนั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆเขา ที่มองเธออย่างเอ็นดู

“ทำไมยังไม่นอนอีกคะ”

“เช็กงานอีกนิดหน่อยน่ะสิ”

“แล้วกลับมากี่วันคะ”

“น่าจะ 4-5 วัน เดี๋ยวก็ต้องกลับไปทำงานต่อ”

“มีวันหยุดก็น่าจะพักนะคะ ไม่น่าเหนื่อยเดินทางมา”

“ก็อยากมาเห็นหน้าไง อยากนอนกอด”

หญิงสาวมองเขาอย่างสำรวจ เพียงปีกว่าเขาก็ดูแตกต่างจากตอนที่เธอรู้จัก เขาดูโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ

ภาคินยิ้มให้หญิงสาว อันที่จริงตารางงานเขาแน่นจนแทบจะไม่ได้นอน เพราะที่บิดาส่งเขาไปที่นั่นเพราะกำลังขยายสาขาจึงส่งเขาไปดูแล แต่เขาพยายามจัดการตารางและรวบรวมงานที่สำคัญเพื่อเคลียร์ไปแล้วทั้งอาทิตย์ อาทิตย์นี้เขาจึงพอมีเวลามาหาหญิงสาวที่นี่แต่ก็ยังต้องทำงานไปด้วย

“คิดว่าน้ำเชื่อเหรอคะ”

“…..ก็เชื่อไปก่อนเถอะนะหลังจากนี้ค่อยว่ากัน”

“…..”

นริยาเอียงคอมองเขาเมื่อเห็นเขามองเธออยู่ ก่อนที่เขาจะกางแขนออกเพื่อเป็นการบอกให้เธอขยับเข้าไปหา

หญิงสาวลังเลอยู่อึดใจก่อนจะขยับเอนกายไปพิงร่างเขา พร้อมกับที่แขนแข็งแรงโอบกอดไหล่เธอเอาไว้หนึ่งข้าง ส่วนอีกข้างก็เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ดูงานที่ลูกน้องส่งมาให้ต่อ

มือเรียวบางจับมือที่โอบไหล่ตัวเองอยู่มาเล่นอย่างคนไม่มีอะไรทำ มือเขาใหญ่แต่นิ้วเรียวยาวสวย แต่ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียด มันสมส่วนกับร่างกายที่สูงใหญ่ของเขา

หลังจากตอบข้อความและสั่งงานลูกน้องเสร็จ มือใหญ่ก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง เขามองมืออีกข้างที่หญิงสาวจับเล่นอยู่ก่อนจะจับรวบข้อมือเล็กเอาไว้อย่างหยอกล้อ

“คะ”

“นอนได้แล้วค่ะคนสวย”

นริยาไม่ตอบอะไร เธอขยับกายลงไปนอนราบกับเตียงนอน โดยมีเขาขยับตามลงมาแล้วกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

“นอนเถอะ ทั้งอาทิตย์พี่นอนรวมกันยังไม่ถึง 24 ชั่วโมงเลย”

เสียงทุ้มขาดหายไปพร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าเขาหลับไปแล้ว นริยาวางมือของเธอทับอ้อมแขนที่กอดเธอเอาไว้ก่อนจะหลับตาลง ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามเขาไป

เช้ามืดวันต่อมา ภาคินตื่นก่อนนริยาตามความเคยชิน เพราะเขานอนไม่กี่ชั่วโมงต่อวันเท่านั้น เขาพยายามทำให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางให้เร็วที่สุดเพื่อที่เขาจะได้กลับมาที่บ้านเสียที

หลังจากลุกไปอาบน้ำแต่เช้าก็กลับมาที่เตียง ดวงตาคมกวาดมองร่างบอบบางที่นอนตะแคงข้าง กระโปรงชุดนอนผ้าซาตินสีหวานเลิกขึ้นมากองอยู่บนต้นขาขาว คอเสื้อที่เป็นเพียงสายเดี่ยวเส้นเล็กๆ เลื่อนต่ำลงเผยให้เห็นเนินขาวเบียดชิดกันอย่างน่าดูชม

“ให้ตายเถอะ โตขึ้นอีกเหรอเนี่ย” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองอย่างพยายามข่มอารมณ์

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะออกจากห้องไปโดยไม่ได้ปลุกหญิงสาว เขาตั้งใจจะลงไปหากาแฟดื่มโดยไม่ได้รบกวนใคร แต่เมื่อลงมาข้างล่างก็เจอแม่บ้านกำลังเตรียมมื้อเช้าอยู่ จึงขอกาแฟจากหล่อนแล้วนั่งรอ จนเมื่อแม่บ้านนำกาแฟมาให้ เขาก็หยิบแก้วกาแฟแล้วถือกลับขึ้นไปบนห้องนอน

ระหว่างที่ภาคินตื่นลงไปข้างล่าง นริยาก็ตื่นมาเข้าห้องน้ำก่อนจะกลับมานอนต่อเหมือนปกติ หญิงสาวสะลึมสะลือจนลืมไปว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนคนเดียว

เมื่อภาคินกลับมาที่ห้องก็เห็นหญิงสาวคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงนอนต่อพอดี เขาแอบยิ้มขำที่เธอน่าจะลืมว่าเขาก็อยู่ด้วย ไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนปกติ

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“…..” หญิงสาวเปิดผ้าห่มขึ้นมามองหาที่มาของเสียงก่อนจะเจอเขายืนมองเธออยู่

“…..”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นก่อนจะห่มผ้าแล้วนอนต่ออย่างไม่สนใจ เธอทำรายงานส่งตั้งหลายวัน แถมเมื่อวานก็ไปออกงานมาอีก ถ้าให้เดา เวลานี้นารินก็น่าจะยังไม่ตื่นเหมือนกัน

“…..” ภาคินหัวเราะเอ็นดูหญิงสาว เขาเดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะจิบกาแฟในมือพร้อมกับเช็กงานจากแท็บเล็ตไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งกาแฟหมดแก้ว และเขาก็สั่งงานเสร็จแล้ว จึงเดินไปที่เตียงแล้วมองก้อนกลมที่ห่มผ้าคลุมโปงอยู่อีกครั้ง

ขอบเตียงยุบยวบลงเล็กน้อยจากการที่ร่างสูงหย่อนกายนั่งลง ผ้าห่มถูกเปิดออกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพบว่าหญิงสาวได้หลับไปแล้ว

แต่ดูเหมือนว่านริยาจะลืมระวังตัวเอง เมื่อหลังจากที่ผ้าห่มผืนใหญ่หลุดออกจากร่างกายบอบบาง ก็เผยให้เห็นเรือนร่างขาวผ่องที่นอนตะแคงขดตัวเล็กน้อย ชุดนอนที่แนบไปกับเรือนกายส่งผลให้เห็นสรีระของหญิงสาวที่เติบโตเต็มวัยอย่างชัดเจน

ภาพที่เห็นทำให้ลมหายใจที่สม่ำเสมอเริ่มติดขัด ลำคอแห้งผากอย่างคนที่อดอยากสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามาแรมปี หลังจากที่เขาหมั้นกับหญิงสาว เขาก็ไม่ข้องเกี่ยวและไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย จากคนที่เคยมีเรื่องบนเตียงทุกวัน วันละหลายรอบ กลายเป็นเหมือนเขาหยุดตัวเองจนทำให้เขากลายเป็นคนสูบบุหรี่จัดจนถึงตอนนี้