ตอนที่ 1 พบเจอ

“ไปค้างบ้านเราไหม”

“ไม่เป็นไรเหรอ”

“อื้ม ไม่เป็นไร เราอยู่กับพี่เรา พ่อแม่เราไปทำงานต่างประเทศ”

“…..ไปก็ไป”

หลังจากคุยตกลงกันเรียบร้อย ทั้งสองสาวก็พากันนั่งรถที่หน้าโรงเรียน ตรงไปยังบ้านของผู้ชักชวน ซึ่งก็คือนาริน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของนริยา

นริยา หรือ น้ำ เด็กสาวผิวขาวจัด ดวงตากลมโต ขนตายาวงอนเป็นแพ ผมตรงยาวดำสนิทเป็นเงาสวยงาม เธอสูง 165 เซนติเมตร แต่หนักเพียงแค่ 43 กิโลกรัม ส่งผลให้เธอดูบอบบางน่าทะนุถนอม

หญิงสาวเป็นคนกรุงเทพแต่กำเนิด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะแยะ อาจจะเพราะเธอเป็นคนไม่ค่อยพูด และไม่เข้าหาใครก่อน นั่นจึงทำให้เธอมีเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันเพียงคนเดียวก็คือนาริน

“เข้ามาสิ ยังไม่มีใครกลับมาหรอก”

เมื่อเดินทางมาถึง นารินก็เปิดประตูเล็กข้างรั้วก่อนจะเรียกให้นริยาตามเธอเข้าไปด้านใน หญิงสาวเดินตามเพื่อนเข้าไปด้วยอาการอึ้ง เมื่อบ้านของนารินมีขนาดไม่ต่างกับคฤหาสน์เลย

“เรามีพี่ชายกับน้องชาย พี่เราอยู่มหาวิทยาลัยปี 4 กับน้องชายเราอยู่มัธยม 2 ห่างกันคนละ 4 ปี”

“ดีจัง เราลูกคนเดียว เหงาจะแย่”

“อย่างน้อยก็ไม่ต้องทะเลาะกันนะ”

“ก็คงงั้น”

“ขึ้นไปเถอะ”

เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้าน สองสาวก็พากันเดินขึ้นไปชั้นสอง ที่มีห้องนอนของนารินอยู่ บนชั้นนี้จะมีห้องนาริน พี่ชาย และน้องชาย อยู่บนชั้นเดียวกัน

“ไปอาบน้ำก่อนไป ใส่เสื้อผ้าเราไปก่อน”

“เราจะใส่ได้เหรอ รินตัวเล็กนิดเดียว”

“เออ จริงด้วย น้ำสูงกว่าเราเยอะเลย งั้นรอแป๊บ เดี๋ยวเราไปเอาเสื้อพี่เรามาให้”

“เอ่อ งั้นเราใส่ของรินดีกว่า”

“ไม่น่าใส่ได้ เราชอบใส่เสื้อผ้าพอดีตัว ที่สำคัญเราแบน น้ำมีหน้าอก ไม่น่าใส่ได้”

“…..”

นารินพูดจบก็เดินหายออกไปจากห้อง นริยาจึงนั่งลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้อง อันที่จริงวันนี้เธอกับนารินตั้งใจจะมาอ่านหนังสือกันเพราะสอบอาทิตย์หน้า และห้องที่พวกเธอเรียนเป็นห้องพิเศษ วิชาเรียนจึงจะมากกว่าห้องเรียนปกติอยู่หลายวิชาและหลายหน่วยกิต

“มาแล้ว เอาเสื้อพี่เราไปใส่ก่อนนะ กางเกงน่าจะใส่ของเราได้อยู่ มีบางตัวที่มันหลวม เราใส่ไม่ได้ น้ำน่าจะใส่ได้”

นารินเดินนำนริยาไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกางเกงขาสั้นกับผ้าเช็ดตัวที่ยังไม่ได้ใช้ออกมาส่งให้นริยา ก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำเพื่อบอกทาง

นริยาพยักหน้าก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับเสื้อยืดตัวหลวมโคร่งและกางเกงขาสั้น

“เราส่งข้อความไปบอกพี่เราแล้วว่าเรายืมเสื้อให้น้ำใส่ รอเราอาบน้ำก่อน เดี๋ยวลงไปหาอะไรกินแล้วค่อยติว”

“อือ”

นารินหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็กลับออกมา หล่อนเป็นคนตัวเล็ก สูง 155 เซนติเมตร จึงไม่ได้ดูโตเป็นสาวเหมือนกับนริยา

“ลงไปหาอะไรกินกัน”

ทั้งสองสาวเดินลงมาชั้นล่างก็พบกับแม่บ้านที่กำลังเตรียมอาหารมื้อเย็นอยู่ เมื่อแม่บ้านเห็นว่ามีแขกมา จึงจัดการเตรียมผลไม้และน้ำอัดลมให้กับทั้งสองสาวและกลับไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ

นารินพานริยาไปนั่งที่ห้องรับแขก ก่อนที่จะหยิบหนังสือกับสมุดในส่วนที่ต้องสอบในวันแรกขึ้นมาวางบนโต๊ะ เพื่อช่วยกันทบทวนในสิ่งที่จะออกข้อสอบ

ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างของเด็กผู้ชายที่สูงราว 170 เซนติเมตร จะเดินเข้ามาพร้อมกับอาการชะงักไปเมื่อเห็นว่ามีแขกอยู่ในบ้าน

“วิน นี่เพื่อนพี่ ชื่อน้ำ”

“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มที่เสียงเริ่มแตกเอ่ยทักก่อน

“สวัสดีค่ะ” นริยาทักทายกลับ เธอไม่ได้คิดว่าน้องชายของเพื่อนจะสูงขนาดนี้จึงอึ้งไปเล็กน้อย

“ผมขึ้นห้องก่อนนะ เจอกันตอนกินข้าว”

นารินพยักหน้ารับ และเมื่อพ้นหลังเด็กหนุ่มไปแล้ว นารินก็หันมาหานริยา ก่อนจะอธิบายให้นริยาฟังถึงน้องชายของเธอ

“ธาวิน ชื่อเล่นวิน สูงใช่ไหม”

“ใช่”

“พี่คินสูงกว่านี้อีก พี่คินสูง 188 เซนติเมตร”

“…..” นริยาอึ้งหลังจากที่ได้ฟังเพื่อนบอก

“น่าจะกลับดึกๆ พี่คินจะเป็นคนนิ่งๆ ดุๆ เอาแต่ใจตัวเองสูง คงเพราะเขาต้องดูแลน้องๆ ด้วยมั้ง เลยเป็นแบบนั้น เพราะพ่อแม่ของเราส่วนใหญ่ทำงานอยู่ต่างประเทศ นานๆ จะกลับมาที พี่คินเลยต้องช่วยดูแลที่บริษัทตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว”

นริยาพยักหน้ารับโดยไม่ได้พูดอะไร พวกเธอจึงเข้าสู่ช่วงเวลาติวหนังสืออย่างเป็นทางการ

หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จทั้งสามคนก็แยกย้ายกันขึ้นห้องนอน นารินกับนริยาที่ติวหนังสือกันตั้งแต่บ่ายจึงใช้เวลาหลังอาหารในการพักผ่อน ก่อนที่จะช่วยกันติวหนังสือต่อ จนกระทั่งใกล้สี่ทุ่ม นารินจึงขอตัวไปนอนก่อน ปล่อยให้นริยานั่งอ่านหนังสือเรียนและหนังสือที่นำไปสร้างหนังชื่อดังอยู่เพียงลำพัง

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังอ่านหนังสือเพลินๆ อยู่ๆประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่ก้าวเข้ามา

นริยามองผู้มาใหม่ด้วยอาการตกใจ เพราะเธอเองก็ไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน เพิ่งซักตากไปเมื่อตอนขึ้นมาบนห้องนอน และที่สำคัญเวลานี้เจ้าของห้องได้หลับไปแล้ว

“รินหลับแล้วเหรอ”

“ค่ะ” นริยาที่เพิ่งได้มองเขาเต็มตาก็อึ้งไป

ภาคิน เป็นชายหนุ่มร่างสูง รูปร่างกำลังดี ไม่ได้ผอมแห้ง แต่ก็ไม่ได้ใหญ่โตจนน่าเกลียด เขาหล่อระดับเดือนของมหาวิทยาลัย อีกทั้งฐานะทางบ้านที่ค่อนข้างดีมาก จึงทำให้เขากลายเป็นที่หมายปองของสาวๆเกือบทั้งมหาวิทยาลัย แต่เขาก็ครองตัวโสดมาจนใกล้จะเรียนจบ

แต่ก็ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มจะไม่เคยมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาว เขาเองก็ผู้ชายแบดๆ คนหนึ่งเหมือนกัน เพียงแต่จะมีคนที่รู้อยู่แค่ไม่กี่คน หลักๆก็จะเป็นคนในครอบครัว เพื่อนสนิท หรือคนที่ใกล้ชิด

หญิงสาวหลายคนที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วยจะรู้จักเขาเพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น แต่ถ้าคนที่เป็นคู่ขากันก็จะรับรู้รสนิยมและนิสัยของเขามากพอสมควร เพียงแต่เขาไม่ได้คบใครเป็นจริงเป็นจังเท่านั้น ซึ่งพวกหล่อนก็รู้และยินดีที่จะมีความสัมพันธ์ชั่วคราวกับเขาไปเรื่อยๆแบบนี้

“รินไปเอาเสื้อพี่มาให้เธอใส่เหรอ”

“ค่ะ”

“อืม เหมาะดีนะ เอาไปสิ พี่ให้”

ดวงตาคมดุมองไปที่ร่างบอบบางปราดเดียวก็รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้ใส่ปราการด้านใน เธอห่อตัวตามสัญชาตญาณ เขาจึงไม่ได้ก้าวเข้าไปใกล้ ยืนอยู่ที่หน้าประตูเช่นเดิม

นริยามีท่าทางกระอักกระอ่วน เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาบอกเธอมันเป็นเพราะเขามองว่าเสื้อเขาเหมาะกับเธอจริงๆ หรือแค่ประชดประชันเธอที่เอาเสื้อเขามาใส่โดยไม่ได้ขออนุญาต

“อย่าคิดเยอะ พี่บอกว่าให้ก็คือให้”

“…..ค่ะ”

“แล้วทำไมยังไม่นอน”

“อ่านหนังสือค่ะ”

“อืม อย่านอนดึกล่ะ แล้วก็ล็อกประตูห้องด้วย”

“ค่ะ”

ภาคินถอยหลังเดินออกจากห้องไปหลังจากที่พูดจบ นริยาแอบถอนหายใจเบาๆ เธอแอบเกร็งเล็กน้อยตอนที่เขายืนอยู่ภายในห้อง ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ตามลำพังและไม่ได้ปิดประตูก็ตาม บุคลิกเขาดูดุและน่าเกรงขามอย่างที่นารินบอกเธอจริงๆ

หญิงสาวอ่านหนังสือต่อไปเรื่อยๆ จนรู้สึกตัวอีกทีก็ผ่านพ้นวันใหม่ไปหลายนาที มือเล็กวางหนังสือลงบนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดร่างกายคลายความเมื่อยขบ ก่อนจะมองซ้ายมองขวาเพื่อหาขวดน้ำดื่ม แต่เมื่อไม่เห็นมีจึงเปิดประตูห้องอย่างเบามือ มองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นใครก็ปิดประตูแล้วค่อยๆเดินลงบันไดไป