14 คุณคือใครเจ้านายหรือเลขา

เสียงออดที่หน้าประตูทำให้มนิษาแปลกใจเพราะถ้าเป็นราฟาเอลเขาก็คงจะกดรหัสเข้ามาเองได้ ยังไม่ทันที่จะดูว่าใครมากดออดประตูก็ถูกเปิดออกมาก่อนแล้ว

“คุณ” หญิงสาวจำได้ว่าเขาคือเจ้านายของคนรัก

“คุณเป็นใครแล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วคุณราฟาเอลไปไหน” เจโรมถามด้วยความแปลกใจ

“ฉันเป็นคนรักของคุณราฟ คุณคงเป็นเจ้านายของเขาใช่ไหมคะ ฉันเคยเห็นคุณบนเรือ”

“บนเรือ เจ้านาย”

“ใช่ค่ะ ก็วันที่คุณไปตามเขามาทำงานไงคะ ฉันบังเอิญได้ยินคุณคุยกับเขา ขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทไปหน่อย”

“เขาบอกแบบนั้นเหรอครับ”

“ไม่ต้องให้บอกหรอกค่ะ คุณดุเขาขนาดนั้นฉันก็ดูออก ยังมีอีกเรื่องที่ต้องขอโทษคุณแทนเขา”

“เรื่องอะไรครับ” เจโรมถาม เขากำลังจับต้นชนปลายว่าตอนนี้ราฟาเอลกำลังเล่นอะไรอยู่

“ก็เรื่องที่เขาให้ฉันมาอยู่ที่คอนโดของคุณ”

“คอนโดของผม อ่อ ใช่ ผมลืมไปเลยว่านี่เป็นคอนโดของผม”

“ว่าแต่คุณมาหาเขา มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ เขาออกไปข้างนอกอีกสักพักก็คงจะกลับ”

“ผมก็แค่แวะมาเองครับ ไม่มีอะไร ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ว่าแต่ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร”

“ฉันชื่อมนิษาค่ะ คุณจะเรียกมะนาวเหมือนที่คุณราฟเรียกก็ได้ค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อเจโรม หวังว่าเราคงได้พบกันอีก เรื่องคอนโดคุณอยู่ได้ตามสบายเลยผมไม่คิดจะมาอยู่ที่นี่อยู่แล้ว”

“ขอบคุณนะคะ ถึงคุณจะเป็นเจ้านายหน้าดุไปหน่อยแต่ก็ใจดีมากเลยทีเดียวค่ะ”

“ผมถือว่านั่นเป็นคำชมนะครับ ขอตัวก่อน”

เจโรมออกจากห้องไปได้ไม่นานมนิษาจึงเห็นว่าเขาลืมซองเอกสารไว้หญิงสาวรีบคว้ากระเป๋าถือและโทรศัพท์ของตนเองแล้วหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาคิดว่าตามเอาไปให้เขา

พอลงมาจากลิฟต์ก็เห็นว่าตอนนี้เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เธอไม่ได้จะตั้งใจจะแอบฟังเลยแต่บริเวณนั้นมันเงียบและชายหนุ่มก็คุยด้วยเสียงค่อนข้างดัง

“คุณราฟ จะโกหกเธอทำไมว่าผมเป็นเจ้านาย”

“..”

“ครับผมยังไม่บอกเธอ”

“..”

“อะไรนะเธอเป็นลูกคุณโชติ แล้วคุณจะทำยังไงต่อ ตกลงจะแต่งงานกับเธอใช่ไหม”

“..”

“แล้วทำไม่บอกความจริงเธอไป จะได้รีบแต่งงานให้เรียบร้อย”

“..”

“อ๋อ ผมเข้าใจแล้ว งั้นเรื่องโรงแรมคุณโชติก็ตกลงตามที่เขาเสนอเพราะคุณก็ชอบลูกสาวเขาไปแล้วนี่”

“..”

“ได้ผมจะไม่บอกเธอ ถ้าเจอครั้งหน้าผมก็ยังต้องแสดงเป็นเจ้านายใช่ไหม คุณนี่มันจอมวางแผนจริง ๆ”

มนิษาไม่รู้ว่าคนปลายสายจะพูดอะไรบ้างแต่เท่าที่ฟังก็พอจับใจความได้แล้วว่า คุณเจโรมคนนี้ไม่ได้เป็นเจ้านายของราฟาเอลแต่เขาเป็นเลขา เรื่องนี้เธอต้องโทษความผิดของตัวเองที่ทึกทักเอาแค่สิ่งที่ตัวเองเห็น

แต่เรื่องโรงแรมของพ่อเธอและเรื่องแต่งงานนั้นมันเป็นเรื่องที่เขาเองรู้มาตลอดว่าคนที่เธอต้องแต่งงานด้วยก็คือตัวเอง ทุกอย่างที่เขาทำคงวางแผนเอาไว้แล้วทั้งหมด คนที่เธอเชื่อใจ คนที่เธอไว้และยอมฝากทุกอย่างในชีวิต กลับมาหักหลังกันแบบนี้

มันยากที่เธอจะกลับไปมองหน้าเขาได้ หญิงสาวกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง วางแฟ้มเมื่อครู่ไว้ที่เดิมเธอต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนที่ราฟาเอลจะกลับมา

มนิษาอยากร้องไห้ ให้กับความโง่ของตัวเองที่โดดลงในกับดักที่เขาไว้ หลงคิดว่าเขาเป็นคนดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วย ในสายตาของเขาเธอคงเป็นแค่ตัวตลก เขาคงแอบหัวเราะเธอลับหลังอยู่หลายครั้ง กับความโง่ที่เธอมองว่าเขาเป็นเทพบุตร ทั้งที่จริงแล้วเขามันคือปีศาจในคราบเทพบุตรเท่านั้น

หญิงสาวปาดน้ำตาทิ้ง จากนั้นลงมาเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่คอนโดของเอริญา

ตอนนี้มนิษาไม่รู้ไปทำยังไงกับชีวิต ถ้ากลับบ้านคงหนีไม่พ้นการแต่งงาน ถ้าอยู่ที่นี่ก็กลัวว่าเขาจะมาตาม

ขณะกำลังคิดไม่ตกพี่สาวของเธอก็โทรศัพท์เข้ามาหาและบอกกับเธอว่าเรื่องแต่งงานเธอจะเป็นคนแต่งเอง

“ทำไมพี่หวานเปลี่ยนใจล่ะคะ”

“พี่เจอตัวจริงเขาแล้ว เขาดูดีกว่าที่คิด อีกอย่างเธอก็บอกเองนี้ว่ามีแฟนแล้ว”

“แล้วแฟนพี่หวานล่ะคะ”

“แฟนพี่หรือจะสู้คุณราฟาเอลได้ อย่าถามอะไรให้มากเลยพี่โทรมาบอกแค่นี้แหละ เรื่องงานที่โรงแรมก็ไม่ต้องกลับมาทำแล้วนะพี่จะเข้าไปช่วยงานว่าที่สามีพี่เอง แค่นี้นะ ถ้าแต่งวันไหนพี่จะโทรบอกอีกที”

พี่สาวของเธอวางสายไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อวานเธอคงดีใจที่ไม่ต้องแต่งงานแต่ในวันนี้ความรู้สึกมันไม่ได้ใกล้เคียงกับคำนั้นเลย เพราะคนที่พี่สาวกำลังจะแต่งงานคือคนเดียวกับคนที่เธอรักคือคนเดียวกับคนที่สัญญากับเธอว่าจะรักเธอและมีเธอคนเดียว

ความรู้สึกโดดเดี่ยว ผิดหวังเสียใจมันผสมกันแยกไม่ออกว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกแบบไหนกันแน่

ตอนนี้มนิษาต้องมองไปข้างหน้า เพราะถ้าไม่ต้องกลับไปทำงานที่โรงแรมของบิดาก็เท่ากับว่าจากนี้เธอจะต้องรีบหางานให้เร็วที่สุดเพราะเงินเก็บเหลือไม่มากแล้ว

เธอรีบเปิดโน้ตบุ๊กเช็กอีเมลว่ามีที่ไหนติต่อกลับมาบ้าง จำนวนตัวเลขแจ้งเตือนในอีเมลทำให้เธอยิ้มได้

มีโรงแรมที่เรียกเธอไปสัมภาษณ์อยู่สองแห่ง วันสัมภาษณ์คือสัปดาห์หน้า และรีสอร์ตที่สมุยนัดสัมภาษณ์ผ่านทางโปรแกรมซูมซึ่งเขาให้เธอแจ้งกลับทางอีเมลว่าสะดวกเวลาไหนโดยแนบตารางเวลามาด้วย มนิษาเห็นว่าตารางเวลาถูกจองไว้เกือบเต็มแล้ว เหลืออีกสองเวลาคือในอีก 30 นาทีข้างหน้ากับวันพรุ่งนี้

เธอไม่ลังเลเลยที่จะเลือกเวลาที่เร็วที่สุดแม้ว่าจะยังไม่ได้เตรียมพร้อมแต่ก็อยากรีบทำทุกอย่างให้เสร็จ ถ้าทางนั้นรับเข้าทำงานเธอก็พร้อมที่จะเดินทางไปทันที

มนิษารีบแต่งตัวและจัดมุมสัมภาษณ์ให้ตัวเองดูดีที่สุดเธอตื่นเต้นไม่น้อยกับการสัมภาษณ์งานครั้งแรก แม้อาจารย์จะสอนมาแล้วและเธอเองก็ฝึกซ้อมมาหลายครั้ง แต่ก็ยังบังคับมือตัวเองไม่ให้มันสั่นด้วยความยากลำบาก

พอถึงเวลาก็นั่งตัวตรงหน้าคอมพิวเตอร์ คำถามก็เป็นคำถามทั่วไปกับคำถามที่ให้สถานการ์มาแล้วให้เราคิดวิธีจัดการกับแขกที่เข้ามาพัก คำถามสุดท้ายถามว่าถ้าได้งาน เธอพร้อมจะบินไปที่สมุยเมื่อไหร่

ก่อนตอบคำถามมนิษามองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่มีของใช้ส่วนตัวงอยู่ในนั้น พร้อมกับคิดว่าวันนี้มีเที่ยวบินไปสมุยกี่โมงบวกเวลาเดินทางจากคอนโดไปสนามบินอีกหนึ่งชั่วโมงเธอก็ตอบไปอย่างมั่นใจ

“ถ้ามีตั๋วก็บินไฟล์ทหกโมงเย็นได้เลยค่ะ”

“แล้วเราจะติดต่อกลับไปนะคะ อย่าลืมเปิดโทรศัพท์ไว้รอด้วยนะคะ”

ตัดการเชื่อมต่อไปแล้วมนิษาก็เก็บกวาดห้อง เธอต้องออกจากที่นี่ก่อนที่ราฟาเอลจะเลิกงาน

หญิงสาวลากกระเป๋าเดินทางลงมาจากคอนโด โดยที่ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เธอค้นหาห้องพักรายวันที่ใกล้ที่สุด เนื่องจากจำนวนเงินในกระเป๋าไม่เอื้อต่อการไปนอนโรงแรม ถ้าจะเช่าห้องอยู่เป็นรายเดือนก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ทำงานที่ไหน

ยังค้นหาห้องพักรายวันไม่เจอก็มีสายเรียกเข้า เบอร์โทรไม่ได้บันทึกไว้ และรหัสตัวหน้ายังเหมือนกับรหัสทางไกลของจังหวัดทางภาคใต้

“สวัสดีค่ะ”

“คุณมนิษาใช่ไหมคะ”

“ค่ะ ฉันมนิษาค่ะ”

“ที่เราสัมภาษณ์ไปเมื่อครู่ คุณมาได้ตามเวลาใช่ไหมคะ”

“ฉันขอเช็กตั๋วเครื่องบินก่อนได้ไหมคะ”

“ทางเราเช็กแล้วมันมีตั๋วว่างอยู่ ถ้าคุณตัดสินใจจะมาทำงานที่นี่ก็ติดต่อหน้าเคาน์เตอร์สายการบินได้เลย”

“หมายถึงคุณรับฉันเข้าทำงานเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ ยินดีด้วยนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ ฉันไปรับตัวได้เลยใช่ไหมคะ”

“ค่ะ ฉันจะจองให้ตามชื่อในบัตรประชาชนที่คุณให้ไว้นะคะ”

“ขอบคุณนะคะ”

“เดินทางปลอดภัยนะคะ ถ้าถึงสนามบินแล้วรถของรีสอร์ตจะไปรับคุณเองค่ะ”

มนิษาเชื่อแล้วว่าฟ้าหลังฝนมีจริง เธอจะไปทำงานในรีสอร์ตบนเกาะสมุย ซึ่งมีทั้งที่พักและอาหารให้เธอครบสามมื้อ แถมยังได้ใกล้ชิดกับธรรมชาติ การไปอยู่ในสถานที่แบบนั้นคงทำให้เธอลืมเรื่องเลวร้ายและใครบางคนได้อยากไม่ยากเท่าไหร่