ตอนที่ 2

“ก็ต้องยืนอยู่สิคะ พวกคุณเล่นร่ำลากันไม่เว้นที่เดินให้ใครเลยนี่”

หญิงสาวอดตำหนิไม่ได้ เหมือนวันนี้อะไรก็ไม่เป็นใจให้เธอ เพื่อนก็หาไม่เจอ มีคนหื่นมาขวางทางจนต้องมายืนรอพวกหน้าด้านนัวเนียกันไม่พอ ต้องมาเป็นพยานตอนพวกเขากอดฟัดร่ำลากันไปอีก

โอ๊ย! เธออยากจะกรีดร้องในใจสักร้อยครั้งพันครั้ง

“อ้อเหรอครับ ผมภาวัต ภัควเดชานะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”

เขายื่นมือมาข้างหน้าอย่างแสดงออกว่าต้องการทำความรู้จักกับเธอ ทว่าเธอกลับเมินเฉยเสีย เธอไม่นึกอยากจะให้ร่างกายแตะสัมผัสกับคนแปลกหน้าอย่างเขาแม้กระทั่งการจับมือก็ตาม จะบอกว่าไม่ไว้ใจก็ถูก ใครก็ไม่รู้นี่นา แต่ที่แน่ ๆ พฤติกรรมน่ารังเกียจเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง

“ค่ะ” เธอจึงทำเพียงตอบรับไปอย่างส่ง ๆ

“ไม่คิดจะบอกชื่อของคุณหน่อยเหรอครับ ใจร้ายจัง”

แววตาเจ้าชู้เปิดเผยของเขาทำให้เธออยากจะเดินออกจากตรงนี้ไว ๆ ติดก็แต่ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนนี้นี่แหละที่ขวางทางไม่ยอมขยับ

“ไม่ดีกว่าค่ะ เราแค่บังเอิญเจอกันเท่านั้นเอง ขอทางหน่อยค่ะ”

เมื่อถูกหญิงสาวตัดสัมพันธ์ชายหนุ่มก็ไหวไหล่คล้ายไม่ใส่ใจ เขาไม่ตื๊อเธอต่อและยอมขยับหลบทางให้แต่โดยดีจนเธอแปลกใจไม่น้อย

แต่ในจังหวะที่เธอกำลังเดินผ่านเขาไป มือใหญ่ก็คว้าแขนของเธอเอาไว้แน่น จนเธอหันขวับมาด้วยความตกใจ

“ปล่อยนะ!” เธอร้องพร้อมกับกระชากแขนตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย

“ใจเย็นที่รัก ผมแค่จะถามอีกครั้งว่าคุณอยากเปลี่ยนใจไปต่อกับผมไหม”

น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความมั่นใจในตัวเองของคนถามทำเอาเธอถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่

คนหน้าด้าน!

ดวงตากลมโตของเธอสบกับเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาคมเข้มของเขาสวยมาก มากขนาดที่แสงสว่างไม่มากพอก็ยังคงมองเห็นสีน้ำตาลอ่อนในดวงตาของเขาได้ชัดเจน แต่ใช่ว่าเธอจะอ่อนระทวยกับสายตาของเขาเสียเมื่อไหร่

“ไม่ค่ะ ขอตัวนะคะ”

หญิงสาวสะบัดมือของคนแปลกหน้าออกอย่างแรงโดยที่เขาก็ไม่ได้ยื้อต่อ แล้วก้าวเดินขึ้นบันไดไป ทว่าหากเพียงแค่ก้าวเดียวเธอกลับต้องหมุนตัวมาหาเขาอีกครั้งเพราะนึกอะไรขึ้นมาได้

“อ้อ ลืมเตือน คราวหน้าแนะนำว่าถ้าไม่ไหวไปเปิดห้องดีกว่านะคะ ใกล้ ๆ นี่ก็มีเยอะแยะ แถวนี้มันคงตื่นเต้นเกินไป แต่ถ้าเลือกไม่ถูกนี่เลยค่ะ...”

“ครับ?”

ภาวัตเลิกคิ้วประหลาดใจเมื่อหญิงสาวเจ้าของเสียงหวานยื่นกระดาษแผ่นเล็กประมาณครึ่งเอสี่ที่ถูกคลี่ออกมาทั้งยังเห็นรอยพับอยู่ให้

“ใบปลิวน่ะค่ะ โรงแรมของฉันเอง อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ ถ้าคุณไม่ไหวเปิดห้องที่นี่ก็ได้นะคะ รับรองว่าโรงแรมเราจะบริการคุณอย่างดีเลยค่ะ ห้องสะอาด พนักงานมารยาทเยี่ยม ราคาประทับใจ มีทั้งรายวันรายสัปดาห์และรายเดือน อาหารอร่อย บรรยากาศพรีเมี่ยมมากค่ะ หวังว่าจะได้ต้อนรับคุณผู้ชายนะคะ” เจ้าของโรงแรมสาวร่ายยาวเหยียดตบท้ายด้วยรอยยิ้มการค้าแบบสมบูรณ์ก่อนหันหลังเดินขึ้นไปชั้นสาม ทิ้งชายหนุ่มไว้กับท่าทีนิ่งอึ้งพร้อมใบปลิวยับ ๆ ในมือ

ผ่านไปหลายนาทีกว่าที่ภาวัตจะขยับตัวและระเบิดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นึกไม่ถึงว่าเธอจะมาในรูปแบบนี้ ช่างแตกต่างกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอมากจริง ๆ เธอหันหลังให้กับคำชวน หันหลังให้กับความหล่อเหลาของเขา หันหลังให้กับนามสกุลอันมีอิทธิพลมากมายที่ทุกคนอยากจะได้ครอบครองมัน

เอ...หรือว่าเขาควรจะไปเป็นลูกค้าเธอดีนะ

ชายหนุ่มมองใบปลิวในมืออย่างพิจารณาอีกครั้ง

“โรงแรมทริปเปิลแอลเหรอ”

เขาพยายามนึกอยู่ว่าเจ้าของโครงการทริปเปิลแอลนี่คือใคร เพราะดูเหมือนเขาจะเคยได้ยินว่ามันเป็นโครงการลูกที่แตกแขนงมาจากโครงการแม่อย่างเดอะทรูธ เขาเองก็มีเพื่อนแนะนำโรงแรมในเครือลูกมาหลายครั้งแล้วเช่นกัน แต่ไม่มีโอกาสได้แวะเสียที ถ้ารู้ว่าไปแล้วจะได้เจอเธอคนนี้เขาคงจะไปเสียตั้งนานแล้ว

แต่คืนนี้สิแย่ของจริง เขาตั้งใจจะหิ้วนางแบบสาวคนนั้นติดมือกลับบ้านไปสักหน่อย แถมตอนนี้แม่สาวคนนั้นก็หลุดมือไปแล้ว จะให้หาคนใหม่ตอนนี้เขาก็ไม่มีอารมณ์เสียด้วยสิ แต่พอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงกดโทรออกในหมายเลขที่คุ้นเคยดี

“ไงแนทคุณอยู่ไหน”

“อยู่คอนโดค่ะคุณวัต แนทเพิ่งกลับมาถึงน่ะค่ะ คิดถึงคุณวัตจะแย่”

คำตอบของปลายสายทำให้ชายหนุ่มพอใจเป็นอย่างมาก แนทหรือนันสินีรู้จักรุกและถอย ไม่มากไม่น้อยไปเมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ดังนั้นเธอคนนี้จึงอยู่กับเขาได้นานกว่าใคร

“อาบน้ำรอเลยนะ เดี๋ยวผมเข้าไป” ชายหนุ่มสั่ง

“แนทนึกว่าคุณจะรออาบพร้อมกันซะอีก” คนปลายสายอ่อยกลับมา

“ไม่ละ วันนี้ผมไม่อยากรอ” เสียงห้วนสั้นของเขาเอ่ยเพียงเท่านั้นความกระเง้ากระงอดของปลายสายก็หายไปทันที หญิงสาวรู้ดีว่าภาวัตไม่ชอบคนเรื่องมากและพูดไม่รู้ฟัง ปกติแล้วเขาไม่ชอบอาบน้ำกับใคร กับเธอนั้นมีบ้างนาน ๆ ครั้งซึ่งถือว่าเหนือกว่าคนอื่นมากแล้ว เธอจึงยอมเข้าใจเขาอย่างง่ายดาย

“ได้ค่ะ รีบมานะคะ”