บทที่ 7 ซื้อทาส

บทที่ 7 ซื้อทาส

อาเฟยครุ่นคิดคล้ายกับความรู้สึกเบื้องลึกในใจว่าตนนั้นคุ้นเคยกับการออกคำสั่งและกลุ่มคนจำนวนมากเช่นนี้ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเคยสัมผัสเหตุการณ์เช่นนี้ที่ไหน

“ฮวาเอ๋อร์ แล้วเจ้าจะเอาสิ่งใดมาเป็นเกณฑ์ตัดสินว่าจะให้ผู้ใดเป็นหัวหน้าสายข่าวอย่างที่เจ้ากล่าวมา”

คำถามของอาเฟยคล้ายกับต้องใจผู้ใดหลายคน เหล่าคนงานจึงพยักหน้าเห็นด้วยอีกครั้ง

“เรื่องนี้ข้าต้องขอดูผลงาน ข้ามีเงินกองกลางให้สำหรับการหาข่าวที่คิดว่าสำคัญห้าร้อยตำลึงทอง โดยให้ผู้ดูแลหอประมูลแจกจ่ายให้ในส่วนของข่าวที่ได้มา จ่ายมากหรือน้อยไม่สำคัญ แต่สิ่งที่ข้าต้องการคือข่าวทั้งหมด ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ข้าก็ต้องการ”

เหอหลันฮวาบอกความต้องการของนางทั้งหมดในส่วนของหอข่าวสาร บ่าวไพร่และคนงานรวมถึงคนดูแลหอพยักหน้ารับและสัญญาว่าจะทำตามคำสั่งอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

หลังจากที่จัดการและแจกแจงเรื่องงานเรียบร้อยแล้ว นางจึงสั่งให้คนดูแลทั้งโรงน้ำชาและหอประมูลเรียกหลงจู๊ร้านค้าทั้งหมดมาพบนางและสามี รวมทั้งให้เอาบัญชีของร้านทั้งหมดมาด้วย

เมื่อได้พบปะพูดคุย เหอหลันฮวาจึงชวนอาเฟยไปที่โรงค้าทาสเพื่อหาซื้อบ่าวไพร่เพิ่ม

“เจ้า เจ้าจะซื้อบ่าวไพร่เพิ่มหรือ ข้าว่าเท่าที่มีก็น่าจะพอ”

อาเฟยไม่เข้าใจในความคิดของฮูหยินตน ในเมื่อบ่าวไพร่ในจวนก็พอมี ร้านค้าต่าง ๆ จำนวนบ่าวไพร่และคนงานก็พอแล้ว

“ท่านพี่ ต่อให้เราสองคนอยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบเยี่ยงไร ข้าเชื่อว่าคนที่ต้องการทำลายเราสองคนย่อมต้องไม่หยุด ข้ารู้ว่าท่านมีความสามารถด้านการต่อสู้ แต่ท่านไม่ใช่บ่าวตัดฟืนอีกแล้วนะเจ้าคะ ท่านเป็นสามีของข้า จึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรเอง อีกทั้งตัวท่านยังไม่มีบ่าวข้างกาย ข้าไม่อยากให้สามีของข้าน้อยหน้าผู้ใดเจ้าค่ะ”

เหอหลันฮวานางไม่คิดที่จะปิดบังความคิด นางมองว่าต่อให้นางคิดแก้แค้น แต่คนพวกนั้นจะยอมหยุดหรือไม่ ในเมื่อนางกวาดเอาสินเดิมมาจนหมด ในส่วนทรัพย์สินของพี่ชายทั้งสอง ฮูหยินรองและเสนาบดีเหอไม่มีสิทธิ์ที่จะแตะต้อง

ไม่ว่าเรื่องอันใดอาเฟยไม่คิดที่จะขัดฮูหยินของตน จึงพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะประคองนางด้วยความรักเดินมาที่รถม้าและมุ่งหน้าสู่โรงค้าทาส

เมื่อเข้ามาในตรอกโรงค้าทาส อาเฟยจับมือภรรยาไว้แน่น เนื่องจากสถานที่แห่งนี้ไม่น่าชวนมอง ทาสบางคนที่โดนจับมาเมื่อเกิดการต่อต้านจะถูกทุบตี ซึ่งไม่ต่างจากเขาในอดีต

และเขาเองเหมือนเจอกับสวรรค์ วันที่หมดหวังและจนอยู่กับสถานที่ไม่ต่างจากสัตว์เช่นนี้ และยังหมดหวังกับความทรงจำที่หายไป เขาแทบจะไม่อยากมีชีวิตรอดต่อไป จนวันที่เหอหลันฮวาเข้ามาในสถานที่แห่งนี้พร้อมบ่าวคนสนิท และได้สบตากับนางเข้า จวบจนนางตัดสินใจซื้อเขากลับไป ทำให้เขาคิดไว้ว่าจะทำงานถวายชีวิต แต่ไม่คิดว่าจะจับพลัดจับผลูมาเป็นสามีของนางแทน

“สวัสดีขอรับนายท่าน ฮูหยิน ไม่ทราบว่าต้องการทาสแบบไหนขอรับ”

เจ้าของแต่ละร้านต่างเมียงมองและส่งเสียงเรียกเหอหลันฮวาและอาเฟยเพื่อสอบถามว่าต้องการทาสไปใช้งานในส่วนใด

“ข้าและท่านพี่ขอเดินดูก่อนก็แล้วกัน แล้วจะมาแจ้งว่าต้องการทาสคนใด”

เหอหลันฮวาขอเดินดูก่อน หากแจ้งความประสงค์ไป กลัวว่าจะเอาทาสที่นางไม่ต้องการมา

อาเฟยเห็นด้วยกับนาง สองสามีภรรยาจึงจับจูงมือเดินดูตามกรงขังทาสของแต่ละร้าน จนมาถึงกรงขังกรงหนึ่งที่ขังทาสไว้ประมาณสามถึงสี่คน รูปร่างกำยำสายตาแน่วแน่คล้ายกับไม่ใช่ทาส

แต่พอทั้งสี่คนเห็นหน้าของอาเฟย จึงรีบเดินมาเกาะลูกกรงไม้และมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา แต่แววตานั้นกลับปนไปด้วยความดีใจ

เมื่อสายตาของอาเฟยปะทะเข้ากับหนึ่งในนั้น ทั้งสี่จึงคุกเข่าข้างหนึ่งให้เขาคล้ายกับองครักษ์ที่ทำความเคารพเจ้านาย จนอาเฟยตกใจจนผละถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เจ้าของร้านทาสแห่งนี้คิดว่าทาสทั้งสี่จะทำร้ายลูกค้า จึงเดินเข้ามาเตรียมจะยื่นแซ่เข้าไปฟาดให้หลาบจำ แต่กลับโดนอาเฟยส่งเสียงห้ามไว้ทัน

“หยุด นี่เจ้ากำลังจะทำอะไร คนพวกนี้ไม่ได้ทำร้ายข้าและฮูหยิน สี่คนนี้ราคาเท่าไร ข้าต้องการซื้อทั้งหมด”

เหอหลันฮวาแม้จะแปลกใจ แต่คิดว่าในอดีตท่านพี่ของนางเคยอยู่สถานที่แห่งนี้ อาจจะรู้จักมักคุ้นกับทั้งสี่คนนี้เป็นอย่างดีเลยคิดจะซื้อกลับไป และเท่าที่ดูหน่วยก้านและท่าทาง ทั้งสี่คนน่าจะรู้วรยุทธ์ไม่น้อย โดยที่เหอหลันฮวาไม่รู้เลยว่าถ้าไม่เพราะเรื่องในอดีต ทาสทั้งสี่คนนี้คงไม่ยอมโดนจับตัวง่าย ๆ เป็นแน่

“ขอบคุณขอรับ นายท่าน ฮูหยิน”

ทาสทั้งสี่ตอบรับและกล่าวขอบคุณพร้อมกัน ท่าทีตอบสนองและเห็นอาการเหล่านี้นั้น ยิ่งทำให้เหอหลันฮวาแปลกใจยิ่งนัก คล้ายกับทั้งสี่คนเคยอยู่ในกองทัพและได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แต่ไม่ว่าในอดีตจะเป็นผู้ใดหรือเคยรับใช้ผู้ใดมาก่อนนางไม่สนใจ ขอเพียงหลังจากนี้ไปดูแลสามีนางให้ดีก็พอ

จากนั้นเหอหลันฮวาและอาเฟยเดินเลือกซื้อทาสอีกจำนวนไม่น้อย ราคาค่างวดที่ต้องจ่ายไปกับการซื้อทาสนั้นเกือบห้าร้อยตำลึงเงิน แต่ว่าจะจ่ายไปเท่าใด เหอหลันฮวานางไม่สนใจขอเพียงทาสที่ซื้อมาไม่หักหลังครอบครัวนางก็พอ

เหอหลันฮวาและอาเฟยรวมถึงหลันจิงขึ้นรถม้ากลับจวน ส่วนทาสที่ซื้อมาทางโรงค้าทาสมีเกวียนเทียมวัวไปส่ง ไม่นานทั้งหมดจึงกลับมาถึงจวน

เมื่อมาถึงทาสทั้งหมดมาอยู่รวมตัวกันจนครบ เหอหลันฮวาจึงให้พ่อบ้านออกมากล่าวเรื่องกฎของจวนให้ทุกคนทราบเพื่อจะได้ไม่มีผู้ใดทำผิดกฎ

“เอาล่ะ นอกจากนี้ ข้ายังมีเงินเดือนให้กับทุกคน แม้ว่าข้าจะซื้อพวกเจ้ามาเป็นบ่าว แต่เมื่อไหร่ที่พวกเจ้าต้องการชีวิตอิสระก็ให้เก็บเงินมาไถ่ตัวได้ ตามจำนวนเงินที่ข้าซื้อพวกเจ้ามาจากโรงค้าทาส”

เหอหลันฮวาผ่านมาแล้วหนึ่งชีวิตนางย่อมเข้าใจสัจธรรมดี ไม่ว่าผู้ใดย่อมอยากมีชีวิตอิสระ แต่เมื่อชะตาไม่อาจเปลี่ยนได้ ตอนนี้นางจึงทำเพียงต่อชีวิตให้ด้วยการซื้อทุกคนมาจากโรงค้าทาส อย่างน้อยอยู่กับนางย่อมต้องกินอิ่มนอนหลับ

“ตัวข้านั้นไม่ต้องการบ่าวข้างกายเพิ่ม มีเพียงหลันจิงก็พอแล้ว แต่ท่านพี่ของข้ายังไม่มีบ่าวและองครักษ์ข้างกาย ดังนั้น ข้าจะให้ท่านพี่เลือกด้วยตนเอง”

หญิงสาวหันไปยิ้มให้อาเฟยอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าบ่าวคนใดย่อมต้องดูออกว่านายท่านและฮูหยินนั้นรักกันมากเพียงใด

และเป็นไปอย่างที่เหอหลันฮวาคิด อาเฟยเลือกทาสทั้งสี่คนที่ชายหนุ่มเลือกมาด้วยตนเอง

“พวกเจ้ามีชื่อแซ่หรือไม่”

อาเฟยถามทาสที่เปลี่ยนมาเป็นบ่าวและองครักษ์ของตนเองทั้งสี่คน ความรู้สึกข้างในบอกเขาว่า เขาคุ้นเคยกับทั้งสี่คนเป็นอย่างดี เพียงแต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่า ความรู้สึกที่คุ้นเคยเช่นนี้มีได้อย่างไร

“ข้าเป็นพี่ใหญ่ของเจ้าสามคนนี้ แม้ว่าจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่พวกข้ามาจากที่เดียวกันขอรับ พวกเราทั้งหมดเคยใช้แซ่จื่อ ข้ามีนามว่าจื่อหลงขอรับ”

คล้ายกับคนเป็นพี่ใหญ่กล่าวขึ้น จากนั้นคนที่เหลือจึงเอ่ยชื่อของตนเองมาตามลำดับ

“ข้ามีนามว่าจื่อกวง”

“ข้ามีนามว่าจื่อโหว”

“ข้ามีนามว่าจื่อหู”

อาเฟยยิ่งได้ยินชื่อของทั้งสี่คน ชายหนุ่มยิ่งคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยินชื่อทั้งสี่จากที่ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไรกลับนึกไม่ได้

เมื่อกลุ่มของสี่พี่น้องจื่อเอ่ยนามของตนเรียบร้อยแล้ว บ่าวไพร่คนอื่นต่างก็บอกให้เจ้านายตั้งชื่อใหม่ให้ จากนั้นเหอหลันฮวาและอาเฟยจึงกลับมาที่เรือนหลักของตน โดยมีพี่สี่พี่น้องแซ่จื่อตามมาด้วย