Ep.2

หลังจากนั้นไอ้พวกเลวๆนั้นก็บังคับให้เธอนอนกับพวกมันหลายๆคนทุกคืนทุกวัน จนเธอเริ่มเสพติด

แม้จะทรมานและเจ็บปวดทั้งกายและใจ แต่ไฟราคะก็ยังลุกโชนในกายเธอไปตามธรรมชาติ และไม่ใช่ไฟราคะธรรมดา มันคือไฟร้อนรักที่ทำให้เธอขาดผู้ชายไม่ได้ เธอต้องการร่วมรักทุกคืนทุกวันทั้งที่ใจไม่ต้องการ แต่เมื่อหนีออกมาจากแดนนรกได้ เธอก็ขอเลือกผู้ชายคนนี้ก็แล้วกัน เพราะเขาคือคนที่ช่วยชีวิตเธอ และแลดูเขาเป็นคนดี

“อูย...ข้าจะไม่ไหวแล้ว” ใบหน้าคมคายบิดเบี้ยวแหงนเงย เหงื่อหลายหยดผดขึ้นมาตามกรอบหน้า

“แรงๆเลยค่ะไม่ต้องยั้ง”

เขากำลังห่วงเรื่องนี้อยู่พอดี เพราะการที่เขาจะไปให้ถึงจุดหมาย เขาจำเป็นต้องรุนแรง ไม่เช่นนั้นเขาคงไปไม่ถึง จะมีใครสักกี่คนที่รู้ว่า เขามันเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นกลางอากาศ กายหนาโยกขย่มบนร่างนุ่มอย่างเต็มแรง ดาริสาหอบสะท้าน ด้วยความเสียวกระสันซ่านทรวงแซบจี๊ดถึงใจ

“โอว...อ๊า...จะถึงแล้วค่า เร็วอีกค่ะ อีก...อาว...”

ศีรษะทุยสะบัดไปมาเมื่อความหฤหรรษ์พวยพุ่งขึ้นสูงใกล้จะถล่มลงมา ปลายเล็บแหลมจิกลงบนเนื้อไหล่ทั้งสองข้างของชายหนุ่ม ปากที่อ้าเผยอก็ส่งเสียงร้องครวญถี่ขึ้น และดังขึ้นเรื่อยๆ

คาซัสก็ไม่ต่างกัน เขากำลังจะคลั่งอยู่แล้ว และวินาทีต่อมามือหนาก็จับมือบางทั้งสองข้างกดลงไว้ขางใบหูเล็กเพื่อตรึงหญิงสาวเอาไว้ แล้วกระหน่ำความแข็งร้อนเข้าหาความร้อนระอุแสนคับแน่นนั้นอย่างสุดสวิง

“อูย...อ่าส์”

“อ๊า...ซี๊ด...อ๊า...”

ร่างใหญ่ถอนกายออกเกือบสุดลำเมื่อใกล้จะปลดปล่อยแล้วกระแทกลงมาแรงๆหลายๆครั้งติดกัน

“อ้ากกก...อ่าส...”

“อ๊า...กรี๊ดดด....”

ร่างเล็กกระตุกเฮือกปลดปล่อยความสุขสมรุนแรงออกมาพร้อมส่งเสียงหวีดร้องยาวอย่างสมใจ คาซัสโจนจ้วงอีกครั้งเขาก็คำรามลั่นก่อนจะรีบชักกายใหญ่ออกมาปลดปล่อยภายนอกด้วยมือของเขาเองแทบไม่ทัน

ดาริสานอนหอบหายใจอย่างอิ่มเอม แต่ก็เป็นความสุขแค่เพียงชั่วครู่เท่านั้น ร่างเล็กก็ลุกขึ้นหมายจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าเก่าๆมาสวมใส่ แต่ก็ถูกมือใหญ่เกี่ยวเอวให้ล้มลงมานั่งบนตักคนตัวโตอย่างไม่ทันตั้งตัว

“จะรีบไปไหนล่ะ ข้ายังไม่รู้จักชื่อของเจ้าเลย” นางเป็นใครมาจากไหนเขาก็ยังไม่รู้ รู้แต่ว่านางหนีใครสักคนมาแล้วเขาเข้าไปช่วยเอาไว้และนางก็ดูแลเขามาทั้งคืนแค่นั้น แต่แค่นี้เขาก็รู้สึกซาบซึ้งใจในน้ำใจของนางแล้ว แถมนางยังมอบความสุขอย่างถึงใจให้กับเขาอีกต่างหาก

“ฉันแค่จะลุกไปสวมเสื้อผ้าค่ะ ไม่ได้ใส่อะไรแบบนี้ฉันก็อายเป็นนะคะ”

“เจ้าออกจะสวย ขาว ผิวก็เนียน อย่าเพิ่งใส่เลยนะ ข้าอยากรู้จักเจ้ามากกว่านี้”

“อย่ารู้จักผู้หญิงไร้ค่าอย่างฉันเลยค่ะ” น้ำเสียงคนพูดฟังดูช่างขมขื่นนัก จนคนฟังรู้สึกได้

“เจ้าคงผ่านความทุกข์ทรมานมามาก แต่เมื่อยู่กับข้า ข้าอยากให้เจ้าลืมอดีตที่มันทำให้เจ้าทุกข์ใจไปเสียให้หมด”

“ฉันอยากกลับบ้านค่ะ” พอพูดถึงบ้านที่แสนอบอุ่น ดาริสาก็ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“บ้านของเจ้าอยู่ไหนล่ะ”

“เมืองไทยค่ะ”

“โอ เมืองไทย ไกลมากเลยนะเนี่ย แล้วข้าจะพาเจ้าไปส่งบ้านของเจ้าได้อย่างไร ในเมื่อข้าเป็นคนป่าเมืองเถื่อน ไม่มีเงินมากพอที่จะเอาไปเป็นค่าเดินทางของเจ้า ข้าว่าเจ้าอยู่กับข้าที่นี่สักพักเถอะนะ”

ดาริสาหันมามองใบหน้าคนที่บอกว่าตนเองเป็นคนป่าเมืองเถื่อนด้วยแววตาเลื่อนลอย

‘เขามีลูกมีเมียหรือยัง แล้วเธอจะอยู่กับเขาในฐานะอะไร’

“ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรเหรอ” เห็นหญิงสาวจ้องหน้าเขาแล้วก้มหน้าเงียบงันไป จึงได้เอ่ยถามชื่อเพื่อเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา

“ดาริสาค่ะ”

“อืม ชื่อเพราะดีนะ ส่วนเจ้าก็เรียกข้าว่าคาซัสก็แล้วกัน”

ดาริสาเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า อยากถามเรื่องส่วนตัวของเขาแต่ก็ไม่กล้า กลัวว่าจะได้รับคำตอบที่ทำให้ตนเองไม่สบายใจขึ้นไปอีก

“ข้ายังไม่มีครอบครัว”

“คือฉัน...”