มรสุมหมู่บ้านเฟิงมู่

หลายร้อยปีผ่านไป

ณ หมู่บ้านเฟิงมู่ 

     หมู่บ้านเฟิงมู่เป็นหมู่บ้านชนบทชานเมือง ผู้คนที่นี่มีความเรียบง่ายเเละเป็นมิตร  หมู่บ้านนี้มีคนอาศัยอยู่ประมาณ 30 ครัวเรือน

"ท่านพ่อ ท่านเเม่ ข้ากลับมาเเล้ว " เสียงสดใสที่กังวานดังขึ้นในบ้านหลังคามุงด้วยจากหลังหนึ่ง

เจ้าของเสียงนั้นเป็นเด็กชายหน้าตาสดใส อายุระหว่าง 8-10 ปี 

"ฟงเอ๋อ เจ้ามาก็ดีเเล้ว เดี๋ยวมาช่วยพี่เจ้า ไปหาฟืนที่หลังเขาหน่อย" หญิงกลางคนเอ่ยปาก

"ฮะ อีกเเล้วเหรอ ท่านพ่อ ท่านช่วยพูดให้ข้าทีสิ ข้าไม่อยากไปหาฟืน"

"วันๆเจ้าเอาเเต่เที่ยวเล่น ไปช่วยพี่เจ้าเถอะไม่ต้องพูดเเล้ว" ชายกลางคนหน้าตาเป็นประกาย ได้เอ่ยบ้าง

ทันใดนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าจากในบ้าน เดินออกมาที่ห้องรับเเขก

"ท่านพ่อ ท่านเเม่ ข้าไปละนะ" ผู้ที่พูดเป็นเด็กหนุ่มอายุประมาณ 18-19 ปี หน้าตาหล่อเหลา เเววตามีประกาย เเต่ใส่ชุดเสื้อผ้าเนื้อหยาบ

"ถังเอ๋อ เจ้าพาน้องเจ้าไปหาฟืนด้วย"

"พี่อวี้ถัง  ข้าพึ่งไปวิ่งเล่นกับม่ออิงมา ขาข้าเเทบจะก้าวไม่ออกเเล้ว"

"ฟงเอ๋อ เจ้าตามพี่มา พี่จะพาเจ้าไปหาอะไรสนุกๆทำ"

หวงอวี้ถังพูดจบพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดู

"เห้อ ข้าคงไม่มีทางปฏิเสธได้เเล้วสินะ"

พร้อมกันนั้นหวงอวี้ถังได้จูงมือพาหวงเฉินฟงเดินออกจากบ้านออกไป

"กลับมาเร็วๆนะลูก จะได้กลับมากินข้าวเย็นกัน" เสียงสามีภรรยาประสานเสียงกันดังเเว่วมาตามสายลม

เวลาชั่วน้ำเดือด หวงอวี้ถังก็พาหวงเฉินฟงไปถึงด้านหลังเขา เเล้วช่วยกันหาฟืน  จากนั้นก็พาหวงเฉินฟงมานั่งตกปลาที่ริมน้ำ

"นี่อ่ะนะที่พี่บอกว่า อะไรสนุกๆ"

"การตกปลาถือเป็นการฝึกจิตใจอย่างหนึ่ง เจ้าจำไว้" หวงอวี้ถังพูดพร้อมยิ้มให้กับน้องชาย

"จิตใจบ้าอะไร ข้าไม่เห็นชอบเลย"

ทันใดที่พุ่มไม้ข้างหลังทั้งสองคนมีเงาคนเคลื่อนไหว

"ใคร" หวงอวี้ถังตวาดพร้อมกับเล็งมีดสั้นที่พกติดตัวไว้ พร้อมปาออก

"ข้า...ข้าเอง" 

"ม่ออิง" หวงเฉินฟงร้องด้วยน้ำเสียงดีใจ

เด็กหนุ่มอายุประมาณ 8-10 ปี หน้าตาสดใส เดินออกจากพุ่มไม้

"พี่อวี้ถัง ท่านลดมีดของท่านลงก่อนได้ไหม ข้าตกใจเเทบเเย่"

"หึ ใครใช้ให้เจ้าไปทำลับๆล่อๆในพุ่มไม้กัน"

"ข้าเเค่เห็นท่านกับเฉินฟงเดินไปหลังหุบเขา ข้าอยากรู้ว่าพวกท่านไปทำอะไรกัน จึงสะกดรอยตามมา"

"ม่ออิง วันนี้ข้าไม่เล่นละนะ ข้าเหนื่อย" หวงเฉินฟงเอ่ย

"ตามใจเจ้าสิ"

"นี่ก็เย็นมากเเละ ม่ออิงไหนๆเจ้าก็มาเเล้ว ไปช่วยฟงเอ๋อเเบกฟืนหน่อยละกัน"

"ครับ พี่อวี้ถัง"

หลังจากนั้นทั้งสามคนต่างช่วยกันเเบกฟืนลงมาถึงหน้าหมู่บ้าน เเต่สิ่งที่เบื้องหน้าหมู่บ้านกลับปรากฏร่องรอยของควันจากไฟไหม้ 

เมื่อทั้งสามเดินเข้าไปใจกลางหมู่บ้านกลับพบศพผู้คนนอนตายกันเกลื่อนกลาด เเต่ที่น่าเเปลกคือ พบเเต่ศพ คนในวัยกลางคน กับวัยชรา เเล้วก็ศพของหญิงสาว เเต่กลับไม่มีศพของเด็กหนุ่มทั้งหลายในหมู่บ้านอยู่เลย

"นี่... นี่มันเรื่องอะไรกัน" หลิวม่ออิงเอ่ยปากเป็นคนเเรก

"เเย่เเล้ว พี่อวี้ถังท่านพ่อท่านเเม่"

"ไป"

สองพี่น้องมุ่งหน้าไปบ้านของตัวเอง ส่วนหลิวม่ออิงก็วิ่งไปที่บ้านของตอนเพื่อหาครอบครัวของตน

เบื้องหน้าของพี่น้องเเซ่หวงคือสภาพบ้านที่ถูกเผาจนเกรียม ข้างนอกบ้านพบศพสองสามีภรรยา นอนอยู่ พร้อมลืมตาถมึง บ่งบอกว่าตายอย่างคับเเค้นใจ

"ท่านพ่อ ท่านเเม่" หวงเฉินฟงร้องไห้วิ่งเข้าไปกอดซากศพของพ่อเเม่ตน

"ท่าน...ท่านพ่อ  ท่าน..ท่านเเม่" หวงอวี้ถังพูดพึมพรำ พร้อมกับน้ำตาเริ่มไหลอาบลงบนใบหน้า

"พี่อวี้ถัง ช่วยท่านพ่อท่านเเม่พวกเราเร็วๆ" 

"ฟงเอ๋อ เจ้าตื่นเถอะ ท่านพ่อท่านเเม่เราจากไปเเล้ว"

"ไม่ ไม่ ม่ายยย" หวงเฉินฟงร้องไห้ทั้งน้ำตา

"ฟงเอ๋อ ที่นี่เกรงว่าจะมีคนร้ายพวกเราจะอยู่นานไม่ได้ รีบไปกันเถอะ"

หวงอวี้ถังฉุดลากน้องชายอยู่นานกว่าจะยอมปล่อยมือจากพ่อเเม่ของพวกเขา เเล้วทั้งคู่ก็เดินไปยังใจกลางหมู่บ้านอีกครั้ง

{ท่านพ่อ ท่านเเม่ ข้าจะต้องล้างเเค้นให้พวกท่านให้ได้}  หวงอวี้ถังพูดในใจ พร้อมกันนั้นสายฝนก็ตกลงมาอาบเเกล้มของเขา ทำให้เเยกไม่ออกว่า 

บนใบหน้าของเขาที่เเท้เป็น สายฝนหรือน้ำตากันเเน่...