ตอนที่1..ชายชั่ว !

Ep..1

...“เตย”...

เราถูกเหวี่ยงออกมาจากในบ้านเหมือนไม่ใช่คนเราไม่เคยคิดมาก่อนว่าคู่ชีวิตของเราจะเป็นแบบนี้ อยู่ด้วยกันมาเกือบ 5 ปีเขาไม่เคยนอกใจหรือว่ามีท่าทีจะไปมีผู้หญิงอื่น เราโง่เองแหละที่ไว้ใจเขาแล้วให้เขาทุกอย่างเราไม่ค่อยซื้อของให้ตัวเองซื้อแต่ของให้เขาไม่ว่าจะเป็นพวกเสื้อผ้าหรือว่าโทรศัพท์แค่เขาเอ่ยอยากได้เราก็ซื้อให้เขาแล้วส่วนของเราใช้ยังไงก็ได้บางคนอาจจะว่าเราโง่ แต่ตอนนั้นมันคือคำว่าครอบครัว แล้วเรากำลังจะแต่งงานกัน

“ฮื่อๆพวกสารเลวขอให้มึงสมสู่กันให้พอใจ”เรามองไปเห็นรถคันที่เป็นของเราไม่สิเป็นของมัน คือชื่อมันชื่อไอ้ต้นแต่มันเป็นเงินเรา เป็นเงินที่เราเก็บไว้ไม่ใช่เงินที่เก็บร่วมกันเงินที่เก็บร่วมกันตอนนี้มันเหลือแค่สองเเสนที่จะเอาไว้แต่งงานเมื่อ 3 เดือนก่อนนี้มันมี5เเสนแต่มันให้เราไปเบิกมาใช้หลายๆอย่าง เราทำงานเอาเงินมาจ่ายค่าบ้านค่าไฟทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นกับข้าวนู่นนี่นั่นส่วนเงินของมัน มันก็เอาไปใช้คนเดียว ไปซื้อของที่อยากได้แล้วก็ส่งไปให้ทางบ้านมันคือพ่อแม่ของมัน เราไม่เคยว่า เรารับภาระมาตลอดการที่เราอยู่ด้วยกันมันคือครอบครัวเดียวกันแล้วเราไม่รู้ว่ามันจะมาหักหลังเราแบบนี้ตอนนี้เราแทบไม่เหลืออะไรเลย แต่ยังดีที่มีเงินในบัญชีเหลืออยู่

ความอดทนของคนก็มีขีดจำกัดในเมื่อทำกับเราได้ในเมื่อไม่อยากให้รถเรามากใช่ไหม เราเดินมาหยิบไม้ตีกอล์ฟฟาดเข้าตรงที่กระจกรถทันที

เพร๊งตุ๊บ เพร๊งซ่า

“ฮื่อๆอยากได้มากใช่ไหม”

เเคร๊กเตย“อีเหี้ยผวะ”มันรีบออกมาเเละยกมือมาตบที่ใบหน้าเราด้วยความแรงจนเราล้มลงกับพื้นแต่เรารีบลุกขึ้นพร้อมกับเอาไม้กอล์ฟนั้นฟาดไปที่มัน แต่ด้วยแรงผู้หญิงไงมันจับไม้กอล์ฟได้เลยกะชากออกจากเรา

“ฮื่อๆไอ้สาระเลว”

“มึงสิ่เลวอีสัสเอ๊ยเเม่งรถกูพังหมด” ผวะ

“ฮึ้กไอ้เหี้ย”เราก็สู้นะแต่สู้ไม่ไหวไงมันตบเราสองทีแล้วตอนนี้มันก็บีบคอเราด้วย

“มึงทำไมไม่เลิกไม่ราในเมื่อกูไม่ได้รักมึงแล้วมึงก็ไปจากบ้านกูสิมาทำร้ายข้าวของกูทำไมมึงจะให้กูฆ่ามึงตรงนี้ไหม”

“อึกไอ้ชั่วอ่อยๆ ฮึ้กๆ”สองมือของเราจับแขนของมันแล้วก็หยิกจิกดิ้นคือเจ็บเเละหายใจไม่ออกมันบีบคอเราสุดเเรงมัน

“ทำของกู”

“ฮึ้กเเคร๊กๆ”คือเราจะหายใจไม่ออก เราได้แต่เอามือผลักหน้าอกมันบ้างตะกายเเขนมันบ้างคือเเทบจะหมดลมเเล้ว

“เหี้ยไอ้ต้นพอไอ้ต้น”เเฮ๊กๆคือเราเกือบขาดอากาศหายใจเรานั่งหอบลงนั่งยองๆลงมีพี่ข้างบ้านที่รู้จัดกันหรือว่าหัวหน้าของไอ้ต้นนั่นแหละก็ได้เข้ามาห้ามดึงไอ้ต้นออกจากเรา

“ฮื่อๆมึงจำสิ่งที่มึงทำกับกูไว้นะไอ้ต้นขอให้เวรกรรมนี้ตามทันมึง ทุกอย่างขอให้มึงไม่เหลืออะไรเลยขอให้มึงถูกสวมเขาขอให้มีใครต้องการมึง สิ่งที่กูเสียไปถือว่ากูยกให้ถ้ากูเชื่อพ่อแม่กูตั้งแต่ทีแรกกูคงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”

“เออคนอย่างมึงก็ไม่มีใครเอาหรอกเตยผู้หญิงจืดชืนแบบมึง แล้วเงินในบัญชี มึงไปเบิกมาแบ่งให้กูด้วยเพราะว่ามันก็เป็นเงินของกูเหมือนกัน”

“ฮึ้บเงินอะไรของมึง มึงเอาไปสามแสนเเล้ว และรถนี่คือรถกูกูจะทุบก็ได้”

“มาสิ่ถ้ามึงอยากตายคาตีนกู”พี่รันคือเพื่อนบ้านที่เข้ามาช่วยเขาพลักมันออกออกเพราะมันจะเดินมาทำร้ายเราอีก

“ต้นหยุดเป็นบ้าอะไรวะนี่เมียมึงนะ”

“ฮึ้กมันเอาผู้หญิงมานอนในบ้านนู่นพี่รันมันเลวขนาดไหน”

“ออกไปจากบ้านกู”ไอ้ต้นชี้นิ้วและจ้องหน้าเรา เออกูก็คงอยากทนอยู่หรอก

“ฮึ้บเออไอ้เหี้ยแบบมึงไม่มีความสุขหรอก ขอไห้ความชิพหายมาเยือนมึง” คือดีที่เราสพายกะเป๋าอยู่แล้วไง มันเป็นกระเป๋าสะพายใบเล็กๆแต่มันมีทุกอย่างบัตรประชาชน ของสำคัญของเรา ใบธนาคารอยู่ในกระเป๋าหมด

“สัสเอ้ยอีเหี้ยเเม่งน่าเอาไห้ตายรถกู”

“ไอ้ต้นหยุดต้นกูบอกไห้หยุด”มันคงจะมาทำร้ายเราอีกนั่นเเหละเพราะเราทุบกะจกรถมันเเตกหมด เราเดินออกจากบ้านมาเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกมา ถามว่าเสียใจไหมโคตรเสียใจเลย แล้วก็โคตรเจ็บใจที่เราถูกกระทำแบบนี้ เราเคยคิดว่าชีวิตเราเจอเนื้อคู่ที่ดีเขาสามารถดูแลเราได้เขาสามารถทำให้เรามีความสุข เกือบ 5 ปีที่อยู่ด้วยกันมา แต่วันนี้เขาทรยศแล้วก็หักหลัง เรามันโง่เองที่เชื่อใจเขาและให้เขาได้ทุกอย่าง โดยที่ไม่สนใจหรือระแวงเลย เราหยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมกับโทรหาเพื่อนใช่เรามีเพื่อนที่สนิทอยู่ 1 คนชื่อว่าปรางเราไม่รู้จะไปไหนแล้ว

“ฮัลโหลเตย”

“ฮื่อๆปรางอยู่ไหน”

“อยู่บ้านเป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้แบบนั้น”

“ฮื่อๆทุกอย่างพังลงหมดแล้วไอ้ต้นมันทรยศเตยมันสวมเขาให้กับเตยฮื่อๆ”

“เตยตั้งสตินะเเล้วใจเย็นๆตอนนี้อยู่ตรงไหนเดี๋ยวปรางไปรับ”

“ฮึ้กตอนนี้อยู่ที่หน้าปากซอยอยู่ตรงเซเว่นปรางรีบมารับเตยนะเตยกลัว”สองมือของเรายืนกอดตัวเองร้องไห้;เราไม่คิดว่าไอ้ต้นมันจะเลวขนาดนี้มันบีบคอเราถ้าพี่รันไม่เข้ามาห้ามเราคงจะตายอยู่ที่นั่นแล้ว พ่อแม่ถ้าเตยเชื่อพ่อกับแม่ตั้งแต่ทีแรกเลยคงไม่เป็นแบบนี้เตยขอโทษ พ่อกับเเม่เราเคยเตือนเเล้วว่าไอ้ต้นไม่ได้รักเราจริงหรอกเเต่เราไม่เชื่อเขาไง เรายืนอยู่หน้าเซเว่นประมาณเกือบ 20 นาทีเพราะว่าบ้านของปรางอยู่ไกลจากห้องเช่าของไอ้ต้นเยอะ แต่ว่าปรางเคยมาส่งเลยจำทางได้ ตลอดที่ยืนรอปราง ปรางก็โทรมาหาเราตลอด

“ฮื่อปราง”เพื่อนลงรถมาเรารีบวิ่งไปกอดเพื่อน ร้องไห้ปรางแต่งงานแล้วและคนที่พามาคือสามีของปรางชื่อว่าพี่เกม

“เตยทำไมสภาพเลยเป็นแบบนี้”ปรางแหวกผมเราออกจากตรงคอก็คอเรามีรอยบีบ ก็ไอ้ต้นนั่นแหละเป็นคนบีบคอเรา

“ฮื่อๆทุกอย่างพังหมดแล้วปรางเตยไม่เหลืออะไรแล้ว ฮื่อๆมันหลอกเตยทุกอย่างมันสวมเขาให้กับเตย ฮื่อๆ รถที่เตยเอาเงินเก็บของเตย มันเอาไปดาวน์รถ แต่เตยไม่มีสิทธิ์เอามาเพราะว่าเป็นชื่อของมันเตยโง่เอง ฮื่อๆ”

“ไม่เป็นไรนะใจเย็นๆไปอยู่บ้านกับปรางก่อน”

“ฮื่อๆ”แล้วปรางพาเราเข้ามานั่งในรถเบาะหลังโดยที่เธอก็เข้ามานั่งด้วยส่วนพี่เกมเป็นคนขับ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นกับเราไวมากเราตั้งตัวไม่ทันมันเหมือนฝันร้าย เราไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้เราไม่คิดว่าผู้ชายที่เราเลือกผู้ชายที่เราคิดว่าดีจะมาทำกับเราจะมาหักหลังเรา

บ้านของปราง

ปรางกับพี่เกมแต่งงานกันแล้วแต่ยังไม่มีลูก บ้านของปรางก็ถือว่าหลังใหญ่แต่ก็ไม่ได้อลังการเหมือนกับทีวีอะไรแบบนั้นแค่เป็นบ้านสองชั้นธรรมดา

“เดี๋ยวปรางพาเพื่อนไปพักผ่อนนะ พี่เข้าไปรอในห้อง”พี่เกมส์หันมายิ้มให้เราเเละหันหน้าไปบอกปราง

“ค่ะพี่เกมส์”ปรางประคองเราพาเราเดินขึ้นมาบนห้อง

“ฮึ้ก”เราโคตรแค้นโคตรเจ็บใจแล้วก็โคตรเสียใจมันไม่สามารถลืมแล้วไปหาผู้ชายใหม่ได้เลยนะไม่เกิดกับใครไม่รู้หรอกว่ามันทรมานขนาดไหน เเละเสียใจขนาดไหน ]

“เตยไม่เป็นไรนะอย่าคิดมากแค่ผู้ชายเลวๆคนเดียวตัดมันออกจากชีวิตไป เตยเป็นคนเก่งเป็นคนสวยปรางเชื่อว่ายังมีผู้ชายอีกเยอะที่ต้องการเตยและอยากใช้ชีวิตร่วมกับเตย”

“ฮื่อๆเตยแค้นใจที่เตยโง่”

“อย่าโทษตัวเองเลยมันต่างหากที่เป็นคนเลว”

“ฮึ้ก”

“ให้ปรางอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า”

“ฮึ้กไม่เป็นไรขอบใจนะเราขออยู่แค่คืนเดียวเราไม่มีที่ไปจริงๆ”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่นี่ได้ตามสบาย”

“ขอบใจนะปราง”

“ไม่เป็นไรนะอย่าเครียดมาก นึกถึงพ่อกับแม่เอาไว้ พ่อกับแม่ยังรักแล้วก็รอเตยนะ”

“ฮึ้ก”แล้วปรางก็เดินออกไปปิดประตูให้เรา เราเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้งมองกระจกสภาพของเรา น่าสมเพชที่สุดคอเราเป็นรอยมือที่ถูกไอ้ต้นบีบ ไม่ใช่ว่าเราไม่สู้แต่เราสู้มันไม่ไหวถ้าพี่รันไม่เข้ามาห้าม มันคงซ้อมเราตายไปเเล้ว

“ฮื่อๆขอให้ชีวิตมึงไม่มีความสุขความรักที่กูทุ่มเทให้ทุกอย่างที่กูหาให้ทุกอย่างมึงกลับทำลายมันลง”สองมือของเรากำหมัดแน่นและจ้องหน้าตัวเองในกระจก เราเป็นคนที่เข้มแข็งพอถึงเรื่องนี้มันจะใหญ่แล้วมันจะหนักแต่เราไม่คิดสั้นแน่นอนเพราะว่าเรายังมีพ่อกับแม่ แต่เราทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง ทุกอย่างกำลังจะเกิดขึ้น งานแต่งของเราในปลายเดือนหน้าแต่วันนี้นั้นมันไม่มีแล้ว และเราจะบอกพ่อกับแม่ของเรายังไง