บทที่ 12

"กรี๊ดด" สโนไวท์ตกใจตอนที่มองออกไปเห็นเทวินกำลังปีนข้ามมา แต่พอเขาข้ามมาได้เธอก็โล่งใจขึ้นมาก

ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อศิลาได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิง "สโนว์เป็นอะไรหรือเปล่าลูก เปิดประตูให้พ่อหน่อย"

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ สโนว์แค่ตกใจแมลงสาบ"

แกร็ก.. ก่อนที่จะเปิดประตูเทวินหันมองเธอเล็กน้อย เมื่อได้ยินเธอบอกว่าตกใจแมลงสาบ

"พ่อมีอะไรครับ"

"พ่อมีอะไรจะถามหน่อย"

"ถามเรื่องอะไรครับ"

"ทำไมรายชื่อผู้บริหารในที่ประชุมถึงมีชื่อเราอยู่ด้วย"

"พ่อรู้แล้วเหรอครับ"

"เราคิดจะทำอะไร"

"นั่นมันบริษัทคุณปู่ ผมจะทวงคืน" ถึงแม้ว่าหุ้นส่วนใหญ่ยังเป็นของวงศ์ตระกูลเขาอยู่ แต่ความน่าเชื่อถือ น้อยกว่ารองประธานที่รับตำแหน่งอยู่ด้วยซ้ำ

"อย่าบอกนะ?" ทีแรกศิลาไม่คิดแบบนี้หรอก แต่พอได้ยินลูกชายพูดสายตาของคนเป็นพ่อปรายมองมาดูผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ลูกชาย

"พ่อกำลังคิดอะไรอยู่ ผมกับสโนว์เรารักกันจริงๆ" ว่าแล้วเทวินก็ยื่นมือไปโอบเอวของเธอไว้

"พ่ออยากให้เราเรียนจบก่อน ค่อยเข้าไปจัดการเรื่องนี้" ถึงแม้วุฒิภาวะของลูกชายจะยังไม่เหมาะสมกับการรับตำแหน่งท่านประธาน แต่พอเทวินจดทะเบียนสมรสกับสโนไวท์ บุตรสาวพลโทกองทัพ คงไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

และศิลาคิดว่า สิ่งที่เขาคิดอยู่มันต้องใช่แน่ เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะสปาร์คกันเร็วขนาดนี้

"เราสองคนพักอยู่ห้องนี้เหรอ"

"พ่อรู้แล้วจะถามทำไมล่ะครับ" เทวินเห็นพ่อเดินไประเบียงด้านหลังก็รีบเดินตาม กลัวว่าท่านจะถามข้างห้องอีกฝั่งที่เห็นตอนเขาปีนข้ามมา

ออกไปยืนนอกระเบียงศิลามองห้องซ้ายทีห้องขวาที ถ้าบุตรชายของเขาจะข้ามมามันง่ายมาก เพราะเทวินได้รับการฝึกมาพอสมควร

"พ่อกำลังสงสัยอะไรอยู่ครับเนี่ย"

"ถ้างั้นพ่อกลับล่ะ เรื่องประชุมพรุ่งนี้ถ้ามีปัญหาอะไรก็ติดต่อกลับมาหาพ่อได้ตลอดเวลา"

ถึงแม้พ่อจะยอมล่าถอย แต่เทวินก็คิดว่าท่านคงสงสัยแล้วล่ะ ไม่ห้องฝั่งซ้ายก็ฝั่งขวาคือห้องของลูกชาย

"คุณพ่อออกไปแล้ว อืมมม?!" สโนไวท์กำลังจะไล่เขากลับห้อง แต่อยู่ดีๆ เทวินก็เอื้อมมือมาปิดปากเธอไม่ให้พูด

"จุ๊จุ๊"

"อืม! อื้ม!!" หญิงสาวพยายามดึงมือของอีกฝ่ายออก

"คุณพ่อยังอยู่หน้าห้องห้ามส่งเสียงดัง"

"ทำไมท่านยังไม่ไป"

"ก็ท่านสงสัยน่ะสิ"

"รุ่นพี่นั่นแหละทำให้ท่านสงสัย"

"บอกว่าอย่าพูดเสียงดังไง"

"ข้ามกลับไปได้แล้ว"

"จะข้ามไปได้ยังไง ก็บอกว่าพ่ออยู่หน้าห้อง"

"พี่ไม่ได้ออกไปทางหน้าห้องสักหน่อย"

"เธอรู้จักพวกท่านดีไม่ใช่เหรอ"

"แล้วจะเอายังไงล่ะ"

"คืนนี้พี่คงต้องค้างในห้องนี้แล้วล่ะ"

"นี่!" สโนไวท์ตกใจ เพราะเขาไม่พูดเปล่า แถมยังเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเธอ

พอเทวินนึกได้ว่าตัวเองนอนฝั่งทางที่มีลิ้นชัก เขาก็รีบขยับข้ามไปนอนอีกฝั่งหนึ่ง เพื่อให้เธอได้อยู่ใกล้ของเล่นของเธอ

"ออกไปนอนนอกระเบียงเลยนะ!!" หญิงสาวไม่พูดเปล่าเธอกระโดดขึ้นบนเตียง แล้วกระชากร่างของเขาให้ลุกขึ้น แต่ด้วยแรงของเธอ แทนที่เขาจะลุก..ดันเป็นตัวเองที่ล้มลงไปทับร่างคนที่นอนหงายอยู่ อึบ!