นิยาย
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม
กู้ชูหน่วน เดิมทีเป็นอัจริยะแพทย์สาวยุคปัจจุบัน การข้ามภพหนึ่ง พาเธอย้อนเวลาไปที่ยุคโบราณที่ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนาม สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ เพิ่งจะมาถึงสถานที่แปลกหูแปลกตานี้แท้ๆ เธอก็ต้องเสียตัวให้กับชายแปลกหน้าอย่างไม่มีทางเลือก หลังจากมีการพัวพันซึ่งกันและกัน เดิมทีกู้ชูหน่วนคิดว่าแต่นี้ต่อไป ต่างคนต่างไป จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก สุดท้ายกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เย่จิ่งหานกลับคอยตอแยเธอไม่เลิก โชคชะตาฟ้าลิขิต เธอค่อยๆครอบครองใจของเย่จิ่งหานไปเรื่อยๆ จนทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก อย่างโงหัวไม่ขึ้น
ชายาหมอเซี่ยจินอาน
สาวคนไหนกันที่เปิดฉากด้วยการข้ามพบมาสู่แท่นประหาร? พระเอกคนไหนกันที่เปิดฉากมาก็อยากตัดนิ้ว ควักลูกตานางเอก? แต่เรื่องบ้าๆพวกนี้ไม่ได้ทำให้เซี่ยจินอานหวาดหวั่นแต่อย่างใด นางสนแค่ระบบรักษาทางการแพทย์และพันธมิตรนักฆ่า ประหนึ่งอัพเกรด ประหนึ่งฉีกหน้าทรมานพวกคนกากเดน มีท่านอ๋องบางคนปากก็บอกอยากจะทรมานภรรยา แต่ตัวนั้นประคบประหงมอย่างกับอะไร ซ้ำยังกลายเป็นนักหึงแห่งปี? “อานอาน เจ้าจะรังเกียจที่หน้าตาข้าน่ากลัว แล้วหนีไปกับชายรูปงามหรือกระไม่?” เซี่ยจินอานเหล่มองชายที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมา ใส่เสื้อคลุม ที่เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย สายตามองตั้งแต่กล้ามเนื้อท้องจรดล่างลงมา ไอแห้งๆกล่าวว่า: “แฮะแห้ม หน้าตาน่ากลัวกับรูปร่างอันน่าทึ่ง มันคนล่ะเรื่องค่ะท่านพี่!”
ใต้ร่มยาใจ
ชีวิตของนางสู้รบปรบมือมาสิบกว่าปี ในที่สุดโหลชีก็ตัดสินใจรามือออกจากยุทธภพ ใครจะรู้ว่า ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของนาง ทำให้ทะลุมิติมาอีกภพหนึ่ง จากนั้น...ก็มาตกอยู่ในอ้อมอกของชายผู้หนึ่ง คลั่งพอแล้ว ตอนนี้เธอพยายามทำตัวเป็นผู้หญิงบอบบางไรเเดียงสา เขากลับค่อยๆฉีกหน้ากากที่แท้จริงของนางออก บังคับให้นาง...
บัลลังก์หมอยาเซียน
ด็อกเตอร์แพทย์หญิงอัจฉริยะข้ามภพกลายเป็นพระชายาของอ๋องฉู่ เพิ่งมาถึงก็เจอผู้ที่บาดเจ็บสาหัส นางยึดถือจรรยาแพทย์ไปทำการช่วยเหลือ กลับเกือบถูกคนให้ร้ายไท่ซ่างหวง(เสด็จพ่อของฮ่องเต้)ป่วยวิกฤต นางไม่มีวิธีรักษา ถูกอ๋องอำมหิตผู้น่าเกลียดเข้าใจผิดตำหนิเอา หรือว่าเป็นคนดีมันยากนัก? ชายผู้นี้เอาแต่ใส่ร้ายป้ายสีนางไม่ว่า ที่อดไม่ได้คือเขายังกล้าแต่งชายารองทำให้นางสะอิดสะเอียนอีกอ๋องอำมหิตพูดอย่างเย็นชาว่า: "เจ้ามีดีอะไรให้ข้าแค้นเจ้า ข้าเพียงแค่เกลียดเจ้า? แค่เห็นเจ้าแวบแรกก็รู้สึกขยะแขยง"หยวนชิงหลิงใบหน้ายิ้มรับพร้อมกล่าวว่า: "ไฉนข้าไม่รังเกียจท่านอ๋องเพคะ? เพียงแค่ทุกคนล้วนเป็นสุภาพชน ไม่อยากไม่ไว้หน้าก็เท่านั้น"อ๋องอำมหิตพูดเย้ยหยันว่า: "เจ้าอย่านึกว่าตั้งท้องลูกของข้าแล้วข้าจะนับว่าเจ้าเป็นพระชายา ดื่มยาถ้วยนี้ ข้ากับเจ้าขาดกัน อย่ามาขัดขวางการแต่งงานของข้ากับคุณหนูสองตระกูลฉู่" หยวนชิงหลิงยิ่มแฉ่งพร้อมกล่าวต่อว่า: "ท่านอ๋อง นี่ชอบพูดเล่นเสียจริงเพคะ ท่านอยากแต่งก็แต่งเลยเพคะ ข้ามีลูกให้ดูแล ค่อยแต่งงานใหม่ ไม่มีใครเป็นก้างขวางคอใคร ถึงเวลานั้นมีการจัดเหล้าครบเดือน ขอเชิญท่านอ๋องมาร่วมงานด้วยเพคะ"